Terug

En het zit er weer op.
Vierhonderd windmolens gemaakt, 
allemaal laten beschrijven met wensen, 
veel verhalen gehoord, 
ook veel bands trouwens, 
en alles weer opgeborgen.

Een week met een hoop goei volk op een prachtig eiland. 
Met belachelijk veel zon, zeker voor september.
Gister vroeg in de middag stonden ze allemaal, 
een duin vol molens, en bezoekers bleven komen, 
met nog zoveel te wensen.
Uitvoerig werden de molens gefotografeerd, en stuk voor stuk gelezen.

 "Ik wens een nieuwe bank", op de vraag waarom, zei ze: "als je mijn bank zou zien zou je dat niet vragen". "Ik hoop dat mijn zus nog geneest". "Ik wens dat mijn vader weer vrolijk wordt".
Gelukkig was het niet allemaal zo zwaar, een jongetje wilde graag een grote piemel en tekende die dus op zijn molen. "Ik wens dat de hele wereld van snoep zou zijn", "Ik wens dat ik een hond mag". Het leven kan zo eenvoudig zijn.

Gisterochtend waren we te gast bij een alternatieve kerkdienst, voorgegaan door Gerdi Verbeet, met onder andere de tien geboden door Peter Te Bos (het negende gebod: Boetedoening is iets voor anderen. Het derde: Blijf eerlijk van god los). Vanwege de enige bui de hele week in een zaaltje in plaats van het podium in het bos. Met kunst en vliegwerk werd het hele programma verplaatst, inclusief 100 van onze molens. Als decor stonden ze om de sprekers en na afloop deelden we ze uit om te beschrijven bij de uitgang. We leken even een erehaag van molens voor het publiek te maken. Of met onze witte outfits aan ook een beetje op bruidsmeisjes. Oke, een heel klein beetje.

Op de boot terug is het risico van je camera in te pakken te groot. Voor je het weet komen er een heel stel mooie zeilboten voorbij, breekt de lucht open en trekt de wind aan.