En dan heb ik nog mazzel, het zou ook een vervelend deuntje kunnen zijn.
Een week of wat geleden begon het. Tussen koffie, krant en tostie kroop een dreun.
Onopvallend, heel laag en traag. De eerst keer vermoedde ik slechte muzieksmaak en grote speakers bij de buren. Na een paar dagen bleek het vaste prik geworden.
Iedere ochtend, dezelfde trage beat. Nomeansno zingt in hun nummer "Metronome" over een steady beat. En dus koppelt dat in mijn hoofd aan die dreun. Zoals zoveel teksten door de tijd heen, voor mij, bij een plek, tijd of gebeurtenis zijn gaan horen. A steady beat.
Dat is deze niet, deze is traag en slordig. Maar dat nummer hoort er nu bij. Iedere ochtend. Ik zit aan tafel, krantje, koffie, tostie, trage beat, Metronome. Sinds halverwege de week is de verwarring toegenomen, er zijn nu twee beats, door elkaar heen.
Niet alleen zijn ze twee kilometer verderop, aan de overkant van de Waal, palen in de grond aan het heien, ook de nieuwe damwanden aan deze kant van de Waal tremmen ze op die manier de grond in. En daar zijn ze, als het weer een beetje mee zit, tot maart mee zoet.
(Je zou er naast wonen, in plaats van zoals ik,
aan de andere kant van net centrum,
dan krijg je vast andere teksten en liedjes in in je hoofd)
You know one thing,
that I think attracts people to a steady beat,
to a steady beat, is the certainty
of where it will be, of where it will be,
in the next moment, its inevitability with no variation,
the comfort and security of knowing what and who you are,
Geen opmerkingen:
Een reactie posten