Stukje bij beetje gaat het er op lijken.
Tweeënhalf jaar geleden besloot ik fotograaf te worden. Niet gehinderd door enige kennis of ervaring begon ik daar aan. Het idee was dat ik op mijn zeventigste geen trailers meer vol wil en kan laden, maar wel een inkomen moet hebben. Zoals bij de meeste ontwikkelingen in mijn leven is er geen plan, doe ik maar wat en kijk of het lukt. Nou is foto's maken een ding, maar als fotograaf moet je ze ook nog zien te slijten. Niet direct mijn sterkste kant, maar wel noodzakelijk.
Op verschillende manieren timmer ik aan de weg.
Vandaag verscheen in het fotografenblad Focus een artikel over 'mijn favoriete fotoplek' waar ik vertel waarom de Ooijpolder een favoriete plek van me is. Weer een stap in de goede richting. Die jongen die komt er wel...alleen geen idee hoe.
En nog eens dezelfde foto, omdat die andere erg klein is
en omdat ik dit paard graag laat zien
Geen opmerkingen:
Een reactie posten