Bijna

Een flard 'Zie de maan schijnt door de bomen' uit een trekzak waait voorbij, samen met de geur van te veel goedkope parfum. Of misschien wel hele dure, maar het ruikt goedkoop, zo ziet ze er ook uit, "Die klote kers en Sent, Ik het er heel geen sin in dit joar. Ken je weer met de hele familie gaan sitte swete bij Oma. Krijg al pien in de kop as ek d'r aan denk."

Uit een koffieshop stappen twee petjes. Ze botsen bijna tegen twee zwarte pieten. Direct roept een van de petjes:"Jij hebt zeker niks voor ons?". De Piet glimlacht van gouden oorbel tot gouden oorbel en geeft de jongen een handvol snoepgoed. 
Het andere petje is totaal verbaasd en zegt: "Dank U wel, Zwarte Piet".

Een carillon timmert 'hoor wie klopt daar kind'ren' door de stad. Vette worst en zware shag walmen tussen de kramen. De markt is bijna klaar. De visboer spuit de resten van de straat en scheldt de meeuwen weg.

Het is bijna december.

Kunst aangevuld met wildbreiwerk en een kip

Kunst waar je niet op mag staan

Onder water

Voor dag en dauw zat ik op de fiets naar de klus van vandaag. 

Een drukte op de weg. In het donker. 

In de regen. Nat pak, maar op tijd aan de slag.

Een afdeling van de universiteit was jarig en dat moest worden gevierd. 

Op mijn verjaardag is dat meestal met sterke verhalen en een hoop drank,

hier bleef de drank achterwege. Verhalen genoeg.

Eindeloze Powerpointsessies trokken voorbij.

Allemaal over de afdeling, of over flora onder het oppervlak.

Zoals het hoort werd alles ook voorgelezen wat in beeld stond.

Dingen als: "Op korte termijn is knolruswoekering 

door toename van de N4+ concentratie in de bodem,

 in combinatie met een verhoogde CO2-flux gemeten." passeerden de revue.

Het lievelingswoord van meerdere sprekers was "biogeochemie".

Zoals veel mensen die een woord vaak gebruiken, werd ook dit woord zeer snel uitgesproken.

Een beetje zoals pianisten hun instrument meestal 'pjaano' noemen.

Kan je nagaan wat er over blijft van het woord "biogeochemie".

Gelukkig was het niet alleen taaie kost, 

na de lunch was er een lezing, waar de positieve terugkoppelingsmechanismes

van interacterende endobenthische biobouwers uitgebreid aan de orde kwamen.

Toen de detoxificerende sulfide oxideerders het zaakje afsloten kon mijn dag niet meer stuk.

In de regen fietste ik weer naar huis, kon ik thuis lekker opdrogen.

(Jeuj, de eerste 333 extrabelegens zijn een feit. Op naar het dubbele)

Buiten spelen

En weer een goeie dag.

Naar het bos om onszelf en een hond uit te laten.

Loop je met een hond, dan zijn er rond het middaguur genoeg andere hondenuitlaters met aanspraak. “Goh, hoe oud is die van jou?”. "Wát voor kruising is dat?".

De honden rausden, de baasjes kletsten, en ik maakte wat foto's.

Dan door naar de bioscoop, om 'De Nieuwe Wildernis' te zien.

600.000 bezoekers gingen u voor. En terecht. Fraaie film met BBC-achtige mooie plaatjes.

Als Sir Richard Attenborough de voice-over was geweest, 

had je nooit geraden dat de film in Nederland gemaakt is.
(En als hij 'Oostvaardersplassen' uit zou spreken, wist je het nog niet.)

De avond werd gevuld door een informatiebijeenkomst over Broodfondsen.

Van de 50 aanwezigen bleek een flinke meerderheid geïnteresseerd om deel gaan nemen.

Over twee weken organiseren we een tweede bijeenkomst in Nijmegen, 

om elkaar beter te leren kennen. Mocht je erbij willen zijn, stuur me een mailtje.

(en als je geen idee hebt wat een broodfonds is, kijk dan hier)

Oké, nog eentje dan

Poster

Aan de rand van een voormalig industrie gebied, aan een hek, hing een poster.

Reclame voor een dansavond voor een lokale discotheek. Nou is dat niet uitzonderlijk.

De sneuheid van deze overtrof toch de gemiddelde houseclassics / technoclassics / dancehitspartyposter. Dit is reclame voor de R&B classixx. Met als grote trekker Coolio, in hoofdletters. Daarna tussen haakjes en een stuk kleiner "Gangsta's Paradise". Dat is niet een andere band of dj die avond, maar de enige hit die Meneer Coolio ooit gehad heeft. En voor het geval potentiële bezoekers de naam nog vaag kennen maar geen idee hebben waarvan, staat het eronder. Zo'n beetje als reclame voor Mega-piraten-festijnen met "Zanger Rinus". Dus niet Rinus de fietsenmaker, of Rinus, de junk die vroeger iedere keer mijn fiets probeerde te jatten, maar de zanger. 

De wereldtour waar Meneer Coolio aan bezig is, behelst in november maar liefst twee data. Een in Las Vegas en een in Nijmegen. Dat tikt lekker aan. Komt ie, speciaal voor het optreden hier heen vliegen, moet er hier aan het publiek verteld worden wie hij is. Misschien ook niet eens zo gek. Het hitje is net zo oud als het gemiddelde publiek wat er op af komt, achttien jaar.

Heeft ie sindsdien dan niets meer gedaan? Jawel, een paar cd's, een stel films, 'tig keer opgepakt voor geweldpleging en drugs. Maar niets waar het jonge publiek hem verder van zou kennen. Misschien van zijn kookboek; Cookin' with Coolio.

Recentelijk heeft ie de rechten op al zijn liedjes in de aanbieding gedaan, 

zodat 'ie zijn nieuwe kookboekenserie kan financieren.

En nee, dat geld is echt niet nodig om de boete voor mishandeling van zijn vriendin mee te betalen. Echt niet

De foto van Meneer Coolio is niet heel erg recent, zo blijkt na een keer zijn naam te Googlen. Hier, hier en hier staan foto's van recenter datum, niet meer helemaal de gladde glijer met een kek hoedje zoals ie op de poster staat.

Om het af te maken, is de poster gebruikt om reclame te maken, niet voor de disco of Meneer Coolio, maar voor een kringloopwinkeltje. Een paar dagen in de week geopend en met een reclameoffensief bezig. De R&B poster hing drie keer naast elkaar aan het hek, de kringloopreclame zat netjes in  plastic hoesjes op iedere poster geplakt.

Misschien kan ie om zijn tour wat uit te breiden, ook daar zijn hitje gaan playbacken

Pap

Soms zit het mee. Vandaag was zo'n dag. Geen gedoe, zelfs mijn gebit werkte na de behandeling van gister goed mee. Die Anarchistische Abentunterhaltung (DAAU) was op bezoek. Een sympathieke club Vlamingen. In een vorig leven deed ik als belichter een tourtje met Moondog Jr., het latere Zita Swoon, en zij, DAAU, waren destijds het vaste voorprogramma. Een soort van oude bekenden dus. 

Op Vlieland zag ik ze een paar maanden geleden spelen en was onder de indruk.

Vandaag vertelden ze dat dat voor hen een moeilijke show was, want voor de eerste keer met de nieuwe drummer. Ondertussen waren ze beter ingespeeld en dat was te horen.

Met hun ongebruikelijke bezetting van klarinet, trekzak, bas en drums maken ze muziek die niet meer een hokje past. De drummer wist overigens als droge Vlaming de aankondigingen eenvoudig te houden. "We speelden net onze eerste twee nummers, het volgende zal het derde worden".

Gelukkig hadden ze een goede en vriendelijke geluidstechnicus mee en geen belichter.

Ik mocht mijn gang gaan. Lekker. En spannend. Want met lange complexe nummers die zich niet volgens de standaard popstructuren ontwikkelen, is het nogal eens gokken of het nummer bijna af is, (en ik de fade out vast begin) of dat we pas net op stoom komen (en ik maar eens een ander kleurtje tegenlicht er in schuif). Een hobby die ik te weinig uitoefen, mooi licht maken bij fijne bandjes. Misschien moet ik daar maar eens meer werk van maken.

Een fijne dag met leuk volk en goeie muziek, zo lust ik er wel pap van.

En foto's maken en belichten tegelijkertijd, dat lukt nog niet.

Vandaar een foto van een leeg-geoogst maisveld 

Overgestoken

Het kostte even, maar het is volbracht. 
Nijmegen heeft er een brug bij. 
Over de Waal nog wel. 
Vandaag was de officiële opening, met alle toeters en bellen, vuurwerk en een harmonie. 
Een uur of wat voor de opening was het nog heel rustig op de brug.

Behalve de security-mannen die mij weg stuurden, was er eigenlijk nauwelijks iemand.

Aan de andere kant waren de voorbereidingen op de feestelijkheden in volle gang.
Maar tegen de tijd dat die los barstten, lag ik weer bij de mondhygiënist.

Lauwe pizza en slappe friet

De post bracht het me gister al, maar vandaag was de officiële uitreiking van het eerste exemplaar. Het boek Bandeet. Een boek over eten on the road. In plaats van lauwe pizza en slappe friet wil het gemiddelde rockbandje ook wel eens lekker eten. In Doornroosje verzorgt Nienke van Hunen regelmatig de catering en schotelt de muzikanten lekker eten voor. Samen met haar buurvrouw Tefke van Dijk interviewde ze de muzikanten over eten onderweg. Het boek staat vol met verhalen, foto's en recepten van de besproken gerechten. Vanavond werd de uitgave van het boek in Roosje gevierd. 
Zo maar eens gaan kijken wat ik morgen ga koken.

Kip misschien?

Oh nee.

Energieboer

Terwijl we heel ergens anders voor aan tafel zaten, kwam het gesprek op Duitse zonne-energie. In Duitsland zijn heel duidelijke keuzes gemaakt, in tegenstelling tot Nederland waar het niet echt van de grond wil komen door wisselend beleid. In Duitsland krijgt degene met panelen op zijn dak een vaste prijs voor de energie die hij levert. En dat kan best een hogere prijs per kilowatt uur zijn, dan je hoeft te betalen.

Zo kan het gebeuren dat een boer die een paar jaar geleden flink investeerde in panelen, nu ruim 10000 Euro per maand aan inkomsten van zijn stroom ontvangt. Met als gevolg dat die boer zijn veestapel, op een paar koeien voor de show na, de rest de deur uit doet. Ben je opeens energieboer, in plaats van koeienboer. Minder werk, en het stinkt een stuk minder.

Vanochtend was het op mijn binnenplaats zonnig genoeg om me even op vakantie te voelen.

Ouwe sok

Vette kabels 

Ouwe sok

En, ja hoe heet zoiets?

Droeve grijze niks

Mooi dat ik weer zo'n beetje de hele dag binnen was, licht maken en stoelen neer zetten.

Hoefde ik niet in het droeve grijze niks, wat zicht Weer noemt, te zijn.

Dan is het ook niet gek als sommigen daar depressief van worden.

Morgen schijnt het duidelijker te worden, gewoon een flinke bui.

En voor de extrabelegen abonnement-houders die dachten dat ik gisteren te beroerd was om wat te publiceren, "Het leg dus weer aan Google,
die verzuimde jullie een mailtje te sturen, er stond wel wat.
Over een opera, balletvloertapeballen en een kip".

Test

En het gaat gewoon door. Vandaag niet alleen een dansje waar ik een handje bij mocht helpen, ook een opera. Nou ja, een mini opera in de kleine zaal. Met in plaats van een orkest, een slagwerker. wel een hele goeie. En in plaats van solisten en een koor, twee zangers. Samen speelden ze een fijn stuk muziektheater voor kinderen. Zoals gebruikelijk weet ik niets van wat er komen gaat. Ik lees de technische brief om te weten wat er aan werk gaat zijn, maar inhoudelijk over het stuk weet ik doorgaans niets. 

De voorstelling vandaag begon en al na een paar zinnen had ik een déjà vu. 

Terwijl ik dit echt nog nooit gezien had. Maar ik ken die tekst, en die jongen met zijn vader, een piano. Natuurlijk, jaren geleden werkte ik voor een gezelschap wat hetzelfde stuk bewerkt had. Muziek en vormgeving waren heel anders, maar de tekst toonde veel overeenkomsten. Wij hadden destijds een grote staande klok met het geluid van een op hol geslagen uurwerk. Nu was er een hydraulisch aangestuurde, flapperende, schreeuwende kip.

Na afloop mocht ik weer dezelfde volgspot op het dansje in de andere zaal zetten.

Voor we het wisten was ook dat weer klaar en zat de trailer weer vol. Maar gelukkig niet voordat er heel veel slechte grappen gemaakt waren en getest werd hoe hard je kan gooien met een bollen gebruikte balletvloertape. 

(Precies zo hard, dat iemand anders dat ook in jouw richting gaat testen)

koekoek

Zoem

"Als je zo veel foto's maakt heb je vast welk een voorraad om op extrabelegen te zetten als je niets nieuws hebt." Klopt, maar ik wil eigenlijk iedere dag een verse. Deze week schiet dat er bij in. Iedere dag werk, de meeste dagen op een manier dat er van fotograferen niets meer komt. Hadden we gister een poppenspeler te gast met een lekke band, vandaag was het een dansje waar ze me mee bezig hielden. Gelukkig hoefde ik niet mee te doen, met het dansen, maar hielp ik een handje met het licht en decor. Twee handjes eigenlijk.

Bij gebrek aan verse foto's vandaag eentje die ik maakte op de eerste dag dat ik mijn camera had. In de vrieskou naar de Goffertkinderboerderij om plaatjes te maken. Die dag publiceerde ik deze plaatjes. Ik kon opeens echt zoomen, een luxe die bij mijn telefooncamera ontbrak.

De laatste weken ben ik juist weer aan het spelen met een camera zonder zoom, althans de lens zoomt niet, ik mag dan zoomen met mijn voeten. Opnieuw vooraan beginnen, in dit geval leuk & leerzaam. 

Blijven oefenen en blijven leren. Ik heb er schik in.

Wie doet wat?

Was mijn werk gister een geluidstechnische beproeving, 
vandaag ging het soepel. Herman Koch was te gast en werd geïnterviewd.
De twee gesprekspartners hadden dit duidelijk al eerder gedaan.
Ruim anderhalf uur kwamen het schrijverschap, de boeken en de film aan de orde.

Blijkbaar (volgens Koch) heeft Stephen King, de Amerikaanse auteur, de gewoonte om nooit te beginnen met een plot te schrijven, maar tijdens het proces, te verzinnen hoe het verhaal verder gaat. King heeft het idee, dat als hij weet wie het gedaan heeft, de lezer het dan ook weet. Koch gebruikt dezelfde methode, pas aan het eind van het schrijfproces van Het Diner, werd voor hem duidelijk wie nou precies, wat gedaan had. 

Wat dat betreft kan ik me meten met die mannen, mijn schrijfsels worden dan misschien iets minder vertaald, of veel minder, oké helemaal nooit, maar ik heb aan het begin van een blog ook geen idee waar ik heen ga. Als zij er groot mee geworden zijn, waarom ik dan niet? (Misschien omdat zij boeken schrijven in plaats van frutsels op een blog dat niemand kent.)(En zij wel een verhaal te vertellen hebben.)(Ja ja, het is al duidelijk.)(En wél kunnen schrijven.)(Oké.)(Begin er ook niet over als je toch geen antwoord wil.)(Oké dan.)

Allemaal leuk en aardig dat werk, maar fotograferen schiet er deze dagen wel wat bij in.
Daarom twee plaatjes van een boom die ik eerder deze week maakte. 
(niet de boom, maar de foto's)
Een boom met een huidprobleem, en vruchten die waarschijnlijk weinig prijzen winnen.

Microfoontechniek

Stond er gister nog een fijn bandje in mijn licht, 
vandaag was het een man die een lezing gaf.
Hij las regelmatig de tekst voor die je op zijn Powerpointpresentatie kon lezen.
Lekker lange opsommingen van feitjes. Rijen van data.
Voor de liefhebbers was het smullen geblazen.
Wel jammer voor het publiek met gehoorklachten, 
(toch snel meer dan de helft, gezien de gemiddelde leeftijd)
dat de microfoontechniek van de spreken te wensen over liet.

Microfoontechniek voor beginners: 
les 1: Als je praat, doe dat in de richting van de microfoon.
les 2: Zorg dat je mond ook dichtbij de microfoon is.
les 3: Als je opgewonden raakt en je stem verheft, 
          of lacht om je eigen grappen, hoeft dat niet heel dicht bij de microfoon.
les 4: Probeer als je hard door je neus ademt, dat niet op de microfoon te doen.
les 5: Het botsen van de microfoon met hand of mouw is voor de toehoorders onprettig.

Het was weer een avond om nooit meer te vergeten.

Hobby

Ooit maakte ik van mijn hobby mijn werk, 
nog steeds loop ik op mijn werk regelmatig te hobbyen.
Vandaag mocht ik weer eens een bandje schuiven.
Ik bedoel belichten. 
Het voorprogramma was duidelijk in zijn wensen:
vier blauwe lampen van achter zachtjes aan, 
en onder de zanger een kleine tl.
Wel origineel, dat wel.

Het hoofdprogramma, Low, had minder wensen, 
wel video, die prominent over band en wit achterdoek scheen.
Kon ik concurreren met een projector die constant scheen.
Maakt het wel extra spannend, 
geen idee wat de band gaat doen en ook niet waar de projectie heen gaat.
Al met al een goeie avond, mooi concert, publiek tevreden, band tevreden en ik ook.
Alleen geen foto kunnen maken, ik zat zo ver van het podium dat dat er bij in schoot.
Daarom maar een plaatje van de achterkant van de Bergse kerk.
Ok mooi!

Verdwaalde voertuigen

Terwijl ik midden in de polder,

een foto stond te maken van een half verdronken graafmachientje, 

kwam er een vliegtuig laag, traag en luid overvliegen.

Twee voertuigen die daar duidelijk niet op hun plek waren.

Gloeibomen

In Eindhoven is het weer tijd voor Glow.

Veel projecties, en ander oplichtends in de stad.

Onder andere deze bomen.

Een peertjesboom

De binnenkant er van

Een buisgloeilampenboom

Een een rose boompje

Carwash

Twee keer prijs.

Het gedoe met een tuinslang,
borstels en schoonmaakmiddel bleef me bespaard,
maar hield tijd over om wat foto's te maken.

Neuriet : "Working at the carwash blues"

Dus

Jaja, 

Jij denkt dus,
dat, 
je me zo maar kan afschepen, 
met een paar verwijzingen naar reclamefilmpjes, 
terwijl je zegt, nooit naar reclamefilmpjes te kijken?

Ja. Dat denk ik dus.

1: Over vliegen
2: Over auto´s
3: Ook over auto´s

Hert

Schrijf ik net nog over de glamour van mijn bestaan, 
sta ik vandaag met een hert te koekeloeren.
Inderdaad te koekeloeren. Want dat kon die. 
Verder bijster weinig.
Nooit echt mijn favoriete lievelingsdieren geweest, maar zo dichtbij.
Dan valt het toch nog steeds tegen. 
In BBC documentaires willen ze nog wel eens heldhaftig uit de hoek komen,
in het echt stelt het niet zo veel voor.
Sorry, volgende keer beter.

Glamour

Natuurlijk begrijp ik de stiekeme afgunstige blikken op feestjes wel, 

de heimelijke opmerkingen, de jaloezie.

Hij wel en wij niet.

Hij werkt in de showbusiness en wij moeten gewoon naar kantoor.

Hij ontmoet de rich and famous en wij alleen Berend van financiën.

Sorry, het is nou eenmaal zo.

Ook vandaag weer. 

Eerst kon ik me er met een Jantje van Leiden afmaken omdat de bouw niets voorstelde.

Daarna mocht ik ook nog eens,

op de baas zijn kosten, 

copieus dineren.

Dat zal het wel even schrikken zijn voor jullie, 

maar ja,

had je maar beter je best moeten doen op school!

Hof

Waar een paar jaar geleden nog 
een verlepte parkeerplaats was, 
blijkt nu een nieuwbouwwijk te staan.
In het midden een hofje met gras,
-en hoe toepasselijk voor het seizoen- 
een hele hoop paddenstoelen.

.

Lila

Na de uitgebreide buien kwam de zon nog even door, 
bijna ter verontschuldiging.
Om eventjes de stad in een prachtige gloed te zetten.

Voor het station stonden honderden bloemetjes in het gras, 
erg paars te zijn. Of eigenlijk lila.
Al weet ik niet of lila nog bestaat als kleur, 
volgens mij heb ik het woord niet meer gehoord, 
sinds John Lennon is overleden.

Kouwe vis

Met een diepe zucht drukte hij zijn voeten in de rubber laarzen.Vanwege het gat in zijn linkersok voelde hij direct dat de laarzen nog vochtig waren. Kak, ook nog kouwe poten. Trui aan, ook al een gat er in, vorige week achter het hek van de kamelen blijven hangen. Vis halen. De deur van de koeling sluit echt niet goed meer, misschien kan iemand anders er naar kijken. Twee emmers vol kouwe vis mee. Muziek starten en naar buiten. Zoals Bill Hicks zei: "Plaster on a fake smile and plow through this shit one more time." Udo was die smile al lang geleden verloren, ongeveer toen zijn eerste vrouw bij hem weg ging, omdat ze zogenaamd niet meer tegen de vislucht kon. Heinrich had daar echt niets mee te maken. Deur open, miezer en weinig publiek, deze show ging niet lang duren. 

Twaalf onderdelen moeten afgewerkt worden, de zeehonden kennen de routine en worden onrustig als hij een onderdeel overslaat. Misschien zijn zij nog wel meer gewoontedieren dan hij. Daar gaat ie dan. De mand met ballen en ringen gaat in een keer het water in, ze vinden ze vanzelf. Vroeger verwelkomde hij het publiek en liet wat kinderen een bal of ring naar de dieren gooien, maar dat kost te veel tijd en gedoe. Liep er weer een kleuter weg met zo'n bal, teruggeven werd dan altijd een drama. Ballen terug op het droge, vis er in. Rondje zwemmen, springen, vis er in. Van de glijbaan, vis er in. 

Hoe lang draaide hij deze routine nou al, 12, 13 jaar? Aanvankelijk nog om de beurt met Heinrich, maar sinds die zijn heup brak op de gladde tegels mag die op kantoor blijven. Binnen, warm bij de kachel, in plaats van in de miezer, waar vaders sacherijnig staan te wachten of ze al naar huis mogen. Dat gevoel kent hij. Hoepel, springen, vis er in, nog eens, weer vis. De belofte dat er een nieuwe verzorger bij zou komen was al oud. Nog van voor de terugloop van de bezoekersaantallen. Nog van voor dat hij ook koffie, ijs en limonade moest verkopen. Sophia, die ook iedere maand zijn haar knipte, had dat jaren gedaan, 
maar nadat zij door haar rug ging werd ze niet vervangen en mocht hij dat er tijdelijk bij doen. 
Tijdelijk, was er gezegd. Met z'n vieren rechtop in het water, rondje draaien, vis er in. Bijna klaar. De twee grootsten nog laten spetteren aan de rand, bezoekers springen aan de kant voor het water, ondanks de miezer. Een peuter gaat huilen. Gelukkig zit het er bijna op. 

Niet gek ook dat kinderen gaan huilen hier, met deze muziek uit de plastic luidsprekers. Synthetische soft-porno-pop uit de jaren tachtig. Nog persoonlijk door de vorige directeur uitgezocht. Die is gelukkig niet vaak meer komen kijken, met z'n scheve bakkes. Op de rand, kop omhoog, bek open, even de tanden controleren, aai over de kop, vis er in. Ja jullie ook nog, ook een aai, laatste vis er in. Emmer leeg, morgen om twaalf uur weer. Nu droge schoenen aan en een bakkie met een peuk. Tien minuten zitten, dan moet de ijscokar een rondje. In de miezer, alsof iemand dan ijs wil.

Boinggngngngng

Uit een klein aanhangertje kwam veel spul. Zwaar spul. 

Geen idee hoe of wat. Bij de meeste producties waar ik aan het werk ben, 

begin ik met vrij weinig informatie. 

Go with the flow. Aanpakken en maar zien. 

Dit bleek een verzameling gongen, bellen en schalen te zijn.

Allemaal zelf gemaakt, de eigenaar en bespeler gaf ook les in het maken.

Een kleintje kostte al snel zo'n 40 uur werk, hameren en poetsen.

Een grote veel meer tijd. Eindeloos op metaal kloppen om het genoeg te rekken.

Niet te betalen, maar loodzwaar en met een groot geluid.

Jammer dat tijdens het concert de rest van de band zeer luid klonk, 

luid genoeg om de gongen te overstemmen.

Ze zagen er in ieder geval wel goed uit.