Blue

Om nou voor één nummer te gaan? Lijkt me me een beetje overdreven. 

Maar toch? Zou dat snel uitverkopen? Geen idee. 

Twintig jaar speelden ze hier niet in de buurt.  Waren ze destijds "groot"? 

Geen idee. Toch doen. De eerste dag dat de voorverkoop begon was het al uitverkocht. 

Zo. Dat zag ik niet aan komen. 

Achteraf bleek het de show die sneller uitverkocht dan iedere andere in Roosje ooit. 

Binnen tien minuten lag de website plat er waren er 1100 tickets de deur uit.

Zijn er dan nog wel vrijwilligerskaartjes? Ja. Yes! 

Het gros van de medewerkers lag in de wieg toen "Industrial Silence" uit kwam. 

Die komen waarschijnlijk niet. Op zaterdagavond hebben die vast wat anders te doen. 
Zoals werken bij de Nederlandse hiphop act in de kleine zaal.
Zal de band klinken zoals ik hoop,
of is het vergane glorie en zit ik na een kwartier weer op mijn fiets?

Dat nummer was "Strange Colour Blue", het bandje Madrugada.

Emotionele Noren en een zanger met een prachtige donkerbruine stem. 

's Nachts, onderweg naar huis, regen en nog zeker anderhalf uur te gaan. 

Ander cd'tje er in, verse peuk aan en door rollen. 

Lange dag gehad in Zottegem, Vlissingen, Genk of Sneek. 

Nu naar huis. Alleen in deze huurbak. Het is 2004. 

Vier nachten hotel gehad, straks een borrel, 

mijn eigen bed en morgen mijn eigen douche. 

Maar eerst nog 120 kilometers. 

"Blue, strange colour blue. 

Hey little mister driver man,

keep your head up, 

we are nearly there." 

zingt Sivert Høyem, 
de Noor met de stem waar je kruidenbitter van kan trekken. 

Door merg en been. 

Het is een lange tour, maanden in een busje overal heen. 

Een mooie voorstelling, dat wel.

Nog 98 kilometer belooft de GPS. 

We are nearly there.

Ze bleken de plaat integraal te spelen. Fijn!  

Met een prachtig zaalgeluid, geconcentreerd, bescheiden en ingetogen. 

Dus "Strange Colour Blue" kwam daar waar ik hem hoopte. 

Hard binnen. Kippenvel. 

Daarna "Quite Emotional" ook fijn. 

Maar inderdaad, dat was de moeite, om voor één nummer te gaan.

Mocht je jezelf eens tegenkomen,
midden in de nacht, 
ter hoogte van Meppel,

luister deze dan: Strange Colour Blue

Toundra

De tweedeling was opmerkelijk. De voorste helft van de bezoekers bestond uit Spaans sprekende meisjes tot een meter zestig en de achterste helft uit Nederlands sprekende mannen van een meter tachtig plus. Wel handig, want andersom hadden veel bezoekers de band niet gezien. 

De band, Toundra, komt uit Spanje, vandaar dat de het Spaanse deel van de studenten hier op af kwam, zo vaak staan er geen Spanjaarden op het podium. En de andere helft kwam op een heel leuk bandje af. Zonder kapsones, zonder zang en zonder microfoonstandaarden speelden de mannen. Vanaf het begin vol erop. Gooien, springen, smijten. Lekker. En goed spelen. De drummer zat helemaal tegen de achterwand aangeplakt. Opvallend. Tot bleek dat de halve meter extra ruimte die daar door ontstond hard nodig was om de rest te laten rausen. 

Met een grijns van oor tot oor straalde de rechter gitarist. Zo stond ie nu en dan tussen de nummers door op het randje van het podium te schreeuwen. De zaal in twee talen op te naaien. Het publiek vrat het op. Het zweet spatte bijna in slow motion rond in het tegenlicht.

Voor ze begonnen met spelen hadden ze met z'n vieren een grouphug en tijdens de show moesten ze ook nog een paar keer fysiek contact maken. Een tikje ongebruikelijk, maar geenszins gemaakt of gespeeld. Broederliefde, zoiets. Goei volk, fijne band, toffe muziek, snel weer!

Te Koop

In de etalage stond een bordje wat geen twijfel over liet.

Alle filosofische bespiegelingen ten spijt,

raakte het in vijf woorden de kern.

Strond

Had ik net verteld dat spelfouten zelden grappig zijn, 

tenzij het het het woord "Laaggeleterheid" betreft.

Kwamen we net langs deze trein lopen.

Theaterflop

Misschien een grinnik, maar verder zal geen technicus je raar aankijken als je met een doosje diskettes binnen komt. Jaren lang was de Compulite lichttafel de meest gebruikte in Nederland. En die had geen usb poort, maar wel een diskdrive voor diskettes. Dus als je een backup wilde maken, of gewoon je show wilde opslaan en laden in een andere tafel was de diskette de enige optie.

Nou gaan technische veranderingen in het theater best snel, maar budget om zomaar al die lichttafels te vervangen is er niet. Dus blijven die floppen ook nodig. En die kan je niet meer zo makkelijk in de winkel vinden. Dit setje kwam zaterdag langs en het was duidelijk dat ze niet alleen voor het opslaan van showbestanden gebruikt waren. 

Ik lees "opstartdiskette Window's '98" , "Personeels Mutaties SNS Bank Hypotheken" en gelukkig op de voorste "BACKUP", geschreven met een versleten merkstift op een stukje witte balletvloertape. Da's wel een echte theaterflop. 

Na afloop van de première zag de kleine kleedkamer er wel als een feestelijke klerezooi uit.

Lachen

Vanavond leerde ik
dat dat niet netjes was.
misschien wel logisch, 
of terecht,
maar niet gewenst.

Als tijdens een formele vergadering,
een hemeltergend saaie presentatie 
van een uur gehouden wordt.
En tegen het einde van die presentatie
bovenaan een van de sheets
"Laaggeleterdheid" als kopje boven een grafiek staat.

Dan moet je niet zomaar daar hard om lachen.
Dat past niet. Blijkbaar.

Spuit elf

Senioren

Hoeveel bejaarden kan je hebben op één dag?
Best veel zo bleek.

Nou zocht ik het ook wel een beetje zelf op.
Wie gaat er op zaterdagmiddag naar een klooster om met bewoners films te kijken?
De films werden gedraaid op tamelijk ongebruikelijke plekken,
namelijk op de gang, in het washok en tussen het aquarium en het prikbord in.
Club Goud, een organisatie die probeert ouderen en jongeren samen te brengen 
tuigde de middag op en ik mocht er foto's maken.

Vooraf kregen we in de knus warm gestookte kantine slappe koffie en cake.
Op mijn vraag aan de dame die dat rond bracht wie er overleden was kreeg ik alleen niet begrijpende blik. Ik kan me niet herinneren wanneer ik voor het laatst cake kreeg en er niet iemand in een kist lag een kamer verderop. Zij vond mijn vraag maar raar. 

Achteraf was er popcorn en advocaat met slagroom, 
maar toen was ik er al vandoor.
Er moesten nog meer ouderen op de foto. 

CCC inc. speelde om de hoek.
Hun bandje richtten ze in 1967 op en gaan met veel plezier door.
Vriendelijke bescheiden mannen die dit duidelijk voor de lol doen.
Inclusief een dansje van een van de leden. 

Met zijn uiterlijk van een gepensioneerde boekhouder maakte Huib Schreurs toch een dansje. Of zoals Joost Belinfante het noemde: "Het ballet van vanavond". Je zou het kunnen omschrijven als behoorlijk Vroeg-experimenteel. 49 jaar geleden maakte hij met dezelfde moves, geschminkt en verkleed op het hoofdpodium op Kralingen vast een heel groovy indruk, nu was de vooral de vrees voor een hartaanval gerechtvaardigd. 
Maar dat maakt een optreden ook net wel weer spannend. 

Wat ik heel charmant vind, is dat de helft van de band ooit een uitstapje maakte met een andere band, Doe Maar, en nu gewoon weer in een halfvol zaaltje er vol voor gaat.

Show

Zoveel is er niet nodig.
Voor een goeie show heb je geen batterij danseressen nodig, 
of lasers en vuurwerk en videoprojecties.
Maar wel ambiance, zoals Vlamingen dat stellen.
Ambiance en kwaliteit.

Willie Watson speelde vanavond. In zijn eentje.
Voor een uitverkocht zaaltje. En het was af.
Vriendelijke bescheiden man, zonder band, 
maar duidelijk met jaren ervaring.
Met zijn 40 jaar niet eens een oude rot,
maar met The Old Crow Medicine Show, 
speelde hij veel. En dat helpt.
Geoefend in hoe je een show op bouwt, 
waar je de tijd neemt en waar je door gaat.
Liedjes afwisselen met uitgebreide verhalen.
Ondertussen iets tokkelen, het tempo vasthouden, 
een grap vertellen, het stil laten vallen, het op pakken,
het volgende verhaal beginnen 
en dat naadloos in een liedje over laten gaan.

Tijdens zo´n liedje keek ik omhoog en zag ik in wat voor een uitgewoonde tent we stonden met zijn allen. Uitverkocht huis en niemand geeft er iets om. De plafondventilator was volledig grijs door vastgeplakt stof. Daarnaast hing een paar meter ketting om een steigerpijp geknoopt. Waarschijnlijk hing daar ooit decor in. Net als de videobekabeling ernaast vast ooit een projector van signaal voorzag. En ja, een tweede ventilator die nog plakkeriger en stoffiger was dan de eerste. Dat was alleen het stukje helemaal achter in waar ik stond. Ouwe teringzooi.

En boeit dat? Maakt dat uit? 
Is de show er iets minder om?
Helemaal niks.
Willie zong zijn liedjes, vertelde hoe hij altijd al in het middelpunt van de aandacht had willen staan. Hoe blij hij was met de uitverkochte tent en dat we allemaal zo vriendelijk luisterden. En zelfs, op zijn verzoek, meezongen in een vraag-en-antwoord nummer. Dat klonk trouwens prachtig, als in zo'n donker hok honderdvijftig stemmen mee zingen.
Dan hoor je niks van het vuil aan het plafond.
Zoveel is er niet nodig.

Zijn banjovel ging ook al even mee