Kouwe vis

Met een diepe zucht drukte hij zijn voeten in de rubber laarzen.Vanwege het gat in zijn linkersok voelde hij direct dat de laarzen nog vochtig waren. Kak, ook nog kouwe poten. Trui aan, ook al een gat er in, vorige week achter het hek van de kamelen blijven hangen. Vis halen. De deur van de koeling sluit echt niet goed meer, misschien kan iemand anders er naar kijken. Twee emmers vol kouwe vis mee. Muziek starten en naar buiten. Zoals Bill Hicks zei: "Plaster on a fake smile and plow through this shit one more time." Udo was die smile al lang geleden verloren, ongeveer toen zijn eerste vrouw bij hem weg ging, omdat ze zogenaamd niet meer tegen de vislucht kon. Heinrich had daar echt niets mee te maken. Deur open, miezer en weinig publiek, deze show ging niet lang duren. 

Twaalf onderdelen moeten afgewerkt worden, de zeehonden kennen de routine en worden onrustig als hij een onderdeel overslaat. Misschien zijn zij nog wel meer gewoontedieren dan hij. Daar gaat ie dan. De mand met ballen en ringen gaat in een keer het water in, ze vinden ze vanzelf. Vroeger verwelkomde hij het publiek en liet wat kinderen een bal of ring naar de dieren gooien, maar dat kost te veel tijd en gedoe. Liep er weer een kleuter weg met zo'n bal, teruggeven werd dan altijd een drama. Ballen terug op het droge, vis er in. Rondje zwemmen, springen, vis er in. Van de glijbaan, vis er in. 

Hoe lang draaide hij deze routine nou al, 12, 13 jaar? Aanvankelijk nog om de beurt met Heinrich, maar sinds die zijn heup brak op de gladde tegels mag die op kantoor blijven. Binnen, warm bij de kachel, in plaats van in de miezer, waar vaders sacherijnig staan te wachten of ze al naar huis mogen. Dat gevoel kent hij. Hoepel, springen, vis er in, nog eens, weer vis. De belofte dat er een nieuwe verzorger bij zou komen was al oud. Nog van voor de terugloop van de bezoekersaantallen. Nog van voor dat hij ook koffie, ijs en limonade moest verkopen. Sophia, die ook iedere maand zijn haar knipte, had dat jaren gedaan, 
maar nadat zij door haar rug ging werd ze niet vervangen en mocht hij dat er tijdelijk bij doen. 
Tijdelijk, was er gezegd. Met z'n vieren rechtop in het water, rondje draaien, vis er in. Bijna klaar. De twee grootsten nog laten spetteren aan de rand, bezoekers springen aan de kant voor het water, ondanks de miezer. Een peuter gaat huilen. Gelukkig zit het er bijna op. 

Niet gek ook dat kinderen gaan huilen hier, met deze muziek uit de plastic luidsprekers. Synthetische soft-porno-pop uit de jaren tachtig. Nog persoonlijk door de vorige directeur uitgezocht. Die is gelukkig niet vaak meer komen kijken, met z'n scheve bakkes. Op de rand, kop omhoog, bek open, even de tanden controleren, aai over de kop, vis er in. Ja jullie ook nog, ook een aai, laatste vis er in. Emmer leeg, morgen om twaalf uur weer. Nu droge schoenen aan en een bakkie met een peuk. Tien minuten zitten, dan moet de ijscokar een rondje. In de miezer, alsof iemand dan ijs wil.