Funkturm

In die bol zit een roterend restaurant.
Jaren geleden ontdekten we dat je briefjes kan achterlaten 
die door andere restaurantbezoekers gelezen kunnen worden.
Voor je het weet heb je dan een spelletje.

Vandaag was ik er niet binnen, liep enkel voorbij,
nadat de bus, naast de Alexanderplatz een stalling voor de nacht gevonden had.
Misschien moet ik daar maar een hobby van maken, 
bussen parkeren in grote steden. 
De helft van de Europese hoofdsteden kan ik ondertussen afstrepen.

All roads lead to Ausfahrt

Zondagavond, 
plat op de bank, 
Breaking Bad aan, de laatste afleveringen aan het kijken. 
(vanavond is de laatste in Amerika, dus morgen hier) (spannend!)

Telefoon: Of ik vanavond de band die nu in de schouwburg speelt, naar Hannover wil rijden, 
morgen door naar Berlijn en woensdag weer naar huis. 

Uhhh?

Joh, waarom niet, het klinkt zo idioot, dat ik er voor in ben. 
Nu dus snel mijn tas pakken, over een half uur vertrekken we. 
Ben ik eens benieuwd.

Ik ook, ik wil ook, ja hier!

Allemaal projectie

Weinig tekst vandaag, wel mooi filmpje.

Niet zelf gemaakt, maar wel de moeite waard.

Ernstig de moeite waard.

Mijn ogen en hersens hadden af en toe moeite te geloven 

dat het slechts projectie op een plat vlak was.

Kijk zelf maar.

(Als dit nu al kan, dan wordt het later nog veel leuker)

(Deze foto heeft er niets mee te maken)

Schaft

Onderwerpen tijdens de schaft verschillen nogal per werkplek. En da's maar goed ook.

Zelfs de term schaft verschilt per werkplek. Pauze, lunch, tussenuur, rusttijd en middagmaaltijd wisselen elkaar af. Gek eigenlijk dat bij vacatures nooit een kopje "Schafttekst" staat. Zodat je weet wat de globale onderwerpen zijn. Moet je bepaalde series volgen, of juist niet. Is sport of het kijken naar sport een item, of zijn het weer, de files en het nieuws van belang? Bij de keuze voor een werkplek toch relevante informatie. Dagelijks gezever over RKC of Sex in the city aanhoren is niet voor iedereen gezond.

Tijdens de schaft vertelde een acteur vanmiddag over een reis die hij gemaakt had deze zomer. De oma van zijn vriendin was overleden en had wat geld nagelaten. Van dat geld zijn ze gezamenlijk de reis gaan maken die zij vroeger vanuit Rusland naar hier gemaakt heeft.

Een kleurrijke tocht in een bizar land.

Die oma moest in 1948 bevallen, dat ging niet goed, de nodige complicaties traden op en er moest direct hulp komen. Haar man werkte in een kamp waar Duitse krijgsgevangenen vastzaten. Daar haalde hij een oud SS-arts uit zijn cel. Die hielp op zijn beurt de joodse baby geboren worden en redde het leven van de verse moeder door snel en correct te handelen.

Je kan tussen de boterhammen door, het maar ergens over hebben.

Oh, verkeer in Polen, bezuinigingen in de cultuur, medische vooruitgang en dierentuinen kwamen ook nog even ter sprake. Over dat laatste kon ik mee praten. Sterker nog, ik had er zelfs nog verse plaatjes bij. 

Back to the zoo

Het was toch al snel drie dagen dat ik niet in een dierentuin was.
Ja, dan gaan de alarmbellen af.
Doe je niks aan.
Gelukkig was er een quick fix, met z'n tweeën naar Arnhem.
De hele dag mooi weer, wandelen, kop koffie, foto's maken.
Je kan het beroerder treffen.

(Bij de ingang zat een vrouw in een rolstoel te wachten tot haar man de kaartjes had gekocht, 
hij komt terug en zij reageert wat afwezig. "Oh sorry, ik zat naar dat schattige meisje te kijken".
Ze wijst een meisje van een jaar of vier aan. 
Precies op dat moment vond het schattige meisje het genoeg en krijste: 
"IKVINDHETSTOMHIER".
"Zullen we maar?", vraagt de man vriendelijk aan zijn vrouw. "Ja hoor", we zullen.)

De mini-tijgers besloten hun ouders te gaan klieren, 

dus papa ging er maar even bovenop liggen

De zwaartekracht telt niet voor iedereen

Wie? Wat? Huh?

Na net een schaap te hebben gegeten, 

had de python even een after dinner dip

Lent Noord op dinsdagmiddag

Rijdend over de 325 de stad uit, viel me al een paar keer een flinke plas water op. 
Aan de noordkant van Lent, net naast nieuwbouw ligt een plas. 
Nog niet eerder daar geweest, dus maar eens gaan kijken.

De plas bleek afgezet met hekken, prikkeldraad en Verboden Toegang bordjes. 
Een groot geel bord met de mededeling dat het levensgevaarlijk drijfzand betrof, maakte het niet aantrekkelijker. De reep land tussen de bouwketen en de plas is erg in trek als hondenuitlaatplek. Op het eerste gezicht een onooglijk braakliggend terrein, 
op het tweede gezicht ook heel mooi. Veel verschillende planten en bijbehorende beesten.

Zonder het risico stront onder je zool te krijgen, 
kan je hier -exclusief op extrabelegen- 
meekijken naar een heel klein stukje Lent Noord op dinsdagmiddag.

Zal de vleugel van de bovenste libelle net, 

tijdens wilde vlucht die ze samen maakten kapot zijn gegaan?

Duister

Klein beginnen.
En dicht bij huis. 
Voorzichtig aan.

Een paar Russische jongens maakte een trip door Europa en hielden dit fotoblog bij.
Foto's om jaloers op te worden, en hoogtevrees van te krijgen.
Zelf blijf ik voorlopig dichter bij de grond.
Het idee om 's nachts de stad te fotograferen leek wel haalbaar.
In ieder geval tot de miezer me naar huis stuurde.

Poging 1:

Twee kerken en een koopgoot

Lik

Eerder schreef ik al dat in de dierentuin in Kleef de dieren door de bezoekers gevoerd mogen worden. De meeste bezoekers kopen hier een doosje brokken voor bij de ingang. 
Niet alle bezoekers kiezen voor de makkelijke weg, maar gaan zelf aan de slag.
Een vrolijke man haalde en heel brood uit zijn tas, en ging dat aan de kamelen voeren.
Om het wat persoonlijker te maken stak hij iedere keer een snee in zijn mond, om die dan door een kameel eruit te laten pakken. 
Als cadeautje kreeg hij na een paar boterhammen een flinke lik in zijn gezicht.

Vrienden voor het leven, of in ieder geval tot het brood op is

Gelukkig had hij een zakdoek bij de hand

Beest?

Zit daar nou een beest?

Kolf

Waarom zou je, diep in het bos, een maiskolf in een grote paddenstoel drukken?
Het klinkt misschien als een absurde vraag, maar het kan verkeren.
In de bossen bij Plasmolen kwamen we dat tegen.
Een opvallend grote paddenstoel, of zwam, tegen een een boom aan groeiend, 
was doorboord met een maiskolf.

Twee slakken vroegen zich ogenschijnlijk niets af over het hoe en waarom, 
maar knaagden (slurpten?) gestaag de mais naar binnen.
Ongetwijfeld een zeldzame aanvulling op hun dieet.
Misschien neem ik volgende keer ook maar eens wat groente mee naar het bos, 
een flinke stronk broccoli of twee prei.
Leuk voor de slakken. 
Andere wandelaars kunnen zich er op hun beurt dan weer over verbazen.

Plakkers

Lopend over de Snelbinder,  
(de fietsbrug die aan de spoorbrug hangt) 
viel me het aantal stickers wat op de brug zit op. 
Op railing, verkeersborden en lantaarnpalen zit het vol. 

Sommige nieuw, andere duidelijk al wat ouder.

Aan het spoor staan een paar kasten met hele mooie stickers:

Voor Scrabble-liefhebbers woorden om te onthouden lijkt me.

En natuurlijk...

Met colbert en witte shawl

"I came this close to singing a happy song."

Bijna viel ie uit zijn rol. Zou ie zich vergissen.

Zou ie bijna ook goed gitaar gaan spelen, 

en zingen mét volume en bereik.

Maar dat gebeurde niet hoor.

Hij bleef gewoon zijn eigen zwaarmoedige deuntjes murmelen.

Vorige keer nog in spijkerbroek en lang blond vies haar.

Nu grijs, gekapt, met colbert en witte shawl.

Uhh? Hij zou bijna soepel in een cabrio kunnen glijden.

In Eindhoven zagen we in een volgepakt restaurant 

een beetje een vreemde show van Sam Baker. 

Alsof ie verliefd was op de zangeres, en zij op hem.

Met een indrukwekkend goeie pianist ernaast,

kwam de nieuwe plaat helemaal voorbij.

Dit keer geen grote drama's.

Gewoon mooie liedjes en luidruchtig barpersoneel

Want we waren in wel Eindhoven.

Winderig weiland

Uiteindelijk was het drie keer twintig minuten spelen. Eitje.
Om onnavolgbare logistieke redenen reed ik vandaag via Delden, 
wat naast Hengelo ligt, naar Lelystad.
En de terugweg inderdaad ook weer over Delden naar Nijmegen.
Tijd zat om zowel naar Vroege Vogels als Studio Idzerda te luisteren.
In Lelystad speelden we op een winderig weiland naast de lokale schouwburg.
Tussen de marktkraampjes waar bezoekers 
lokale lekkernijen als Bami Goreng en pizza konden proeven.

Om het net wat uitdagender te maken hadden we genoeg wind om:
A-De zangeres bijna van de steiger te blazen.
B-De pianist te laten zien hoe goed hij met een hand kon spelen, 
terwijl de andere zijn bladmuziek in toom hield.
Als extraatje voor mij was er een stroomvoorziening die een beetje lekte.
Zoveel dat het aanraken van de geluidstafel een spannende ervaring was.
Het publiek at een worst, wij pakten weer in. 
En we reden nog lang en gelukkig.

Klein publiek voor een grote jurk

Stampen

Joh, als je komt, wil je je camera meenemen, 
want Opa wil nieuwe foto's van zijn kleinkinderen.
-Tuurlijk.
Omdat de buien net weg waren en in het park de zon nog even piekte voor ie onder ging, 
gingen wij daar ook heen. Voor het eten de klus klaren.
Met z'n vieren, ieder apart, en samen. Net echt.
Er werd vriendelijk gelachen en nét de andere kant op gekeken.
Die zijn het leukst.

Volgens mij heeft Opa weer iets om in te lijsten.

En poseren is al snel saai, heel hard in een plas stampen daarentegen...

Nat

Het is me te nat vandaag, 
net te nat om even de stad in te lopen, 
of de Ooij.
Nat genoeg om de btw aangifte te doen, 
de tandarts te verzetten en 8 andere dingen op mijn lijstje.
Eigenlijk wel praktisch weer dus.
Ik slinger de espresso machine nog eens aan.
Bakkie?

Toetje

(Dat was lekker, eigen bank, bed en douche)
Tas uitgepakt, wasje gedraaid, zelf gekookt,
ik ben weer thuis.

Als een nagerecht kwak ik er nog een paar portretten achteraan.
Bezoekers van onze Windwensen.
Van niemand ken ik de naam,
een aantal sprak ik kort.
Allemaal vriendelijke gezichten.

En, echt als laatste, nog een panorama vanaf de top van de duin

Terug

En het zit er weer op.
Vierhonderd windmolens gemaakt, 
allemaal laten beschrijven met wensen, 
veel verhalen gehoord, 
ook veel bands trouwens, 
en alles weer opgeborgen.

Een week met een hoop goei volk op een prachtig eiland. 
Met belachelijk veel zon, zeker voor september.
Gister vroeg in de middag stonden ze allemaal, 
een duin vol molens, en bezoekers bleven komen, 
met nog zoveel te wensen.
Uitvoerig werden de molens gefotografeerd, en stuk voor stuk gelezen.

 "Ik wens een nieuwe bank", op de vraag waarom, zei ze: "als je mijn bank zou zien zou je dat niet vragen". "Ik hoop dat mijn zus nog geneest". "Ik wens dat mijn vader weer vrolijk wordt".
Gelukkig was het niet allemaal zo zwaar, een jongetje wilde graag een grote piemel en tekende die dus op zijn molen. "Ik wens dat de hele wereld van snoep zou zijn", "Ik wens dat ik een hond mag". Het leven kan zo eenvoudig zijn.

Gisterochtend waren we te gast bij een alternatieve kerkdienst, voorgegaan door Gerdi Verbeet, met onder andere de tien geboden door Peter Te Bos (het negende gebod: Boetedoening is iets voor anderen. Het derde: Blijf eerlijk van god los). Vanwege de enige bui de hele week in een zaaltje in plaats van het podium in het bos. Met kunst en vliegwerk werd het hele programma verplaatst, inclusief 100 van onze molens. Als decor stonden ze om de sprekers en na afloop deelden we ze uit om te beschrijven bij de uitgang. We leken even een erehaag van molens voor het publiek te maken. Of met onze witte outfits aan ook een beetje op bruidsmeisjes. Oke, een heel klein beetje.

Op de boot terug is het risico van je camera in te pakken te groot. Voor je het weet komen er een heel stel mooie zeilboten voorbij, breekt de lucht open en trekt de wind aan.

Het groeit

Dag 6 en 7 op de eilanden.

Morgen meer tekst, vandaag alleen een paar foto´s.

Start

Dag 4 en 5 op de eilanden.

Zoals verwacht bracht boot na boot duizenden mensen hierheen. Na dagen van voorbereiding begon het festival opeens. Terwijl even verderop de band stond te knallen, schreven familie en collega´s van een recentelijk overleden festival-organisatrice, wensen voor haar op onze molentjes. Heel bijzonder en emotioneel moment.

Vandaag de 'echte' start, met publiek in de zon. Wensen werden geschreven en getekend. 
Variërend van goedkoper bier, tot het genezen van ernstige ziektes. Veel mensen met een verhaal. Ruim honderd beschreven en plantten een molen. 

Aan het eind van de middag kregen we een telefoontje dat er noodweer op komst was. Samen met enkele festival-vrijwilligers en de bezoekers op dat moment werden alle molens in een plastic zak verpakt. Het noodweer waaide uiteindelijk, zoals het de wadden betaamd, aan de zijkant langs, al gaf het prachtig dreigende luchten en witte koppen op de Waddenzee. 
De band zette weer in, regenjassen werden opgeborgen, iemand een biertje?