Even

Na genoeg file om mijn schema in de war te brengen nog even naar de apotheek. Even.

Zeventien mensen met mij moesten ook nog even. Omdat het regende stond het gros van de bezoekers mistroostig voor zich uit te druppen. Ter compensatie stond de kachel op 10. “Dan drogen de bezoekers wat sneller” zal een medewerker bedacht hebben. Op deze manier kreeg je een heel bijzondere atmosfeer binnen. De combinatie van natte kleren, hoestende en zwetende klanten, een paar doorlekkende bejaarden, een volgekakte babyluier in een wandelwagen en heel veel medicijnen. Niet echt ziekenhuislucht want de doordringende walm van desinfecterend schoonmaakmiddel mist. Meer iets in de geest van een verzorgingstehuis voor vermoeide honden, in Polen, in de zomer.

Ervaren bezoekers kwamen binnen met een zucht en een luid uitgesproken vraag wie er als laatste aan de beurt was. Zij kenden het klappen van de zweep. Andere sloten zwijgend aan. Al snel was het zo druk dat het hielp. De laatste bezoekers stonden in het bereik van het oog van de automatische deur en die bleef dus open en dicht gaan. Iedere keer een beetje buitenlucht naar binnen. En natte warme medicijnendamp naar buiten. Ik kwam er ondertussen achter waarom het Algemeen Dagblad niet de moeite van het lezen waard was.

“Se souwe soon systeem me bonnetjes of nummertjes motte hebbe hier”. Instemmend werd en geknikt. Een gedeelte van de wachtenden gedroeg zich als in een te drukke lift, volledig afwezig, blik op oneindig. Er waren er overigens bij waarvan ik me niet kan voorstellen dat ze ooit een andere blik hebben. Eentje begon direct na binnenkomst naar het thuisfront te bellen om uit te leggen hoe druk het was. En dat dit godverdegodver nog wel de rest van de middag zou gaan kosten. Afkeurende blikken haar kant op misten doel. Wegens een storing in het systeem konden een aantal gegevens van een klant voor me helaas niet gevonden worden, dus was een telefoontje naar een andere apotheek noodzakelijk. Natuurlijk. En alle tijd stond Hans me aan te grijnzen, of eigenlijk niet Hans zelf maar zijn foto op een poster. Waarop hij de betrouwbare apotheker speelt. Ik vond andere rollen die hij speelde in producties waar we samen mee op pad waren leuker. Maar deze schoof vast beter.

“Ik het der godverdegodver genoeg fan, ik blief nie wachte hier” De vrouw met telefoon verliet de ruimte weer. Een meisje voor mij verzuchte tegen haar buurvrouw dat zij die luxe niet had, want ze had een leuk weekend gepland en kon echt niet zonder. Zij was vrijwel direct aan de beurt en de apotheker vroeg of ze meteen genoeg voor een half jaar mee wilde nemen. Ja dat was wel handig, want dan hoefde ze de volgende maand niet weer zo lang te wachten.

Net voor sluitingstijd was ik aan de beurt. Mooi. Buiten bleek het gestopt te zijn met regenen. Ik haalde mijn fiets van het slot en kon het niet laten een foto te maken. De vitrine aan de muur waar vroeger openingstijden en telefoonnummers van andere apotheken te vinden waren, was sinds de nieuwe website waarschijnlijk overbodig geworden. Zo'n lege kast zag er blijkbaar niet uit. Daar hadden ze dus maar eens iets aan gedaan.

Dat helpt