Links (en een paard)

En daar is ie weer, een blog met alleen maar links naar andere sites. (En een paard)

Flowchart over het homohuwelijk en de bijbel: Hier

Hoe maak ik mijn kat schoon?: Hier

Wie houdt wie vast?: Hier

Prachtige Russiche metrostations: Hier

Overal (bijna) hetzelfde: Hier

Het beste gevoel: Hier

Wat is `Fit`: Hier

Nog eentje, graffity in 3D: Hier

Als toetje een vrolijk paard voor een zware lucht

Matigheid

Een paar dagen geleden zag ik een concert met een Gladde Glijer, niet dé, die doet het niet meer, maar een tweederangs. Dat was dan misschien vooral 'for the ladies', maar vooral niet indrukwekkend. Vandaag zag ik een concert wat nóg minder indruk maakte. 

Monotoon, zonder energie of contact met het publiek werd de set er doorheen gejast. Voor de liefhebbers van matig gespeelde Balkandeuntjes een prachtige middag. Ruim zestig man en vooral vrouw sterk waren ze uit de randgemeenten gekomen om hier een echt concert mee te maken. Fijn dat er ook voor amateurkunst een publiek te vinden is. 

Jammer dat de schaduwen op de muur het hoogtepunt van de show waren.

Om mooie dingen te zien, moet je veel zien.

Als je veel ziet, zit er ook een hoop matigheid bij.

Statistisch gezien ben ik dus aardig op weg naar een top-show.

Puber

Springen, rennen, springen

Even kijken of er bij moeders nog wat melk te scoren is.

Weer springen.

Met z'n vriendje rotzooien, meer springen.

Hé een flitser op een statief!

Ruiken!

Proeven!

Omgooien!

Gekke bekken trekken!

En net als andere puberjongens laat ie zijn snor staan.

Net te vlassig, net te blond.

Net niks, maar wat is ie er trots op!

Lam

Hard, Hard. Oorverdovend.
En belachelijk ook.
Het geluid wat 20 schapen in een stal kunnen maken als je binnenkomt.
Alsof er oorlog uitbreekt. Staan ze te schreeuwen.
Binnen een paar minuten kan de rust dan ook weer helemaal terugkeren.
Af en toe moet er eentje wat kwijt, maar verder zijn ze koest.
Tot er weer iemand binnenkomt, dan begint het feest opnieuw.

Het geluid van veel schapen klinkt vaak alsof een volwassen vent een schaap nadoet, 
hard en schaapachtig. Helemaal niet alsof het zo hoort, of dierlijk is. Vreemde dieren.

Vandaag bracht ik een flink gedeelte van mijn dag tussen ze door.
Wat een rijkdom. Zat ik daar te glimlachen en tegen de dieren aan te lullen. Vergat bijna om nog foto's te maken. De schapenhoedster waar ik twee jaar geleden bij op bezoek was mailde met de mededeling dat er lammetjes aan zaten te komen en of ik interesse had. Zekers. Dus zat ik in de schuur te wachten tot er eentje op die plek voor mijn flitser ging staan waar ik haar wilde hebben (Mwaah, bijna) 
en later in het gras op mijn knieën om een lammetje tegen de zon in te fotograferen 
(Ja, gelukt!)

De paniek die ze maakten bij binnenkomst veranderde ook snel. 
Ergens wilde ik vanmiddag opstaan, 
maar lagen er links en rechts lammetjes tegen me aan te slapen. 
Blijkbaar was ik toen niet meer zo spannend.

Een half uur oud

Een half uur plat

Samen met mama in de zon

Gladde Glijer

"The next one is for the ladies."
Een klein, degelijk orkestje zette weer een nummer in.
Kenners schijnen het verschil tussen de verschillende jazzy ballads te kunnen horen.
Ik hoorde vooral kleurloze eenvormigheid.
Maar ja, het was dan ook niet voor mij, 
het was duidelijk, 
"for the ladies"

Alweer

Braken ze de tent weer af? 
Ja.
Waren het er weer 700?
Ja.
Was het een oorverdovend gekrijs?
Ja.
Heb je heeel hard Voivod's "To The Death" gedraaid?
Nee.
Waarom niet?
Dat mocht niet.
Heb je op een andere manier ingegrepen?
Behalve twee etters even te laten bungelen over de rand van het tweede balkon? 
Nee hoor.
Verder nog bijzonderheden?
Gister kwam de vraag of ik een paar foto's wilde maken van de voorstelling.
Dat wilde ik wel, maar dan bij voorkeur met mijn eigen camera. 
Zo gezegd, zo gedaan.

Demonteren

Bij de voorstelling vanochtend zaten zo'n 700 kinderen.
700.
Van een jaar of zes.
Dan duurt het even voor ze allemaal binnen zijn.
Zeker als de laatste bus wat vertraging heeft.

Op het balkon besloten ze om alles wat los in hun zak zat naar beneden te mikken.
Rij drie tot rij acht begon het meubilair te demonteren.
Aan de randen van de zaal ontsnapten er een stel naar de gang.
Op rij twee zat een juffrouw rustig te Whatsappen.

Ik stond er naar te kijken en herinnerde me, 
dat de foto die ik vorige week maakte, 
van een sticker op het decor van een andere voorstelling, 
opeens heel erg van toepassing was. 

Terwijl de technische mogelijkheden er wel zijn, 

om dat nummer knalhard door te zaal te laten klinken,

gebeurde dat dan niet. 

Maar morgen hebben we nog een kans...
Eens zien hoe dat uitpakt

Natte knollen

Nadat werk me de afgelopen dagen afhield van meer wezenlijke zaken, 

mocht ik vandaag weer buiten spelen. Het weer maakte het wel een beetje spannend.

Zelf ben ik tamelijk spatwaterdicht, maar camera en flitsers hebben meer moeite met een voorjaarsbuitje. Met een oog in de zoeker en de ander op de naderende onweersbui stond ik in de polder. Schuilde ik in de auto en stond even later weer tussen andere natte knollen te flitsen. 

Twee veulentjes hadden het op mij gemunt. Geen moment kon ik mijn statieven met flitsers uit mijn blik laten, of ze stonden er op te kauwen/gooiden ze om/likten aan de knoppen. Misschien werden gewoon wat vervelend van het weer. Ik heb dat ook wel eens.

Gelukkig is de aandachtsspanne van jonge paarden net als die van jonge mensen heel kort en gingen ze elkaars distelbollen te lijf. Uitgebreid plukten ze elkaars manen leeg.

Nat zien ze er nog net wat ruiger uit dan droog. 

Een beetje medelijden heb ik dan wel met ze.

Terwijl ik voor weer een bui vertrok keek ik om.

Daar moest ik toch nog even mijn camera voor uit mijn tas halen.

Zeven

Recent kreeg ik een bestelling voor zeven grote prints.

Da's leuk, dat soort bestellingen krijg ik graag. Bij de drukker bleek er net een aanbieding te lopen, dus ik voer de bestelling meteen in. Of het aan het weer lag, hun server of mijn internetverbinding, ik weet het niet, maar het uploaden duurde eeuwen. (Oké geen eeuwen, dat is overdreven, dat kan natuurlijk helemaal niet) Alles stond bij elkaar en bij het invoeren van de aanbiedingscode krijg ik een foutmelding. De code was  maar voor één print geldig, niet voor zeven stuks. Kak.

Dan maar één print bestellen. Daarna nog een, doet de code het dan? Ja, dat doet ie. Dus stuk voor stuk kon ik ze weer uploaden. Deze keer nog trager dan bij de eerste poging. Nu duurde het echt eeuwen. (Sorry, dat was spreekwoordelijk.) Maar de code werkte opnieuw. Mooi. Opties aangeven, via Ideal afrekenen en rustig door naar de volgende. Per print had ik ongeveer de tijd om de handleiding van mijn camera in het Sanskriet te vertalen. (Ook dat was schromelijk overdreven, ik beheers eigenlijk helemaal geen talen die stammen van het Indiaas subcontinent)) 

Vandaag kreeg ik zeven e-mails dat de prints afgeleverd waren bij het afhaalpunt. Gisteren  was ik even zoet met zeven online formulieren invullen. Ik wist dat ik niet thuis zou zijn en wilde ze wel graag hebben. En ja hoor, daar stonden ze, zeven stuks. Bij het afhaalpunt waren ze blij dat ik ze meteen kwam ophalen, het nam nogal wat ruimte in beslag. Alles achterin gemikt ("U bent hoop ik toch niet op de fiets meneer?")

Nu eens zien of er ook zeven prints in zitten, want hoewel een week of zes uploaden en afrekenen heel fijn was om te doen (Nou zijn het geen eeuwen meer, maar overdrijf je nog steeds) ging het toch om de prints. Hopelijk zijn het ook mijn foto's die ze hebben afgedrukt.

Wordt vervolgd.

Ja, zeven pakketten

Uitbreiding

Een jaar geleden portretteerde ik de oprichters van een jong trainersbureau.

De zaken gingen goed en uitbreiding werd gevonden.

Dus waren er weer nieuwe groepsfoto's en losse portretten nodig.

Mooi, daar kom ik graag voor terug.

Heel serieus en schaterlachend gingen ze op de foto.

Het weer speelde mee zodat we buiten ook nog een paar portretten konden maken.

Zij gingen daarna verder met het overleg en ik naar het terras.

Want verschil moet er zijn. 

Als bij een groepsportret alleen het tegenlicht aangaat, 

blijft iedereen anoniem genoeg om in mijn blog te passen

Lee 'Scratch' Perry

Zal het uiteindelijk toch dementie zijn, is ie in een psychose gezakt of gewoon stoned? Zeker zullen we het waarschijnlijk nooit weten. Onsamenhangend mompelde hij van alles. Her en der kon ik zelfs een paar woorden verstaan. De uitgebreide galm en echo's op zijn stem zorgden niet echt voor extra duidelijkheid. Na een nummer of drie werd duidelijk dat het vanavond nergens meer heen zou gaan.

Ruim twintig jaar geleden zag ik hem voor het eerst, Lee 'Scratch' Perry. Destijds behoorlijk versleten, bijna zestig jaar oud.Toen ook in het gezelschap van Mad Professor. Nu samen als tape-act, toen met hele band. Het was de eerste band waar ik destijds in Roosje het licht voor deed. Netjes volgens de clichés hadden we rood geel en groen tegenlicht ingehangen. Het frontlicht gesteld en gecheckt. Als ik op het podium stond keek ik er recht in. A job well done. De show begon, de band speelde een deuntje en meneer Perry kwam op. Wist ik veel dat hij meer dan een kop kleiner was dan ik. Zijn oude, donkere gezicht stond niet in het licht. Kak. Dikke beginnersfout van mij. Gelukkig had hij een kroon op, met rondom spiegels er op. Die vingen wel precies mijn witte frontlicht. In tijden ver voor het rookverbod was er bij reggaeshows geen rookmachine nodig om de tent blauw te zetten. Het gereflecteerde licht op zijn kroon gaf met die rook een geweldige stralenkrans om zijn hoofd. Ik deed maar alsof dat precies de bedoeling was.

Voor me stond vanavond een meisje het concert te filmen. Althans, op het moment dat ze ging filmen ging ook de ´flits´ op haar telefoon aan. Ze had door dat dat wel heel lullig was voor de mensen om haar heen, dus deed ze die snel uit. Dat ze daarmee ook de opname-functie uit zette heb ik na een nummer maar gezegd. Om nou een aansteker boven je hoofd te houden tijdens een concert is tot daar aan toe, maar een telefoon...

De belichter van vandaag hield zich ook netjes aan de clichés

Spiek

Een spiekbriefje was het niet echt, meer een menu, een routekaart zo u wilt. Een lijst aanwijzingen die de gidsen konden lezen om aan de dansers en danseressen door te geven. Het dansje was op een lastig muziekstuk. Dus de dansers van het volgende stuk stonden hier aanwijzingen te geven en zichtbaar te tellen. Een soort bijbaantje, of eigenlijk gewoon hulp aan collega's. De een vol overtuiging, met glimlach en aanmoediging, de ander onderuitgezakt, een hand tellend, de andere in een dikke trui.

De broodmagere types die in strakke outfits over het podium vlogen hadden de hulp hard nodig. Het publiek ziet hen allen gracieus fladderen. Vanaf de zijkant zie ik ze uithijgen, hardop vloeken en met verwilderde blik elkaar aankijken of ze nú al op moeten. 

Maar goed dat daar nu juist een spiekbriefje voor klaar hing. 

Als je het kan lezen tenminste.

En Merle Haggard is dood. 

De ouwe knar is 'm toch er uit gepiept. 79 jaar oud.

Vorig jaar zong ie nog samen met willie Nelson:

Wouldn't change much of nothing

About this road we've been running

For of wild times, wild women, and a song

But we would've taking much better care of ourselves

If we had known we were gonna live this long

1000

Niet eerder kon ik me voorstellen dat ik er bij zou horen. Bij een groep waarvan ik nooit snapte waarom die zo groot was. Een groep die in mijn ogen verkiezingen onnodig gecompliceerd maakten. De Zwevende Kiezer. Nou twijfel ik niet zo zeer wat ik zou moeten stemmen, maar óf ik ga stemmen. Iedere keer dat ik een kiezerspas of stembiljet kreeg, maakte ik gebruik van mijn stemrecht. De combinatie van een duidelijke, misschien licht ongenuanceerde kijk op de zaak en het idee dat de wereld recht had op mijn mening, zorgde dat ik ging stemmen. Het uitzoeken van de meest socialistische dan wel linkse keuzemogelijkheid was meestal vrij eenvoudig.  Bij lokale en regionale verkiezingen was het doorgaans net zo duidelijk. Zo lang heel veel mensen VVD/PVV/NSDAP/CDA stemmen is een tegenwicht hard nodig.

Deze keer twijfel ik. Wil ik wel stemmen in een verkiezing die met onheuse bedoelingen opgezet is? Waarvan de vraagstelling en de gevolgen zo onduidelijk zijn dat ik ze niet kan overzien. Ik wil zeker niet meedoen aan iets wat door Powned of de Telegraaf gepropageerd wordt. Natuurlijk gun ik de bevolking van Oekraïne het beste. Natuurlijk wens ik de malafide Oekraïense regering de tering. Natuurlijk kan de Europese samenwerking beter en is die nu verre van ideaal, maar wel onvermijdelijk. 

Zoals bij iedere verkiezing zou ik graag voorafgaand aan het werkelijke stemmen een korte quiz voor alle stemgerechtigden willen. Vijf inhoudelijke vragen over de inhoud van de verkiezing. Iedereen met 4 of 5 goede antwoorden mag werkelijk stemmen. De rest mag bij de volgende verkiezing zich beter voorbereiden en het opnieuw proberen.

In de krant las ik vandaag: "Democratie gaat niet alleen over de mening van de meerderheid, maar ook over het waarborgen van de belangen van de minderheid."

Als teveel volk zonder kennis van zaken mee mag stemmen is het risico dat dat over het hoofd gezien wordt erg groot. 

Helaas worden er geen inhoudelijke eisen aan de stemgerechtigden gesteld. Kijken veel mensen naar conservatieve media. Volgen veel mensen klakkeloos de grootste schreeuwer. Zijn het er genoeg, dan kunnen politici nog gaan doen alsof ze zich wat van de uitslag van het referendum aan trekken.

Ik twijfel dus. Ga ik meedoen voor het tegenwicht, of laat ik deze farce voorbij gaan in de hoop dat er minder dan 30% op komt dagen. 

Dit is mijn duizendste extrabelegen. Toen ik de eerste schreef had ik geen idee dat dit zolang door zou gaan. Maar dit is dan ook geen democratisch instituut. Dit is mijn persoonlijke uitlaatklep/fotodump/poeziealbum/openbaardagboek/stamtafel/waterpomp.
De afgelopen weken zag ik de teller langzaam oplopen naar blog nummer 1000. Als een zwevende kiezer twijfelde ik ook hier om een punt er achter te zetten. Maar voorlopig heb ik er nog schik in. Nog steeds onregelmatig, onnozel en onbeperkt. Geen idee of ik de 2000 haal en daar hoeft ook niet over gestemd te worden.

En trekken die knollen zich iets van alle opwinding aan? 

Nee hoor, die gaan er gewoon even bij liggen.

The Godfather

Soms vind ik licht doen voor een band heel spannend.

Aanvoelen, improviseren, risico's nemen, heel erg opletten. 

Soms is het dat helemaal niet. 

Vandaar dat ik de aandacht wil richten op deze video:

Gun jezelf 30 seconden de tijd om het begin te kijken. 

Ik kan me haast niet voorstellen dat je niet gaat glimlachen 

van hoe het trio naast hem danst en hoe The Godfather of Soul opkomt.

De opname is uit 1964, het jaar waar Maceo Parker in de James Brown's band kwam.

De energie, het lef en bij gebrek aan passend Nederlands woord, showmanship, is ongeëvenaard. Hij is op dat moment 31. Ziet er uit als een broekie, maar trekt zulke dramatische koppen dat je een veel hogere leeftijd zou verwachten. De hele manier van show maken is iets wat ik nog nooit live gezien heb. Keer op keer tragisch door zijn knieën zakken, krijsen, wachten, rekken, eindeloos herhalen en meer krijsen.

Voor de liefhebbers: hier staat een hele show uit 1968. Op ongeveer 6.30 is het intro voorbij en wordt meneer aangekondigd. Zijn manier van opkomen, op de kruk gaan zitten en aangeven dat er een ander nummer ingezet kan worden. 

Gewoon even kijken. Onvergetelijk. Eindeloos arrogant en zo goed.

Smakelijk!

In de douche

Jaja, jij staat op vrijdagavond onder de douche?

-Nee, naast de douche

Dat zal lekker opschieten met schoon worden

-Nee, maar dat was ook niet de bedoeling.

Wat doe jij dan náást een douche?

-Experimenteren met flits.

In de douche?

-Nee, náást. Kijken hoe kort ik de sluitertijd kan maken en toch nog flitslicht op de foto kan  krijgen.

In de douche?

-Om dat uit te proberen kan ik natuurlijk ook de muur fotograferen, maar dat trok me minder.

 Om met zo'n korte sluitertijd meteen de beweging van water te 'bevriezen' vond ik wel zo  leuk. Omdat de fonteinen in de stad nog niet aan staan moest ik improviseren.

In de douche op vrijdagavond?

Ja -zucht- in de douche, en nou doorlopen badmuts!

spetters gedurende 1/4000 seconde