We begonnen uren eerder zodat de dansers nog konden repeteren, een doorloop doen en een paar uur op de vloer konden liggen in een korte broek, om dan te klagen dat het te koud was. Zolang de temperatuur niet net boven het kookpunt ligt, is het voor de meeste dansers 'dus te koud'. Wij waren al een paar uur bezig met licht en geluid voor te bereiden toen ze binnen kwamen druppelen. Oordopjes in, iets op hun telefoon aan het prutsen. Gaat midden op de vloer liggen, net onder waar ik een lamp aan het stellen ben en doet zijn ogen dicht.
Als ik vraag op een veiliger plek te gaan liggen, is de verveelde minachting in de reactie voelbaar.
Meer en meer dansers lijken geen enkele behoefte te hebben om bij binnenkomst een hand te geven of te groeten. Vreemd toch, omdat we al uren bezig zijn om hun werk mogelijk te maken. Ook de rest van de dag lijken ze in een parallel universum te zijn. Tot ze me nodig hebben. Omdat ze hun telefoon / sokken / waterfles / koptelefoon / waterfles / saladebakje / aansteker / sigaretten / waterfles kwijt zijn. In doorgaans erbarmelijk Engels, wordt op een klagelijke toon het gemis geuit. Mijn interesse om eens lekker mee te gaan zoeken is dan niet zo groot meer.
In de grote zaal stonden twee oude rotten. En lange en een korte man. Een stevige handdruk bij binnenkomst, een vriendelijk woord voor hun technici en een "Fijn om hier weer te zijn, het was al weer even geleden". Als duo stonden ze hier 49 (!) jaar geleden voor het eerst. Sindsdien met een zekere regelmaat. Voor de voorstelling dronken we samen koffie. Enthousiaste verhalen over de directeur die hier mid jaren tachtig vertrok. "Heb je die ook nog gekend?" Uh nee, toen werkte ik hier nog niet. Fijn volk, bescheiden en vriendelijk. De show was een tikje oubollig, maar van een zeldzame klasse. Een routine van een halve eeuw, volledig op elkaar ingespeeld, zo soepel. Een verademing om naar te kijken. Iets wat van het dansje in de kleine zaal niet direct gezegd kon worden.
Daar kan je heel andere dingen over zeggen.
Maar dat heb ik vanavond al gedaan.
Een van de violen die al even mee gingen met de oude rotten
Geen opmerkingen:
Een reactie posten