Ouwerwets

Voor me in de rij stond een jongetje op slinkse wijze zijn vader te verleiden om een 'Bros' aan te schaffen. Het jongetje, een jaar of vijf, met meer gel dan haar op zijn hoofd en een spiegelende zonnebril voor de ogen, bleef doordrammen. Papa, twee meter vijf, gebruind, sportschooltype, geblondeerd en mét trainingspak zegt in onversneden Nijmeegs: "Nee dat eet jij niet, gewoon boterhammen eten, da's beter". 
Kijkt naar mij omhoog en knipoogt: "Gewoon ouwerwets weejewel".

Papa rekent een liter chocomel, twee liter cola en een grote zak paprikachips af.
Als ik buiten kom na het afrekenen, wurmt zoonlief zich tussen de benen van papa op de scooter, om vervolgens over de stoep weg te scheuren. 
Meteen om de hoek bij de coffeeshop stopt ie al weer, om samen naar binnen te lopen.
Gewoon ouwerwets weejewel.

Flitskip deel 2

Vorige week schreef ik over zwanen in het Kronenburgerpark
en hoe ze geen reactie gaven op mijn flitsers.
Ook nu geen reactie van ze, maar wel nieuwe plaatjes.
Nog een paar weken en het zijn grote zwarte zwanen geworden.

(klik op de foto's om te vergroten)

Tegen

Iets zegt me dat er wat mis is.
Verkiezingsposters waren voor zover ik me kan herinneren, niet eerder zo negatief.
Acht van de posters zijn tegen. Tegen verschillende dingen weliswaar, maar tegen.

De PVV wil minder EU.  Maar door middel van dezelfde poster willen ze zichzelf aanprijzen om in het bestuur van die EU plaats te nemen. Om daarna weer af te treden als Ome Geert weer eens een foute opmerking maakt. Wel humor om het woord 'minder' weer zo prominent te gebruiken.

De SP maakt dezelfde rare gedachtenkronkel, zij willen niet minder EU, maar zijn tegen déze EU. (Niet die andere EU, waar het altijd mooi weer is, maar deze) Wat doe je dan überhaupt in de verkiezingen voor die EU? De Piratenpartij hangt een poster op met de tekst "vertrouw niet op posters", verzin dan een andere manier om je te uiten. 50 plus heeft maar een belang, het eigenbelang. "Handen af van ons pensioen" grappig om een quote van oud-medewerkers van de Gaykrant te gebruiken als slogan.  

Ook Artikel 50 (sorry wie?) wil uit de EU. Ze hebben hier alle leden van hun partij op de foto gezet. Die zullen onderling niet snel bonje krijgen. Jezusleeft.nl (zo zonder spaties las ik de eerste keer echt "Je zus leeft") (En ik heb niet eens een zus) wil nu uit de EU. Ik wens ze succes met emigreren. Diep in Zuid-Amerika of in een Afrikaanse uithoek kunnen ze vast nog wel wat godsdienstwaanzinnigen opvangen.  Een onopvallende niet constructieve uiting is die onderaan, tweede van links. De Anti EU (ro) Partij. Bijna zielig voor dat kind dat er drie schroeven in zijn gezicht gedraaid zijn. 

De laatste negatieve uiting is die van de partij vóór de dieren. Zoals gebruikelijk hebben ze één onderwerp waar tégen gestreden moet worden, en dus hebben ze samen met de SP de grootste letters op de poster. Heel lelijke Euro-tekens als hoofdletter E, maar wel heel groot. In enorme kapitalen schrijven is toch de gedrukte evenknie van schreeuwen. 
En wie het hardst schreeuwt, heeft gelijk.

Ronkend

Terwijl onder tijdelijke overkappingen de meute zich vol liet lopen met festivalpils, 

speelden in Merleyn twee bandjes.  Ronkende gitaren op hoog volume.

Zowel Anciients als ASG wisten te overtuigen. In het goed gevulde en bloedhete zaaltje brachten twee jongens op de eerste rij verkoeling door uitgebreid met hun haren rond te draaien. Anderen probeerden de lucht te verplaatsen door met vuisten in de lucht te schudden. Al vrij snel ging een clubje vooraan springen om maar verkoeling te krijgen. De rood aangelopen gezichten die de teksten mee brulden kwamen wat zuurstof te kort, 

maar compenseerden dat met een overdaad aan energie en enthousiasme.

Buiten werd door de oranjegangers de festivalpils al weer in de goot gekotst,

binnen speelde de band de laatste toegift, en ik maakte nog een foto van harige mannen.

Onder de lentebloesem

Om volgende week beslagen ten ijs te komen zit ik thuis te prutsen met een laptop en lichttafeltje. Om het onder de knie te krijgen, blijkt toch nog de nodige voeten in aarde te hebben. Gelukkig krijg ik hulp van iemand die al geoefend heeft , 

dat scheelt een slok op een borrel.

Tijdens de lunch werd er niet gewerkt, maar onder de lentebloesem heerlijk gegeten.
Als je op die manier het aangename met het leuke kan verenigen, 
en ook nog eens kan bijkletsen ondertussen, 
vind ik het niet erg om even van de computerschermen weg te zijn.

Kektdaneenbietjeuit

Wegens Pasen was ik terug op mijn geboortegrond.
En wegens Pasen waren er Solexraces. Bij aankomst hoorde ik al het geluid wat me meteen terug in de tijd nam. Het galmen van luidsprekers op straat. De ouderwetse variant, zoals hier op de foto. Vanwege de afstanden tussen de luidsprekers onderling ontstaat er een vertraging in het geluid. Tel daar de echo's tegen de huizen bij op en mix dat alles met de enthousiaste, zeer Brabantse tongval van de spreekstalmeester, en je verstaat er geen reet meer van. Vol overgave vertelde hij van alles. Op hoog volume snerpte het uit de jaren zeventig toeters.

De manier van aansluiten is ook jaren zeventig. Gewoon twee vrijwilligers die met de auto van de zaak, die de toeters verspreiden en tegen lantaarnpalen aanschroeven. De bekabeling, enkele kilometers hoeft niet ingegraven of de lucht in, met matten en kabelgoten afgedekt, nee hoor, die ligt op de stoep. Heerlijk. Geen vergunninggeneuzel, geen uitgebreide controles. Gewoon 's ochtends ophangen en aan het eind van de middag weer weg.

De Solexraces waren in verschillende klassen ingedeeld. We zijn gaan kijken naar de race waar alle deelnemers verkleed reden en het parcours, onder andere, dwars door een café en zalencentrum ging. De brandweermannen, een rose konijn, een gorilla met roze bikini, de Blues Brothers en wat narren werden door de stem uit de speakers op gewezen voorzichtig te rijden. "JONGENSASGULLIEBEDEMERCXNORBINNERIJDTKEKTDANEENBIETJEUIT".

Fijn als de tijd, heel lokaal, af en toe, stil lijkt te staan.

Flitskip

De eendjes flitsen in het park. Kent u die uitdrukking?

Sinds ik met flitsers ben gaan spelen valt het me op hoe verschillend de reacties zijn op die flits. De gemiddelde volwassene heeft er de pest aan en klaagt over lasogen. 

Sommige kinderen willen zo vaak mogelijk in de ogen geflitst worden, alsof het kermis is.

Andere heel jonge kinderen geven geen enkele reactie. Terwijl op een halve meter afstand, die flitser op vol vermogen, toch echt stukjes van je hersenen weg fikt, knipperden ze niet eens. Een hond reageerde anders, die werd gek van het geluid en wilde meteen mijn camera opeten.

In het park vond ik een familie zwanen. Papa en mama maakten duidelijk dat ik niet te dicht bij mocht komen, maar vonden het geflits geen probleem. En na verloop van tijd mocht ik trouwens ook dichterbij komen, en mijn lens op zijn kroost richten, al moest papa dan toch af en toe laten zie we er de baas was.

Meevaller

Door foto's te maken in Doornroosje, 
zie ik regelmatig bands, die ik anders gemist zou hebben.
Soms is dat jammer, soms valt dat wel mee.

Ahh, dear love

Opnieuw kwamen The Webb Sisters op bezoek. 
En da's leuk. 
Twee zusjes uit Kent, die zo polite British zijn, dat ik de eerste keer twijfelde of het echt was.
Maar inderdaad, ze waren weer net zo aardig en omstandig voorzichtig als eerder.
"Ahh dear love, if it isn't too much of a problem, would it please be possible if we"... en dan komt de vraag pas.

Warme, spontane mensen, waar het fijn mee samen werken is.
En oh ja, ze zingen en spelen ook nog een heel fijn. 
Vaak mierzoete, maar loepzuivere folk. 
Harp, gitaar, mandoline, wat slagwerk. 
Alles zelf spelen. 

En weer een unplugged einde van de show, naast de tribune op de trap.
Loepzuivere a capella.
En er wel pap van lusten.

Achter de lichttafel is het niet de beste plek om te fotograferen. Tijdens de soundcheck vroeg ik of ik wat foto's mocht maken, maar "But love, I walked straight out of the shower, I look terrible, you don't want to take any pictures of me like this, now, do you?" 

Doeken

Tuurlijk, waarom niet?

Of ik misschien wat foto's van schilderijen wilde maken.

De vader van een vriend heeft binnenkort een expositie waar het werk te koop aan wordt geboden. Met het risico dat het verkocht gaat worden, moesten de doeken nog wel voor eigen gebruik vast gelegd worden. Zo gezegd, zo gedaan. We kregen er nog koffie en wat sterke verhalen bij. Als iemand interesse in de doeken heeft, geef ik graag het nummer van de schilder door. Hij schildert niet alleen fraai, het is namelijk ook nog een heel aardige man.

Olieverf op canvas

Tweede ronde

"Kom je morgen foto's maken bij de voorronde van de Roos".

Uhh nee, ik kan niet, ben dan aan het werk.

Maar werk was relatief vroeg klaar, en mijn tas had ik voor de zekerheid al mee.

De eerste band gemist, de tweede drie nummers gezien en de laatste compleet.

Stond ik zomaar weer plaatjes te maken.

Dit keer zonder stroboscoop en andere ongein.

Misschien moet ik hier maar eens een hobby van maken.

Haas

Vandaag wel een goeie massage gehad, 
lekker gegeten, foto's bewerkt en veel gemaild,
maar geen tekst voor een blog.

Daarom alleen een foto van een paashaas met een jongetje aan zijn oor.

Geen gesprek

In de trein trof ik deze sticker op het raam.

In stiltecoupés staat er "stilte" op het raam, soms in meerdere talen.
Deze sticker had echter geen begeleidende tekst. 
Het lijkt me dat ze bedoelen dat mensen zonder armen in deze coupé niks tegen elkaar moeten zeggen. Of dat als je tegenover elkaar zit en de stoelen niet even hoog zijn, dat geen onderwerp van discussie moet zijn. Misschien is het een aanmoediging tot een inhoudsloos gesprek. Waarschijnlijk val ik weer eens buiten de doelgroep.

Dansjes

Zag ik gister nog een fraaie voorstelling, vandaag keek ik naar een dansje.
Of eigenlijk meer dan een, eigenlijk dertien. En dan twee keer, want 's middags moest er worden gerepeteerd. Omdat iemand dan de muziekjes moet starten en af en toe een microfoon open moet schuiven, zat ik in de zaal. Een jubilerende dansschool was op bezoek en nam voor het gemak 160 leerlingen mee. Die mochten allemaal gewassen, gekapt en opgemaakt op het grote toneel. Met strakke knotjes en nog strakkere leraressen. Dit was duidelijk geen vrije school, hier werd gepresteerd. 
De kinderen gaven geen kik en dansten zich het schompes. 

Meteen na afloop van de voorstelling stond een opa luidruchtig zijn beklag te doen: 
"Ze leren die meisjes op veel te jonge leeftijd veel te seksuele houdingen". 
Een man die er naast stond en duidelijk geen familie was antwoordde: 
"Ja, dat deden ze vijftig jaar geleden niet, maar daar droomde je wel van". 
Daar had de oude viezerik niet van terug en droop af. 
Het bleef nog lang onrustig in de stad.

Nog meer gefladder

Bug

Een paar weken geleden bouwde ik de voorstelling 'Bug',

van Jakop Ahlbom. Helaas zag ik het eindresultaat toen niet.

Vandaag zag ik de voorstelling wel, en met veel plezier.

Zijn voorstellingen hebben iets ongemakkelijks,

iets wat onder je huid kruipt.

Een paar keer wist ik niet zeker of ik nou goed zag, wat ik zag.

Krimpt de kamer nu? Groeit het behang?

Mocht deze voorstelling nog eens bij je in de buurt spelen, 

of een andere, is dat een goede reden om naar het theater te gaan,

en jezelf een rad voor ogen te laten draaien.

Is er eigenlijk een verband tussen de tekst en deze foto?

Uh, nee.

Mental

Binnenkort ga ik op pad met 5 moderne dans voorstellingen.
We gaan met clubs uit vijf landen, spelen in die vijf landen.
Om me voor te bereiden heb ik onder andere contact met een technicus die deze tour eerder heeft gedaan. De omschrijving die het meest tot de verbeelding sprak was die over het theater in Turijn. Ik hoop dat de omschrijving wat overdreven is, maar vrees het ergste...

Turin is mental. however much you have planned, it will not help you. the production manager for the festival we had was an evil frog monster who did nothing to help make our jobs easier. imagine working with Jabba the Hutt, and you’re halfway there. there’s about 12 crew, but, they’re Italian. Abandon all hope of sanity and you’ll be fine.

dus...

Treurnis

Bij de voorronde van de Roos van Nijmegen mocht ik foto's maken.
Drie jonge bandjes op het podium en een volle zaal, da's leuk.
De belichter van dienst bewees dat het nog helemaal niet zo makkelijk is, 
een beetje fatsoenlijk licht te maken. 
Of het geknipper uit zetten op het einde van een liedje.

Of dat ritmegevoel een aangeboren iets is bij technici. Of smaak.
Zijn voorkeur voor stroboscoop en rook was wel helder.
Over zijn talenten werd mij ook het een en ander duidelijk.
Die liggen misschien wel in de biologie, het bakkersvak, of de voetballerij.

Zie hier alle geslaagde foto's van vanavond:

Volgende keer hopelijk beter

Portret

En daar stonden ze te grijnzen, 

met z'n drieën voor het standbeeld op de markt.

Het voltallige personeel van de winkel moest op de foto voor wat verse facebook-banners.

In de druilregen, maar vol goede moed gingen we de stad in.

Ik flitste ze in het gezicht, 

zij deden -niet onverdienstelijk, dat moet gezegd worden-

een paar standbeelden na. 

En we kregen koffie en chocomel toe.

Fijne klus.

Deze modellen werken overigens weer in een andere winkel

Soep

Net over de grens weet je vaak meteen dat je in het buitenland bent.

Kleine dingen als verkeersborden en nummerplaten.

Maar ook de stijl van huizenbouw.

In Duitsland is de hoeveelheid zonnepanelen ook een duidelijke hint.

(En ja, dat ze Duits spreken helpt ook.)

In de dorpssuper net over de grens vond ik dit soepgroentepakket.

De manier van verpakken sprak me aan. 

Geen plastic folie of zak, 

maar een paar touwtjes die alles bij elkaar houden.

Goed voor een gebonden soepje

Loods

Pas, in het voorbijgaan, 

zag het er een beetje triest uit.

Van dichtbij ook trouwens.

Dichtgemetseld en afgezet.

Blijkbaar mag het niet worden gesloopt.

Waarschijnlijk heeft het meer geschiedenis dan toekomst

In de rij

Terwijl juist deze week een groot rapport uitkwam waarin bewezen werd dat het martelen door de CIA niet effectief was, stak hij de spuit nog eens diep mijn tandvlees in. En nog eens, en onder ook, drie keer. Mooi dat ik niks gezegd heb. Ik heb mijn kaken op elkaar gehouden. Nee da's nie waar. Maar ik heb niks verteld, mijn vrienden er niet bij gelapt en geen gevoelige informatie losgelaten. Ook niet toen ie met een miniatuur schuurmachine achter mijn tandvlees ging poeren. Breed grijnzend polijstte hij uiteindelijk al mijn tanden. 

Even voor die martelscene liep ik door het centrum. Plein 44 is eindelijk klaar, de hekken zijn weg, en voorbijgangers zitten op bankjes naar andere voorbijgangers te kijken. Alle hekken zijn weg, nee niet alle, er zijn weer nieuwe. Een kledingwinkel trekt zoveel bezoek dat er, net als in de Efteling, een zigzaggend parcours is aangelegd waar bezoekers wachten om binnen gelaten te worden. Om binnen goedkope rotzooi te kopen. De Primark weet blijkbaar nog doelgerichter in ontwikkelingslanden de autoriteiten om te kopen. Fabrikanten aan te zetten tot nog 'effectievere' productiemethoden. Menig kledingwinkel-keten was daar al goed in, maar zij spannen de kroon. En dus wacht het plebs hier uitgebreid voor ze de door kinderslaven in elkaar genaaide bagger mogen kopen. Hebben ze weer wat nieuws om aan te trekken.

Volgens de Primark website werken ze overigens erg duurzaam, volgens alle richtlijnen, en is ethisch handelen erg belangrijk voor ze. Nou ja, dan zal ik er naast zitten.

Mangrovekoeien

En ja hoor,

daar istie dan,

de eerste dag dat ik buiten ben en mijn korte benen aan wil.

Wegens ernstig zomers.

We liepen langs de kliffen van Lent, 

altijd een indrukwekkend gezicht.

En langs mangrovekoeien

Ze trokken zich weinig van ons aan. 

Ze hadden schaduw, 

en gingen naakt aan het strand liggen.

Ze namen het er mooi van.

Op volle toeren

Na de boodschappen stapte ik in en hoorde een ronkende stem verkondigen dat 'Slow Music' van Eric Satie alleen deze week voor twee euro vijfennegentig bij het Kruidvat verkrijgbaar was. Hij moet zich toch in zijn graf omdraaien. Om op zo'n manier in de uitverkoop gegooid te worden, bij het Kruidvat nota bene, en voor een prijs die wel heel dicht bij de productiekosten ligt. Was het trage gepingel 20 jaar geleden nog voorbehouden aan het lezende deel der natie, nu ligt ie tussen Frans Duijts en het maandverband in.

Bij het opruimen van het oud papier kwam ik een advertentie tegen die me op de dag van publicatie al op was gevallen. Een volle pagina van Mojo Concerts waarin voor zes concerten reclame werd gemaakt. The Temptations, Ennio Morricone, Julio Iglesias, Cliff Richard, Tom Jones en Liza Minnelli. Van zeker de helft had ik een bescheiden weddenschap aan durven gaan dat ze al lang dood waren. Maar nee, ze hebben samen een kleine 700 jaar ervaring in de popmuziek en gaan gewoon door. Voor grote zalen. En prijzen om van te huilen. Mr. Richard vanaf € 64.- Ms. Minnelli vanaf € 95.- En geheid dat het vol zit. Waar andere podia kampen met teruglopende bezoekersaantallen, harken deze geriatrische miljonairs nog een extra alimentatie, nosejob of boot binnen.

Natuurlijk moet iedereen zelf weten wat ie luistert of bezoekt. En jonge acts zijn ook niet perse een aanvulling op het bestaande aanbod. Zo kwam ik pas twee Aziatische acts tegen die me toch wat onrust baarden. Onrust in de zin van "Oh grote goden, dit zal toch niet aan gaan slaan en dan jaren op radio en tv blijven doorklinken". Een beetje wat ik eind jaren 80 had met wat toen 'acid' genoemd werd. Dat bleek inderdaad geen tijdelijk verschijnsel te zijn. 

De bandjes die ik hoorde en zag waren Crossfaith en Babymetal.

Ze mixen zo'n beetje alles wat vervelend is aan andere bestaande acts. De meest vulgaire, platte en hersendode onderdelen uit Rammstein, Britney Spears, K3 en Tiesto worden tot een dikke pap gekneed en er als een gladde worst uit geperst. Strak getrokken en doorgesmeerd. Het zou dus zo maar tot een hit kunnen leiden, of - je moet er niet aan denken- een carrière.

Dus die bejaarden vind je niks en de jonge garde ook niet?

-Nee.

Dan ben je dus officieel een ouwe zeikerd geworden die alleen maar z'n eigen nostalgische plaatjes blijft draaien. Of heb je nog iets van nu wat wel te pruimen is?

Ja hoor. Zeker.

Kijk, luister en huiver:

Bombus

Sisyphus

Puscifer

Apostle of Hustle

Moddi

Onkruid vergaat niet

Drakenpoten

Weinig tekst weer vandaag, wel veel kabels, kisten en lampen.

Daarom enkel wat foto's van grote kippen.

Kippen in een duonaise (een polonaise met z'n tweeën) 

En van dichtbij lijken het net drakenpoten,

die staan op een rots vol met drakenpoep,

maar dan met zwemvliezen aan.

Of hebben alle draken dat?

Kunnen draken überhaupt zwemmen?

En in welke dierentuin kan ik dáár een fotootje van maken?