zoals de Engelsen zeggen.
Terwijl de verdoving uit mijn kaak trok na een wortelkanaalbehandeling, zag ik mijn telefoon oplichten. En nog eens en nog eens. Blijkbaar was ie begonnen aan een opstartcyclus.
Om er niet meer uit te komen.
Ja, af en toe een minuut of wat en dan dook ie weer in een telefooncoma.
Gloeiende. Dus naar de winkel, batterij,
andere software, niks, nog eens,
bijna, naar buiten, valt ie weer uit,
opnieuw, weer niks,nog eens, nu dan? Nee, niks. "Dan ben ik bang dat we u niet meer kunnen helpen meneer." Dus ik had opeens geen telefoon meer. Gloeiendegodver.
Drie jaar oud en spontaan overleden. Niet eens ontploft, nee, zachtjes ingeslapen.
Terwijl de verdoving er nu helemaal uit is,
lig ik met een lamme kaak van het
"Het mag nog een klein stukje verder open meneer"
een nieuwe telefoon in te richten.
Jeuj! Bedenken wat ik nog meer kwijt ben. Gelukkig had ik alle contacten als backup,
maar sms, whatsapp's en andere communicaties zijn met de noorderzon vertrokken.
Dus ik hark mijn wachtwoorden bij elkaar en ga met frisse tegenzin er voor de volle 60 procent tegenaan.
En ook nog Radio 538 aanzetten
terwijl ik met mijn mond vol gereedschap
door mijn neus lig te ademen,
da's gewoon gemeen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten