Daytripper

(Vandaag de eerste 24 uur,

morgen de tweede.)

Zoals ik schreef werd mijn zondagavond verstoord door de vraag of ik op wilde komen draven.

Tuurlijk. Even later stond ik de bus mee in te laden en handjes te schudden. Het duurde even voor de laatste fanclubleden los lieten en de heren nog wat gegeten hadden. Tegen half een reden we goed en wel weg.

Ik vertelde hen dat ik Breaking Bad aan het kijken was thuis, bleken zij ook te volgen. Meteen na vertrek klapten ze een laptop open, prikten er dopjes in en ze waren zoet. De zachte geur van tequilla kwam langsdrijven. Bleken zij de avond te hebben die ik eigenlijk gepland had. Aflevering 14 en 15 gingen er doorheen. Af en toe kwam er een luid SHIT of NO WAY achter uit de bus, verder was het stil. Tegen half drie werd het landschap heuvelachtiger en kwam een dun sikkeltje van een de maan door de wolken. Het waaide ondertussen serieus. Met twee handen aan het stuur op Hannover af. Met vele kilometers wegversmallingen in een grote bus is het een heel eind. Iets na half vier bij het hotel. Mét parkeerplek voor de deur. Halleluja! Ingecheckt. Als Formule 1 de goedkoopste rothotelkamers heeft, dan sliepen we nu in een Trabant. Oh, zo ziet een business-class kamer er uit. Daar kan ik wel aan wennen.

Na een korte nacht weer op. Hier geen douchegordijn trouwens. Het hotel stond tussen de beursgebouwen en er tegenover bleek een prima koffietent lekkere broodjes te hebben. In de zon tussen de megalomane nieuwbouw zitten ontbijten. Strak op tijd stond iedereen in de lobby klaar om door te rijden naar Berlijn. Mooi weer, geen files aan onze kant. Aan de andere kant lag een vrachtwagen op zijn kant en verzamelde ruim 15 km file achter zich. Achterin hadden ze ondertussen de laatste aflevering Breaking Bad opgehaald, die werd meteen bekeken. Aan de reacties te horen was ie de moeite waard.

Tomtom gidste ons soepel naar Berlijn en stuurde ons daarna in een keer langs álle toeristische hoogtepunten. Die konden we rustig bekijken want het verkeer stond muurvast. Na een uur sightseeing vonden we het hotel. Zij haalden hun spullen achteruit en Eric de tourmanager zou binnen vragen waar ik kon parkeren en dat mij komen zeggen. Na een paar minuten getoeter achter me, ik blokkeerde de rijbaan volledig, zag ik Ome agent op me af komen lopen. Ik doe het raam open en mijn zonnebril af en zeg: ”I'm sorry”, “But not here” antwoordde hij direct.

Typisch tijd om weer een aus zu rotten.

Bij een eerder avontuur met een bandje was de bus parkeren in het midden van de stad ook niet mijn hobby. Berlijn doet niet onder voor andere grote steden. Smalle straten met werkzaamheden, eenrichtingsverkeer met tegenliggers en overal voetgangers en fietsers die als lemmingen voor de bus opduiken. Een personenauto kwijt raken in dit doolhof is al best knap, maar een dubbel verlengde Sprinter ongeveer onmogelijk. Telefoon, natuurlijk, rijden en bellen tegelijk is nog leuker. Eric de manager die roept dat ie iemand voor me aan de lijn heeft die uit gaat leggen waar ik kan parkeren. Mooi. Bus aan de kant, krijg ik een hotelmedewerker aan de lijn die in een heel bijzonder accent vertelt dat op de Alexanderplatz plek zat is. Mooi, dank je. Daar aangekomen blijkt er inderdaad een ondergrondse parkeergarage. Jammer. Hé, een gratis busparkeerplek. Navraag leerde dat de chauffeurs verschillende ideeën hadden of het voertuig waar ik mee was als bus zou tellen. Twee vonden van wel, een niet. En foutgeparkeerde wagens werden kostenpflichtig abgeschlebt.

De jongen van de autoverhuur wist raad. Om de hoek was een parkeerplaats. Inderdaad, met plek en automaat. Voor een euro per uur stond ie daar prachtig, voor een dichtgetimmerd, volgespoten, half uitgebrand kantoorpand. Tot negen uur vanavond had ik genoeg kleingeld, straks wisselen en vanavond bijvullen. Het hotel bleek zich verstopt de hebben. Gelukkig kwam ik op straat Ed (de zanger waar dit hele feestje om draaide) tegen, die vertelde me 200 meter verderop een deur vol graffiti te zoeken. Dat bleek makkelijk. Inderdaad helemaal ondergekalkt. Dat zag er heel anders uit dan het Raddison Blu van vannacht. Binnen bleek het hipper dan hip. Een led verlichte, door loungebeats overstemde hotelnicht heette mij van harte welkom en vertelde omstandig over het privacybeleid van het hotel. Hier geen 'niet storen'-bordje aan de deur, maar juist een 'please disturb me'-kaart. Prima. De kamer paste in het concept, een grote ruimte met achter het verhoogde hoofdeinde met ingebouwde blacklight(!) het ligbad. Een enorme Apple computer deed dienst als tv en internetverbinding. Heel hip ook was er geen stoel of bureau, maar iets wat door de ontwerper ongetwijfeld zit-elementen genoemd zijn.

Prima, er was snelle wifi, ik kon aan de slag. Best vreemd wel, om 18 uur van huis te zijn en dan de terugweg te gaan regelen. Met de trein zou ik te vroeg moeten vertrekken om ze nog naar de concertzaal te rijden. Dus vliegen. Kon ik op het vliegveld de originele chauffeur, die naar hier kwam, de bus geven en zelf naar huis vliegen. Het koste me twee uur om uit te vinden hoe, wat en waar. Inclusief een rondje bellen om te zien of iemand me in Düsseldorf wilde ophalen. Andere vliegvelden waren niet beschikbaar of betaalbaar. Eric liet ondertussen weten niet mee te gaan eten. Geen probleem, ga ik er zelf op uit. We bleken in een fijne buurt te logeren, veel eettentjes, bijzondere winkeltjes en een kleurrijk publiek. In een donkerbruin café met stevige reggae uit de speakers at ik een heerlijk bordje pittige pasta. Om me heen hoorde ik Zweeds, Spaans, Gronings en Frans. Een flinke avondwandeling voerde me via de bus om de automaat bij te tanken weer naar het hotel. Eindelijk tijd om Breaking Bad verder te kijken.

Om de hoek bij het hotel waren de muren versierd