Dieren in kinderboerderijen beginnen mij beu te raken. Als ze me binnen zien komen, pakken ze routinematig hun lasbril er bij. Zonnebrillen, kleppen soms, zelfs een hele parasol om maar niet in mijn flitsers te kijken. Dus zoek ik mijn heil elders. Vanochtend stond ik een meter van een walrus af. Een walrus van 1550 kilo.
Even kennismaken met de trainer, locatie bekijken en afspraken maken wanneer ik foto's mag komen maken. Het was ook de eerste keer dat ik hoorde hoe hard een walrus kan fluiten. En, omdat ik zo dicht bij stond, leerde ik ook hoe dat ruikt. Er past nogal wat lucht in zo'n lijf en dat kan ie er ook hard uit fluiten, blazen of hoesten. Bij voorkeur mijn kant op.
Wat een prachtig dier.
Boven water bleek ie verrassend veel trucjes te kunnen, maar onder water komt zijn ware aard pas boven. Gracieus draait, rolt en zwemt ie rond. Af en toe even voor de ramen kijken naar de bezoekers om dan weer verder te stofzuigen op zoek naar lekkers. Door foto's te maken kom ik regelmatig op plekken die ik anders nooit gezien had. Dit was er weer zo een. Daar doe ik het voor. En als ze gewassen zijn, ruiken mijn kleren ook niet meer naar vis-adem.
Hhmmpff
Geen opmerkingen:
Een reactie posten