Het pad achter de Bizonbaai wordt regelmatig gebruikt door kuddes paarden en koeien. Met het vocht de laatste tijd hadden ze er een bende van gemaakt. Dikke kleiachtige modder met diepe hoefafdrukken erin. Een goeie reden voor laarzen. Vandaag was de modder natuurlijk bevroren, waardoor het een bijzondere hindernisbaan werd. Een bruin-wit oppervlak met overal zo'n 30 cm diepe gaten er in. Hard. Met de bovenste millimeter ontdooid in de zon, dus wel glad. Een ideale gelegenheid om je enkel te forceren. Gelukkig ging dat goed. Om het af te toppen, had ik in mijn rubber laarzen nogal oude sokken aan. Oud genoeg om heel rap richting teen te willen vertrekken. Kent u dat?
De rust in de kuddes is nog niet neergedaald. De zwarte hengst die er al stond met de oude kudde heeft gewonnen. Althans, hij stond bij de nieuwe kudde. De oude club stond al dichterbij, maar nog steeds op 100 meter afstand. Zonder hengst. De hengst van de nieuwe kudde was nergens te zien. Waarschijnlijk opgepeuzeld door de zwarte.
Achter me hoorde ik luid gekraak. Stond een van de knollen het ijs aan de rand van het meertje te vertrappen om er daarna meteen uit te drinken. Aha, vandaar! Het gekraak maakte de rest wat nerveus, duidelijk niet gewend aan deze omstandigheden. Bij een flinke kraak maakte een uit de kluit gewassen merrie een onhandige move, vertrapt mijn statief met flitser er op en rent weg.
Gelukkig kan mijn spul tegen een stootje. Maar niet tegen een bevroren stootje. Statief helemaal krom en de flitser overleden. Jammer. Maar goed dat ik geen duur merk flitsers heb, maar de goedkoopste Chinese variant. Duidelijk risico van het vak. Ik liep terug en het was windstil en echt stil. Geen auto, geen vogels, niks. Voor ik weer door de bevroren modder mocht ploegen zelf daar even bij stil gestaan.
Te koop, flitser, zo goed als nieuw.
Heeft altijd binnen gestaan,
want van een oud vrouwtje geweest.
t.e.a.b.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten