Wanbeleid

In mijn zoektocht naar te fotograferen exotica stuitte ik op BestZoo, inderdaad een dierentuin in Best.
Voor ik bij de Google zoekresultaten hun site vond, zag ik een paar Google recensies.
Deze sprong er uit:

"Ik dacht eens een leuk uitstapje met het gezin te maken in het altijd gezellige dorpje Best. Het kijken naar al die diertjes was gezellie, en zeker voor mijn kleindochter. Maar tot mijn verbazing hadden ze niet eens een bamihap in de friettent! Dit kantelde mijn stemming volledig. Dit is wanbeleid samen met dat ze van die jonge snotneuzen zo'n essentiele baan geven!"

Mijn, met vooroordelen gevulde hoofd, vult het plaatje direct in. Deze oma (ik zal haar naam Annie van Beek om privacyredenen niet vermelden) zal ongetwijfeld geblondeerd zijn. (oké ook te makkelijk, op haar profielfoto is dat gewoon te zien) Verder verwacht ik dat ze een wit shirtje droeg bij haar dierentuin bezoek met een goud of zilveren print er op. Natuurlijk in een maat die ze in 1983 nog best kon hebben. Een strakke spijkerbroek met meer stiksels dan noodzakelijk in wederom een maat die weinig aan de verbeelding over laat. Om het af te maken witte laarzen met wederom zilveren stiksels en genoeg makeup om haar eigenlijke leeftijd tot een mysterie te maken.

Waarschijnlijk stamt ze uit een tijdperk waar de term bipolair nog niet bestond, maar haar gedrag wijst wel die kant op. Het is mooi weer, ze gaat met het gezin er een dagje op uit. Naar een plek waar het altijd gezellig is. (gek dat Best dan zo klein is gebleven, veel meer mensen willen graag altijd gezelligheid, misschien is het een Best kept secret (sorry)) Gezellig kijken naar de diertjes met haar kleindochter is waarschijnlijk het doel van het bezoek. (oké ze schrijft wat anders, maar dat kan ik niet herhalen, dan ga ik een beetje in mijn mond braken en daar houd ik niet zo van) Het loopt langzaam tegen twaalven, de Liga's, Snelle Jelle's, zakjes appelsap en het doosje TicTac zijn op en ze krijgt ondertussen wel trek.

Geroutineerd neemt ze de bestelling van het gezin op. Ze luistert nauwelijks want iedere zondagavond is die hetzelfde. Bij de friettent gorgelt ze haar bestelling naar de knaap achter het vet:" Twee grote frikandel speciaal, een grote friet oorlog, een bamischijf, drie ballen uit de jus, twee milkshakes vanille, twee slaatjes en een pekskeDrummevloei. HeddegenogvloeiGerard?"
De knaap schrijft in hoog tempo mee, kijkt op na het pekske Drum om te zien of de bestelling compleet is. Zij schudt haar onderkin als teken dat dat het was. Hij begint uit de koeling de bestelling bij elkaar te rapen en ziet dat de bamischijven niet aangevuld zijn. In de vriezer onder de milkshakemachine staat alleen een lege bamischijven doos. Binnensmonds vloekt ie op zijn collega die hier gisteren stond en de gebruikelijke puinhoop heeft achtergelaten. "Sorry mevrouw, de bamischijven zijn op, maar ik heb nog wel nasiballen"

Wat daarop volgt valt nauwelijks te beschrijven. Haar stemming kantelt volledig. Was het net nog gezellie, (godver, doe ik het toch, zit ik met een zure bek te schrijven hier, gadverdamme, ik ga even mijn tanden poetsen)

(ben ik weer) nu is de boot aan. Nu is de beer los. "WAT? GEEN BAMISCHIJVEN? GODVERDOMME!
Welke oetlul doet er hier de inkoop? Welke kromme longhond vult hier die ijskast? Kunde gullie dan helemaal niks? Betaal ik me scheel aan de entree van die kinderboerderij hier, is er niks te vreten hier? Mijn zien ze hier nie meer terug. We gon nou weg en denkt mar nie da wij hier oit nog komme. En wij zette da ok op de internet en op de Facebook van onze Wesley.
Komt mee Gerard en Shaniqyue en gé ok Wesley, wij gon thuis wel ete!"

Smakelijk!