Galapagosreuzenschildpaddenpoep

Een paar weken geleden vond ik mezelf weer in een situatie waarvan ik me af vroeg waarom ik dit soort dingen toch wilde doen. Het was buiten 32 graden, hier binnen 100% vochtig en 36 graden. Het rook er nogal. Nee, niet nogal, heel erg, naar Galapagosreuzenschildpaddenpoep, of naar Galapagosreuzenschildpaddenadem of iets anders van deze dinosaurussen. De grootse waren ruim een meter lang en bijna een meter hoog. Met 250 kilo geen kleine jongens. 

Ik mocht in hun verblijf mijn flitsers neer zetten en mijn gang gaan. Ze zijn immers zo traag dat ik ze er nog wel uit wandel. De eerste keer dat ik dichtbij kwam bleken ze toch geluid te kunnen maken. Iets tussen een sis en een schreeuw kreeg ik onverwacht op me af. Daarna werd ik geaccepteerd/genegeerd en gingen de dames en heren hun gang in de bloedhitte. 

Na hun maaltijd namen ze weer plaats onder een stel warmtelampen. Alsof die 36 graden nog niet verstikkend genoeg waren. Ik ben tot twee keer toe buiten adem gaan halen. Bezoekers keken me verbaasd aan, terwijl ik druipend op het schermpje van mijn camera stond te loeren. De dieren zelf zijn wel prachtig met hun prehistorische oogleden en prachtige poten waar de schubben doorlopen in de nagels/vingers. Beetje sacherijnige bakkes, maar dat zou ik ook hebben als ik de hele dag in de hitte in de modder moest liggen.