Tops

De geweldige sportzomer ligt gelukkig al weer even achter ons. Maandenlang was radio en tv vergeven van voetbal, wielrennen, meer voetbal, nog meer wielrennen en om het af te toppen een kleine maand met Olympische spelen. In September kon ik eindelijk weer Radio 1 luisteren zoals ik die het liefst heb. Meer verdieping en minder interviews met voetbaltrainers en wielerliefhebbers.

Een sport vind ik dan wel weer leuk om af en toe te kijken. Ieder jaar rond Kerst komen een kudde vette alcoholisten in Engeland bij elkaar om te gaan darten. Jammer dat op het podium niets meer gedronken mag worden. Een paar jaar geleden, voor het verbod, was de hoeveelheid pints wat er weggezet tijdens de wedstrijd, zeker zo indrukwekkend als het gooien van de pijltjes. Veel blijft wel hetzelfde. Zoals de verkleedpartijen in het publiek. De hele week zijn er al een aantal jongens verkleed als banaan, en de gehele Sesamstraat bevolking loopt rond, starnakel dronken, op zoek naar meer. Meer van alles.

De atleten zelf zijn gekleed in blousjes, meestal glimmend, vol met reclame en achterop een afbeelding en hun bijnaam. Meestal een slechte woordspeling op de eigen naam of afkomst. Blousjes die wél altijd net te klein zijn, zodat iedere vetvlek van de voor de wedstrijd genuttigde fish en chips, en verse zweetplekken mooi opgespannen in beeld komen. Mijn favoriete onderdeel is de stem van de scheidsrechter/presentator. Iedere gegooide stand word omgeroepen. Lage scores op een verveelde toon waar ongenoegen over de slechte prestatie in doorklinkt. Alles boven de honderd op een hoger volume,120 alsof hij vers kinderbloed van z'n lippen likt. 140 alsof ie uit z'n graf omhoog komt na een jaar. Maar de Onehundredandeighty komt er uit op een manier waar geen enkele black metal zanger aan kan tippen. Mét stukjes long en tumor, bloed gorgelend, hard en langdurig.

Geen idee of het ieder jaar dezelfde man is, of ze hem inderdaad opgraven en opwarmen. Misschien is het wel ieder jaar een nieuwe, na voorrondes en verkiezingen. Een soort The voice of darts. In kleine pubs in Wales, waar na de wedstrijd 'wie kan het meeste Haggis eten, zonder te kotsen op het podium', het hoofdprogramma begint. Staan ze daar, in slechtzittende zwarte pakken te zweten onder de podiumverlichting. Beurtelings "180" schreeuwen. Slowmotioncamera's registreren feilloos hoe de restjes haggis, in het tegenlicht tussen de snorharen door gespuugd worden.

Brullen tot ze een hartverzakking krijgen. Prachtig.

En op de Veluwe trof ik dit gele koraaltje. Ok mooi.