"Wilt u misschien meer afstand houden meneer?"
-Oh, kan ie dan bijten?
"Natuurlijk meneer, het is een wild dier, die kunnen bijten."
Met tegenzin stapt de man die een selfie wilde maken naast de Mangoer aan de kant.
De Langoer springt van het hek, rent tussen twee rolstoelers door en gaat aan de andere kant in de zon op het hek zitten.
Loert wat om zich heen, draait zijn kin naar zon en ontspant.
Dat het een hij betreft, viel in deze houding al snel op
Een gezin met een luidruchtig meisje van een jaar of zeven komt er bij staan.
Met een snerpend hoog stemmetje benoemt ze alles wat ze ziet.
Haar ouders negeren haar vooral, daarom herhaalt ze het meeste nog maar een keer.
"Kijk, hij heeft zijn teen vast, ik kan zien dat ie zijn teen vast heeft, kijk mama!"
Nou ben ik zelf geen Hanuman-Langoeren kenner, maar wat ie vast heeft is niet zijn teen. Meneer onstpande op dat hekje en een halve minuut geleden viel me op dat een Langoeren-onderdeel juist wakker geworden was.
Rustig zat de aap, met een mens of tien om zich heen, met zichzelf te spelen.
"Mama, dat is niet zijn teen, nee mama, dat is het niet, ie, ie, mama!" Haar piepstemmetje was nog feller en nóg hoger nu. Honden in de omgeving werden onrustig. De aap trok rustig verder en spoot al snel met een mooie boog, glanzend in het tegenlicht,
zichzelf, het hek en de grond onder hem vol.
"IIIEEEEIIEEE mama, dat is niet zijn teen IIEEIIEEE".
Als een drooggelopen schijfrem krijste het kind het uit.
Ik dacht dat haar stem samen met de aap het hoogtepunt wel bereikt had, maar toen meneer meteen zijn handel op ging likken, begaf het meisje het bijna. Als fluitend vuurwerk liep ze op papa en mama af. Ze riep vast woorden, maar het menselijk gehoor is niet geschikt om die frequenties te kunnen interpreteren. Haar ouders die de hele tijd stoïcijns hadden staan te kijken merkten alleen maar in afgemeten Achterhoeks op:
"Zo, zullen we maar eens verder lopen dan?".
