Advies

In een bouwmarkt waren we nog op zoek naar twee dingen, de rest hadden we gevonden. Na een rondje door de hal besloten we het maar te vragen. Het eerste Gamma shirtje was druk in gesprek met andere klanten en deed alsof ie ons niet zag. De tweede zag ons wel. Of, nou ja, zag. Hij was duidelijk niet aangenomen op zijn scherpe blik. Vast een heel aardig jong, maar de afgelopen jaren had ie meer tijd bij de kapper dan in de Bibliotheek doorgebracht. Ik vroeg hem waar we twee dingen konden vinden:  Verhuisdozen (een heel klein lichtje ging branden in zijn ogen, een beetje als zo'n fietslampje, niet de moderne felle led, maar een mini-peertje met een zwakke dynamo) en Stucloper (zo snel als het lampje aan ging doofde het ook weer.) Duidelijk geen idee wat ik aan hem vroeg stamelde hij: "Daweekniezekermoekvragenaaneencollega". En wat doet onze Einstein, hij gaat naast het eerste Gamma shirtje staan wat nog steeds volop in gesprek is. 

Van een afstand kijken we het aan en besluiten na een minuut dat het leven te kort is om hier te blijven staan. Nog net krijgen we mee dat het Gamma shirtje tegen onze gids zegt dat ie het te druk heeft voor vragen en dat ie Theo maar moet zoeken. Oké. Wij zijn de beroerdste niet en wachten nog wel even. Twee minuten rondkijken in het middenpad van een bouwmarkt duren best lang. Ja hoor, daar is onze bouwmaterialengoeroe weer. Helaas zonder Theo. "Theo is weg". "Oké, dank je, we zoeken zelf wel". In een rechte lijn gaan we naar de servicebalie waar een ander Gamma shirt met overgewicht net de telefoon op neemt. Ook zij negeert ons volledig. Twee minuten verder heb ik er echt genoeg van en draai om. Precies op dat moment hangt ze op en wijst mijn reisgenoot naar het juiste gangpad.
Ik zit ondertussen in mijn hoofd al te spelen met een jerrycan diesel, een zak kunstmest en een snijbrander. Waar liggen die spullen eigenlijk? Misschien moet ik even iemand vragen.

Cacti

Hier zien we jonge cactussen cacti in hun natuurlijke habitat.
Onder hen is een insluiper. Een imitator.
Het gros heeft nog niets door, zij staan gewoon droog te zijn.
Na te denken over de keuzes die ze gemaakt hebben door de tijd heen.
Ook jonge cacti hebben tijd genoeg voor reflectie. 

Hun wilde jaren stellen heel weinig voor.
Al snel passen ze zich aan aan hun omgeving.
Zelfs met z'n tienen in een bak.
De stercactus links voor heeft wel vermoedens dat er iets niet klopt met zijn buurman.
Maar hij is er de vetplant niet naar om daar moeilijk over te gaan doen.

In perspectief

Zes trailers met spul brachten ze mee.

Om een verhaal te komen zingen. In het Duits.

Maar, eerlijk is eerlijk, het was mooi spul, 

toen het uiteindelijk stond.

Van het verhaal en het Duits was ik minder onder de indruk. 

Een aantal beeldhouwwerken sierden het toneelbeeld. Deze was zonder sokkel twee meter hoog en in je eentje te tillen. Iemand was lekker in de weer geweest met een blok tempex en een stanleymes. Naderhand de buitenkant afgesmeerd. En voila, decor!

Het plafond was ook chique. Perspectiefwerking voor gevorderden.

Niet alleen worden de vakken naar achter toe steeds ondieper en lopen de liggers in de lengte naar elkaar toe. Zelfs de ronde openingen voor de lampen worden naar achter toe steeds kleiner.

Hond

Meestal leven ze nog.

Meestal is de omgeving ook niet zo klinisch.

Soms komt er zelfs poep uit.

Maar deze niet.

Deze hield de wacht in een enorme tuin.

Aangeharkt met militaire precisie.

Net zo levendig als zijn omgeving.

Battles

Battles was op bezoek. 

Battles is een beetje een raar bandje.

Zowel de muziek als de mannen zelf.

De muziek is, ja, wat is het?

Luister maar hier en hier.

Zappa vond van een paar van zijn stukken dat ze een 'high statistical density' hadden. 

Dat gaat voor veel nummers van Battles ook op. 

En de mannen, ach, toen ik mezelf in de kleedkamer voorstelde en vroeg of ze op de foto wilden in lift, was de eerste vraag of dat naakt moest gebeuren. "Natuurlijk" antwoordde ik.

Dat was geen enkel probleem, ze wilden al dagen op de foto, maar niemand maakte er een.

Toen ze even later de lift in stapten hadden ze toch kleren over hun naakte lichamen. 

Zonder een woord te zeggen stonden ze naast elkaar mij aan te kijken.

Doorgaans ouwehoer ik wat tijdens het fotograferen, nu was het te vreemd voor tekst.

Ik wenste ze een prettige show en zij mij een prettige avond.

Dat lukte.

Galapagosreuzenschildpaddenpoep

Een paar weken geleden vond ik mezelf weer in een situatie waarvan ik me af vroeg waarom ik dit soort dingen toch wilde doen. Het was buiten 32 graden, hier binnen 100% vochtig en 36 graden. Het rook er nogal. Nee, niet nogal, heel erg, naar Galapagosreuzenschildpaddenpoep, of naar Galapagosreuzenschildpaddenadem of iets anders van deze dinosaurussen. De grootse waren ruim een meter lang en bijna een meter hoog. Met 250 kilo geen kleine jongens. 

Ik mocht in hun verblijf mijn flitsers neer zetten en mijn gang gaan. Ze zijn immers zo traag dat ik ze er nog wel uit wandel. De eerste keer dat ik dichtbij kwam bleken ze toch geluid te kunnen maken. Iets tussen een sis en een schreeuw kreeg ik onverwacht op me af. Daarna werd ik geaccepteerd/genegeerd en gingen de dames en heren hun gang in de bloedhitte. 

Na hun maaltijd namen ze weer plaats onder een stel warmtelampen. Alsof die 36 graden nog niet verstikkend genoeg waren. Ik ben tot twee keer toe buiten adem gaan halen. Bezoekers keken me verbaasd aan, terwijl ik druipend op het schermpje van mijn camera stond te loeren. De dieren zelf zijn wel prachtig met hun prehistorische oogleden en prachtige poten waar de schubben doorlopen in de nagels/vingers. Beetje sacherijnige bakkes, maar dat zou ik ook hebben als ik de hele dag in de hitte in de modder moest liggen. 

Stort

Net, iets na middernacht, begon het te onweren.
De hele avond hing het al in de lucht.
Na de hittegolf was het te verwachten.
Toch overviel ie duidelijk best veel mensen.

Ik stopte even met het bewerken van een serie foto's,
schonk mezelf een glas Laphroaig in
en ging in de deuropening staan.

Luid schreeuwend kwamen twee jongens voorbij gefietst.
Heel hard. Korte broeken, t shirts.
Het was heet vandaag. Nu opeens niet meer.
Het had ook iets heel gezelligs, samen heel hard door de regen.

Nauwelijks waren ze uit beeld en een groep studenten rende over straat.
De een wat atletischer dan de ander.
Ook met veel plezier en gegil.
De achterste moesten een tandje bijzetten om niet te ver achterop te raken.

Een oude man met witte pet en witte blouse wandelde alsof er niets aan de hand was.
Zijn blouse plakte over zijn harige schouders.
Aan de overkant liep een meisje alleen, rechtop, zonder haast.
Terwijl ze onder de lantaarn naast de kerk liep spreidde ze haar armen
en hield ze daarna even boven haar hoofd. 
Bij de spots in de bestrating maakte ze een pirouette. 
Ze was prachtig. Die had duidelijk een hele goeie dag.

Toen het stopte met storten, 

bedacht ik me pas een foto te maken

Praat

De Vereniging Nederlands Pop Podia en Festivals hield een congres.

Vierhonderd mensen kwamen praten en luisteren.

Heel veel praten. In grote zalen en kleine kamers.

Overal zaten groepen mensen te praten.

Over genreoverstijgend programmeren, over veiligheid, 

over effectief communiceren, over marketingtools, 

over cijfers en soms ook over muziek.

Van al die praat- en luistersessies maakte ik foto's.

Ik wisselde nog eens van shirt, want ook mét airco was het niet te doen.

De lunch werd grotendeels buiten gebruikt, 

zodat de airco weer gevoeld werd daarna.

Projecties verduidelijkten de spreekbeurten.

Zoektocht

De reis ging naar Utrecht. Om daar de hele dag in Theater Kikker mensen te horen praten over fotografie. Veertien sprekers hadden allen hun eigen invalshoek. Een hippe internet-onderneemster, een onzekere jongen die moeilijke foto's maakte, een arrogante galerist en een nuchtere man uit het noorden die prachtige portretten van zijn dochters maakte. Allemaal hun eigen verhaal en eigen drijfveren. Opvallend hoe vaak mensen tegen de stroom in, hun eigen ideeën najoegen, net zo lang tot het lukte. Fijn om te horen. Ik heb veel plezier mijn eigen zoektocht in de fotografie, maar twijfel ook regelmatig over waar ik mee bezig ben of welke kant ik op moet. Opnieuw goed om te zien dat ik niet de enige ben die zonder duidelijk plan aan de weg timmert.

Een paar weken geleden stond ik 's ochtends tegenover een olifant. Hij vond het spannend dat ik daar was en ik ook. Er zaten dikke tralies tussen ons om het allemaal veilig te houden, maar het plaatsen van mijn flitsers werd er niet makkelijker door. Ook het feit dat er anderhalve meter buiten het hok een gele lijn op de grond geschilderd was waarbinnen niets mocht staan. Olifanten zijn heel nieuwsgierig en kunnen met hun slurf makkelijk tussen de tralies door. Gelukkig wilde een van de verzorgers wel voor statief spelen.

Op zo'n moment tref ik mezelf zwetend in een vochtig en heet verblijf, op gedempte toon aanwijzingen gevend aan een wildvreemde, terwijl ik op moet letten voor een gigantisch beest drie meter van me vandaan. Ondertussen probeer ik mijn flitser en camera-instellingen goed te krijgen en oh ja, ook nog een aardige compositie te maken van een bewegend dier tussen reflecterende stalen tralies.

Da's wel een moment waarop ik twijfel wat ik aan het doen ben. Tegelijkertijd vind ik het geweldig om te doen, wanneer krijg je die kans nou? Een beetje extra ervaring zou op zo'n moment heel fijn zijn, maar daar draai ik nog niet lang genoeg voor mee. 
Bij de volgende klus is dit mijn ervaring.
Stukje bij beetje.

Oh ja, die olifant kwam er zo op te staan:

Teken

Of ik een impressie wilde maken van The Big Draw?

Ja hoor.

In het centrum van de stad tekenden mensen. 

Allemaal verschillende dingen, stijlen en formaten.

Het zomerse weer hielp. 

Te warm om echt iets te doen, 

warm genoeg om wat te prutsen op straat.

In de schaduw, wel te verstaan.

Dampend bakkie

Ontbijtje maken, 
de zon schijnt naar binnen, 
ik haal de krant uit de bus 
en zie hoe mijn verse espresso
staat te dampen in het licht.
meteen een foto maken voor die afkoelt.
Het zijn de kleine dingen.

Vast

"Tussen twaalf en zes uur"
Vijf over half zes stond ie aan de deur.
Prachtig weer en ik mocht wachten.
Maar, eerlijk is eerlijk,
hij heeft het gefixt.

In een kast op straat, was de kabel 
die mijn internetverbinding verzorgt,
door een blinde mongool los gehaald.
Kabeltje is weer vast gezet, 
nou die blinde mongool nog..

Had ik in ieder geval de tijd om aan de foto's van gisteren te werken.

Wie wil er nou niet een paar uur naar zo'n snor kijken?

Nestje

Vandaag maakte ik een portret van een dier van bijna 1600 kilo.

Het heeft wel iets weg van een nestje, of een vleesetende plant.

Maar het is een schat van een beest, 

ook al ruikt zijn adem nogal naar vis.

Poseren kan ie als de beste

Pret

Nog nooit zat ik zo vaak in een achtbaan als vandaag. Letterlijke achtbanen. Niet de emotionele. Ik heb genoeg onstabiele collega's in de overgang gehad die onder druk een heel pretpark in hun hoofd kregen, waar wij de karretjes in mochten rijden. Gelukkig was dat nu niet. Dit was gewoon in Brabant. Maar dan met prachtig weer, net na de vakanties en met een ervaren reisgenoot. Daarbij kwam ons effectieve overleg:

"Waar wil je heen?" Nog een keer naar de vogel. "Oké".

Op Zevenmijlslaarzen dreunden we door het park.

Ik heb vandaag geleerd dat als je heel hard gaat zitten schreeuwen in een achtbaan als ie net een seconde rijdt, dat je dan heel diverse reacties krijgt. Vooral de jongetjes in het karretje voor ons schrokken zich wild. Het heet toch niet voor niets een pretpark? Nou dan!

Blijken er heel veel herinneringen daar te zijn. Ook niet gek, als kind kwam ik er eens per jaar, soms misschien twee. Sinds mijn vijftiende een stuk minder regelmatig, maar wel met diverser gezelschap. Onderweg van de ene naar de andere attractie komen die verhalen omhoog. Veel lijkt veel kleiner dan de eerste keer dat ik het zag. 

Mijn perspectief en de tijd zijn dan ook behoorlijk veranderd.

Net voor sluitingstijd zijn we nog even naar De Indische Waterlelies geweest. De muziek daarvan is nogal eens in heel andere omgevingen voorbij gekomen. In het seizoen waar ik in de dierentuin in een circustent twee of drie keer per dag dezelfde musical draaide, zette ik het muziekje vooraf regelmatig op. Het bleek de cue voor de acteurs om naar het toneel te rennen en allemaal een Elfje in een bloem te spelen. Het liefst wilde ze allemaal het ene Elfje zijn wat kapot was en niet niet lekker draaide. Omdat ze ook wisten dat het niet leuk was als iedereen stuk was, wisselden ze de eer af. De rest draaide het hele nummer netjes hun pirouetten.  

Fijn om op de valreep de bloemen weer open te zien gaan. 

En ja hoor, het meest rechter Elfje haperde.

Precies zoals het hoort.

De vijfkoppige vuurspugende draak was wel nieuw voor mij.

Over veertig jaar zal blijken dat dat eigenlijk ook een stoffige robot was.

Maar nu was ie heel groot, en gevaarlijk en met vlammen en alles.

Onthand

Vier ik hier een jubileum en prompt stoppen de blogs.
Er was sprake van overmacht. Mijn internetprovider wiens naam ik niet zal noemen, Online.nl, kon helaas niets voor mij betekenen toen deze week de internetverbinding stokte. Modem gereset, niets. Ik probeerde een ander modem wat er nog lag, niets. Dan zal het buiten mijn huis liggen. Het enige wat hier nog is, is de antieke telefoonaansluiting en een 20 cm UTP kabeltje.
"Dan moeten we een afspraak maken voor een monteur", sprak de helpdeskmedewerker.
Prima, hoe laat kan die komen? vroeg ik.
"Volgende week woensdag"
Niet waar
"Ja meneer, schikt het tussen acht en een?"

Ik ben netjes gebleven, heb geen krachttermen gebruikt.

Zelf nog eens de bekabeling gecheckt en modem gewisseld en niets.
Het moet dus buiten de deur liggen.
Komende woensdag tussen een en zes
"Nee meneer, een krapper timeframe kunnen we niet bieden"
(weer geen krachttermen, ik vond het ook knap, dankuwel)
komt er iemand om het aan de praat te krijgen.
Ben ik benieuwd.

Sindsdien bijt ik hier op een digitaal houtje en realiseer ik mij meerdere malen per dag hoe afhankelijk en verslaafd ik van en aan een werkende internetverbinding ben. Op mijn telefoon komt het meest essentiële wel door, maar facturen versturen is er niet handig op, om maar wat te noemen.

Gelukkig heb ik sinds gisteren een wifi-usb-antenne en sinds vandaag het wachtwoord van de buren.
Kan ik even vooruit.
Nu maar eens op gaan zoeken wat internet via de kabel kost en komt hier ook glasvezel?