Vol rook

Op mijn zoektocht naar "Hoe maak ik een fatsoenlijke foto", 
stuitte ik vandaag op de Nederlandse band Splendid. 
Een podium vol muzikanten en vol rook, 
hield mij weer een uurtje van straat af.
Af en toe deden ze er zelfs een dansje bij.

Kuikens in oktober

In het park zijn hele mooie grote zwanenkuikens...

...waar je vooral niet te dicht bij in de buurt mag komen.

Deze lantaarn geeft geen licht, enkel schaduw

Een korte stadswandeling

  Een verlaten plu in de zon, da's dubbelop overbodig.

Blijkbaar spelen ze hier hotelletje, of is het alleen maar spreekwoordelijk?

Het mooie weer liep door in het bankgebouw.

Gelukkig stond ik aan de goeie kant van de gevel.

Omgepleurd

Geruis, een scheurend geluid, gegil en een droge bonk.
Genoeg aanleiding om naar buiten te kijken. 
Bleek de kastanje aan de overkant van de straat om te liggen. In de kerktuin en op straat. 
Een meisje werd er onder vandaan geholpen, zo te zien niet ernstig beschadigd.
De boom wel, die is af. Sonde, zo'n oude stadsreus. 
Waarschijnlijk net zo oud als de straat, zo'n 125 jaar. 

Geveld door de storm. Een aantal jaar geleden werd een broer van hem ook omgezaagd, 
dat was nogal een aderlating voor het straatgezicht. En nu deze.
Een telefoontje naar de gemeente was genoeg om binnen een half uur mannen met kettingzagen en een kraan hier te hebben. 
Ze vertrokken met genoeg hout om de kachel de hele winter te laten branden.

Een schoone dag

Het is een schoone dag geweest. 
Je kan ook mazzel hebben. 
Dit was zo'n dag, of eigenlijk gister.
De ochtendgymnastiek bestond uit een podium afbreken en een tribune bouwen. 
Stoeltjes er in, lampje er op en klaar. 

Dan door naar de dierentuin in Kleef, waar enkele vrienden hun kinderen uit lieten. 
Zonnetje erbij, broodje eten, kameel aaien, het goeie leven. 
's Avonds naar de wilde dieren. The Dillinger Escape Plan speelde in Roosje.
Notoire herriemakers. Muziek die ik thuis zelden opzet, want , om met Zappa te spreken, een erg hoge statistical density. Live daarentegen is het een van van mijn favoriete lievelingsbandjes.

Ongehoord veel energie, gooien, springen, klimmen en krijsen. Zowel fysiek als muzikaal.
Ze deden ook precies dat waar het publiek voor gekomen was.  Bij het vijfde nummer hing de gitarist al op zijn kop tussen de lampen in het grid. Als extraatje hadden ze video en licht meegenomen. Twee schermpjes video was een leuke aanvulling, maar de 24 led-bakken met ernstig hoge opbrengst zorgden voor een ander beeld dan normaal. Verblind worden kreeg een nieuwe invulling. 
De lichtman kende overigens de nummers tot in detail, en tikte iedere break mee. 

Met de concerten die ik vorige week fotografeerde had ik een paar keer moeite met het gebrek aan licht, hier was het andersom. Als alles knippert, en recht in je gezicht staat is het plaatjes maken een beetje op de gok.  Gelukkig pakten een paar gokjes nog aardig uit.
Na afloop met oude bekenden in de kroeg de zaak uitgebreid geëvalueerd.
Het was inderdaad een schoone dag.

Net nog

Net nog. 

Net nog wel. 

Dan ging de zon om 10 uur onder. 

Reed ik op 9 uur de Ooij in om plaatjes te maken. 

Nu moet je om zes uur klaar zijn. 

Maar evengoed was het weer prachtig.

Kom je bekenden tegen, sta je in de zon te zwammen. 

Lijkt het toch net zomer.

 

Mag ik dat zeggen?

Quote van de dag: 
"Als je twee keer 'Mart Smeets' achter elkaar kan zeggen,
 zonder te lachen, 
dan krijg je een biertje van me". 

Nee, ik was niet in het bos met mooi weer, 

wel de hele dag in een kelder om een voorstelling te bouwen 

en weer te breken.

Is dit nog wel jazz?

Ian Underwood deed auditie bij Frank Zappa:

Frank Zappa says, "What can you do that's fantastic?" 

 I said, "I can play alto saxophone and piano." 

He said, "All right, whip it out."

Om vervolgens een ernstige freejazz saxofoonsolo te geven.

Iedereen op het podium vanavond leek op die manier aangenomen.

Alle negen bespelen ze hun instrument virtuoos. Alsof het niet erg genoeg is pakt de contrabassist na een paar nummers een trompet om er een prachtig gevoelig stuk op te spelen. Tuurlijk joh. Hij is niet de enige die op de muziekschool geen keuze kon maken. De Kern van de band bestaat uit twee broers en een zus. Zij zingt, speelt tuba, toetsen, fluit en percussie. De jongste broer speelt alles, zo lijkt het. Vooraan op het podium plukt ie schijnbaar achteloos het ene na het andere instrument uit z'n standaard. Gitaar, toetsen, lapsteel, diverse saxen en klarinetten passeren de revue. Bijna eng. 

Om het zaakje bij elkaar te houden speelt zijn oudere broer drums. En hoe. Brede vent, armen als boomwortels, grote smile, tikt af en valt het drumstelletje aan. Echt, aanvallen. Ik had een paar keer medelijden met de trommels. Onnavolgbaar, virtuoos en zeker nog twaalf andere superlatieven zijn van toepassing op de man. Jaga Jazzist speelde in Tivoli en haalde opnieuw een niveau van complexe muziek maken, wat sinds Zappa niet vaak vertoond is. 

Fijn om weer te mogen meemaken.

Spelen kunnen ze, maar naar de kapper gaan, ho maar.

Geknakt

Midden in de zomer schreef ik een spreekbeurt over de berenklauw.

Gister was ik op dezelfde plek in Weurt 

en de plant die ik toen op de foto zette, stond er nu een stuk treuriger bij.

De prachtige bloemen en gemene bladeren zijn weg. 

Een geknakt skelet rest nog.

Tot ook dat door de eerste herfststorm weggeblazen zal worden.

Deze kip heeft ook betere tijden gekend, die haalt de winter niet meer

Excuus

Gisteren kregen de extrabelegen-abonnement-houders geen mail, terwijl ik wel een blog gemaakt had. Waarschijnlijk is er bij Google, waar ze de mailtjes sturen, iemand in slaap gevallen.

Dus, namens de voltallige redactie, én Google, 
excuses aan de lezers van wie het dagritme verstoord raakte.

Ik hoop dat het niet meer voor zal komen. 

(en anders moet ik maar eens een hartig woordje gaan spreken met Meneer Google zelf.)

Stemmen

Door omstandigheden zat ik aan tafel met ex-collega's. Behoorlijk ex- want de laatste keer dat ik met ze werkte was 17 jaar geleden. Evengoed heel leuk om ze weer te ontmoeten, en wat verhalen uit te wisselen. Een kleurrijk gezelschap met een flinke geschiedenis.

We zaten aan tafel om te vergaderen over geld van vroeger. Daar waren zo wat ideeën over. Nogal verschillende ideeën. Vandaag zou er een eind komen aan een discussie die al jaren speelde.

En in de beste basisdemocratische traditie werd er van wal gestoken. Het eerste discussiepunt was de vraag of er met consensus besloten moest worden. Even leek het of we gingen stemmen of de meeste stemmen gelden, om daarna te stemmen of er wel gestemd moest worden. Dat werd gelukkig net op tijd voorkomen. In plaats daarvan introduceerde de voorzitster een manier om te bepalen wat ieders standpunt was door ons te laten kiezen om hier, in het midden, of daar te gaan staan. Prompt staat er iemand ver buiten het afgesproken speelvlak en zijn anderen aan het discussiëren of ze wel naast elkaar moeten staan als ze zo'n tegengestelde mening hebben. 

Standpunten worden toegelicht, en opnieuw. Formuleringen zo breedsprakig dat de ene helft van de aanwezigen in slaap valt en de andere driftig mee zitten te schrijven om alle genoemde punten te kunnen weerleggen. Gelukkig had niet iedereen veel tijd nodig, zo kwamen er uitspraken voorbij als: ”We zijn nu dus niet compleet, ik mis een aantal mensen vandaag en van anderen ben ik blij dat ze er niet zijn”. Mijn favoriet was: ”Jouw voorstel vind ik helemaal goed, maar ik sta hier wel ook uit eigenbelang, en ik schiet hier eigenlijk niets mee op.”

In dit soort overleggen blijken procedures heel belangrijk. Zo kan er langer gediscussieerd worden over de vraag of er discussie gevoerd moet worden, dan de eigenlijke discussie zou duren. Tijdens dit procedureel geouwehoer worden allerlei steken onder water uitgedeeld terwijl in dezelfde zin bepleit wordt geen discussie te voeren. Om het allemaal niet te moeilijk te maken werd besloten een optie te kiezen en die uit te werken. Mocht dat later niet blijken te werken, dan begint het circus gewoon weer van voor af aan. 

Maar die dag kan ik er helaas niet bij zijn. Dan heb ik een begrafenis.

Als dagje uit was het erg geslaagd. Een aantal fijne mensen opnieuw ontmoet, mooie verhalen gehoord en weer geproefd aan een links basisdemocratisch besluitvormingsproces.

Het hielp ook dat het in een hele mooie molen in Utrecht was, die nog in gebruik is. Als mijn aandacht voor de betogen wat verslapte, kon ik in ieder geval wat rondkijken. 

In de -overigens prima verzorgde-  lunchpauze was er zelfs tijd om nog wat foto's te maken.

In een houten houtzaagmolen zit toch opvallend veel metaal.

Concertsafari

Deze man met hoed reist onder de naam Everlast de wereld rond en trekt volle zalen.
Vanavond was het in Roosje dan ook afgeladen.

Mijn concertsafari deze week zit er op. 
Vier avonden live muziek op de foto foto zetten bleek een leerzame oefening.
Misschien moet ik daar maar eens een liefhebberij van maken.

Bonk

Eem beetje voorspelbaar is het wel aan het worden. Iedere ochtend hetzelfde deuntje. 
En dan heb ik nog mazzel, het zou ook een vervelend deuntje kunnen zijn. 
Een week of wat geleden begon het. Tussen koffie, krant en tostie kroop een dreun.
Onopvallend, heel laag en traag. De eerst keer vermoedde ik slechte muzieksmaak en grote speakers bij de buren. Na een paar dagen bleek het vaste prik geworden. 

Iedere ochtend, dezelfde trage beat. Nomeansno zingt in hun nummer "Metronome" over een steady beat. En dus koppelt dat in mijn hoofd aan die dreun. Zoals zoveel teksten door de tijd heen, voor mij, bij een plek, tijd of gebeurtenis zijn gaan horen. A steady beat.
Dat is deze niet, deze is traag en slordig. Maar dat nummer hoort er nu bij. Iedere ochtend. Ik zit aan tafel, krantje, koffie, tostie, trage beat, Metronome. Sinds halverwege de week is de verwarring toegenomen, er zijn nu twee beats, door elkaar heen. 

Niet alleen zijn ze twee kilometer verderop, aan de overkant van de Waal, palen in de grond aan het heien, ook de nieuwe damwanden aan deze kant van de Waal tremmen ze op die manier de grond in. En daar zijn ze, als het weer een beetje mee zit, tot maart mee zoet. 

(Je zou er naast wonen, in plaats van zoals ik, 

aan de andere kant van net centrum, 

dan krijg je vast andere teksten en liedjes in in je hoofd)

You know one thing, 

that I think attracts people to a steady beat, 

to a steady beat, is the certainty 

of where it will be, of where it will be, 

in the next moment, its inevitability with no variation, 

the comfort and security of knowing what and who you are,

you hear that beat, you hear that beat

Haar op andere plekken

Vandaag weer mannen met gitaren in Roosje.
Of eigenlijk jongens.

Dit keer uit New York.

En met minder haar.
Of in ieder geval op andere plekken.
Ze maakten ook een hoop kabaal, 
maar schreeuwden er niet bij.
Dat scheelt.

Stillekes

Gister luidruchtig kabaal,

vandaag kleine liedjes, 

in het Engels en het Zeeuws.

Zowel Marten de Paepe als Broeder Dieleman speelde in Merleyn.

Met veel meer licht in de richting van het publiek dan op de band,

konden de muzikanten in ieder geval makkelijk de zaal in kijken.

verlicht publiek

  Broeder Dieleman

Marten de Paepe

Lekker raggen

Roosje had Noren te gast. 
Mannen met haar. 
En gitaren. 
Lekker. 
Die gitaren dan.

Druil - The White Edition

Weer druil. Maar nu in het wit. 
Zelfde spul, zelfde lamp ander papiertje.
Morgen weer de deur uit voor nieuwe plaatjes.

Theo - II

(Vorige week kwam Theo in mijn straat de straat en stoep vegen. Halverwege haakte hij af.
Vrijdagmiddag was ie terug, en stond ik met camera klaar om te zien hoe de klus tot een eind zou komen. Leef mee in deel twee van het microstraatfeuilleton.)

"Sta ik hier nou  alweer? In dezelfde straat?
Ze blijven wel lekker aan de gang bij de planning.
Nee,Theo die kan da nog wel effe d'r bij pakken.
Die maakt nog wel een uur extra.
Sta ik hier vorige week en nou weer.
En wa ligt d'r op straat?
Inderdaad, nog meer kastanjes.

Da ze bij de planning d'r lekker in zakken.
Da ze zelf met kastanjes gaan liggen klieren
Theo zet dit bakkie terug in de stalling, 
stapt in de Ford, gaat naar moeder de vrouw 
en het kouwe bier. Da doet ie dus.
Het zal allemaal wel."

...

Druil

De regen hield me binnen, geen zin in een nat pak. Maar er moesten wel plaatjes gemaakt worden. De keukentafel, een bureaulamp en wat dingen die voor het grijpen lagen, waren genoeg om mee te spelen.