Valse hoop

Jubelend was ie, de recensie vorige week. Tijdens mijn ontbijt las ik de recensie van een nieuwe theatervoorstelling. Het betreffende productiehuis levert regelmatig prettig theater af en de regisseur was een oude bekende. Het verhaal was zo positief dat ik bijna op ging zoeken waar ik het kon gaan kijken. Wat bleek. Hoefde ik helemaal niet voor op reis, ze kwamen hier heen. Bleek ik gewoon aan het werk te zijn. 

In de krant werd het decor minder uitgebreid besproken dan terecht zou zijn. Er was immers een flinke vrachtwagen voor nodig om het mee te nemen. Het was een verhoogde vloer, te groot voor ons theater. Bestrooid met spul. 
Spul, wat in een vlaag van verstandsverduistering, door een van de betrokken creatieven was verzonnen. "Ja, laten we over de vloer vijfhonderd kilo gemalen rubber flikkeren. Met gekleurd poeder er door. Dan kunnen ze er lekker mee smijten en er doorheen schoppen". Daarboven hangen we een grote sneeuwmachine met heel veel vloeipapieren nepsneeuw.

Creatieven die nog nooit een vrachtwagen geladen hebben, een toneelvloer geveegd hebben, of de extra rekening van de schoonmaak hebben moeten betalen, kunnen die fout maken. De fout om zo'n dwaling niet meteen af te doen als een vergissing.
Het afbreken en schoonmaken naderhand, duurde bijna de dubbele tijd die de voorstelling zelf in beslag nam. 
Maar je kan het altijd nog beroerder treffen. 
In de grote zaal hadden ze een musical. 

 Rubbergranulaat