Retourtje Veldhoven

Prachtig weer, daar niet van. Maar het waaide toch te hard. Net te hard voor de doeken om heel te blijven. Dus of ik per ommegaande wilde opdraven en in een bus wilde gaan zitten. Tuurlijk. Waar moet dat busje heen? Veldhoven. Okiedokie.
Halverwege de rit, telefoon, de andere is ook gescheurd. Die mag ook naar Veldhoven.
Tuurlijk. Dat worden dan twee retourtjes Veldhoven. Jammer dat Veldhoven op vrijdagmiddag vast staat. Waarom? Waarom zou je überhaupt in Veldhoven willen zijn? Ja, om doeken te laten repareren, maar anders?

Ik was eerder ook eens in Veldhoven trouwens, in het lokale theater.
We speelden daar een voorstelling met een grote bak water op het toneel. Na afloop pompten we het water eruit en vouwden we de bak weer op. Voor dat dat goed en wel kon stond de politie binnen. Wat wij dachten dat we aan het doen waren? Uhh? Het water wat uit de bak gepompt werd liep over de stoep, voetpad en fietspad de goot in naar een putje. Niks mis mee. Ware het niet dat het vroor dat het kraakte, en we dus, zonder het te weten, een respectabel schaatsbaantje hadden gemaakt. Oeps.

Met een uurtje werk was dit (dubbelgevouwen) doekje weer klaar 

om in de wind gehangen te worden.

Ongehoorde herrie

Twee podia. 
Twee feestjes die nog moeten beginnen.
Een ter ere van het honderdjarig bestaan van Le Sacre du Printemps.
Een ter ere van het honderdjarig bestaan van Lemmy, van het bestaan van bier in het algemeen? van hardrockmuziek met zwaar versterkte gitaren en duistere tonen. (aldus de Gelderlander)  (Hallo, het is 2013, een halve eeuw geleden was elektrische gitaarmuziek een noviteit. Een staatsgevaarlijke door drugs veroorzaakte uitwas van gebrek aan respect voor de autoriteiten.) Nu is het toch al heel lang een industrie zonder enige maatschappelijke dreiging. Maar voor de Gelderlander, en niet alleen die krant, blijft het moeilijk om metal als niet iets nieuws, engs of exotisch te zien.

De eerste uitvoering van Le Sacre, was daarentegen in 1913 reden genoeg voor het publiek om onder luid boegeroep de zaal te verlaten. Ongehoorde herrie. Gênante vertoning. Een schande. Hoogstwaarschijnlijk zal het publiek in de Goffert zaterdag het concert op een andere manier verlaten. Arm in arm, de laatste slok bier weg gorgelen en voor de vorm nog een keer "Slayer!" schreeuwend.
Ouderwets gezellig dus.

Flimango

Zowel bij het opvoeden van kinderen als in het het criminele circuit zijn zijn afpersing, chantage en oplichting aan de orde van de dag. Iedere situatie vereist zijn eigen machtsmiddelen. Heeft een zakenrelatie een verschil van inzicht met je, dan kan een afgezaagd paardenhoofd in zijn bed wonderen verrichten. Een samenwerking verloopt wat stroef, enkele belastende foto's kunnen de relatie weer vlot trekken. Een kind wat niet op het familieportret wil? Beloof hem dat ie daarna met mama's Iphone mag spelen.

Gebruik maken van gebrek aan kennis bij de andere partij is zo oud als de mensheid. Zo wilden twee dochters van een vriendin een aantal gerechten niet eten. De oplossing bleek de Flimango. In de dierentuin waren de meisjes nogal onder de indruk geraakt van flamingo's. Accuut werden deze vogels dan ook uitgeroepen tot lievelingsdier. Door onoplettendheid of een spraakgebrek van de kinderen werden ze flimango's genoemd. 

Zelf wilden zo ook flimango's zijn of er op zijn minst op lijken. Aan de eettafel werd door de ouders hier handig gebruik van gemaakt. Iedere groente waar de dames twijfels over hadden was terstond de favoriete groente van flimango's. En als zij dat graag aten, dan moest het wel lekker zijn. Een waterdicht argument en dus aten ze netjes hun bord leeg, net als flimango's dat altijd doen. Jammer dat de gemiddelde wapenhandelaar of drugsdealer niet in flimango's gelooft, politiewerk zou er een stuk makkelijker door worden.

Een oprol-flimango

Niks

Wat ik er van vind?
Ik vind er helemaal niks van.
Iedereen heeft al een mening, en vaak een hele duidelijke, 
die moet dan ook worden gehoord.
Relevant of niet, die mening moet eruit. 
Want anders ga je verzuren.
Vinden ze dan.
Terwijl er niemand zit te wachten op weer een mening, hoe ongefundeerd ook.
Maar wacht, een opinieprogramma zit nog om een mening verlegen, wilt u misschien..?

Nee, ik vind er helemaal niks van en ik blijf lekker in de zon liggen.

Onbeleefd

Sta je nou naar mijn kont te kijken?

Verstoppertje

De koeien bij de Bisonbaai zijn wel groot en stoer,

maar heel slecht in verstoppertje spelen. Zeg nou zelf.

Scheurkippen

In de botanische tuin groeit van alles.
En het is het heerlijk rustig.
Behalve als er kuikens voorbij komen racen.
Net geleerd hoe ze moeten lopen,
nu aan het oefenen op de sprint,
zowel in het water als op land.

En moeders er achteraan.
Zes van die scheurkippen,
in hoge begroeiing,
da's nog niet makkelijk om bij elkaar te houden.

En weet iemand wat dit is/zijn?
Op een plek steken misschien wel 20 van dit soort houtachtige knobbels de grond uit.

Basis

Omdat niet alle lichttafels hetzelfde zijn en ik zaterdag op een voor mij tamelijk onbekend exemplaar een voorstelling moet maken, ging ik vanmiddag vast wat oefenen. Na de laatste nieuwtjes bij de koffie aan de slag. "Als er vragen zijn, dan moet je maar roepen" kreeg ik te horen van de heren collega's. 

Ik naar de regieplek. Hing m'n jas op, tas in de hoek. Map met aantekeningen op tafel. 

Oké de eerste vraag is duidelijk. Terug naar beneden. 

"Uh, ik heb een basic vraag over de lichttafel: Waar is ie?" 

Ze vonden het een goede beginnersvraag. Gelukkig maar. En ze wisten zelfs het goede antwoord.

Een paar uur zitten stoeien met die tafel, we zijn nog niet echt vriendjes geworden. Met name omdat de handleiding slechter is dan die van Ikea. Het ging regelmatig bij de eerste zin van de uitleg al mis. Ik volgde knop voor knop de aanwijzingen, en er gebeurde niets. Of iets anders dan wat de planning was. En da's dan jammer. Uiteindelijk heb ik de basisbeginselen onder de knie. Kan ik zaterdag me concentreren op het licht en de voorstelling. 

En kan ik het vloeken op de lichttafel aan iemand anders over laten.

De stortbui een uur eerder had de nodige bloesem uit de kastanje geslagen, 
de zon was op het laatste moment niet te beroerd om daar op te schijnen.

Wakker

Hoe beter je kijkt, des te meer je ziet. 
Niet eerder zag ik in de lente zoveel bloesems, knoppen en bloemen.
Nee, wees niet bang, er is geen ernstige verliefdheid ingetreden. Wel ben ik meer buiten aan het kijken. Om foto's te maken welteverstaan. Op zoek naar mooie plaatjes kijk ik anders. En dat is leuk om te merken. Ik zie nu ook meer dan eerder. Geen idee hoe al die bomen en planten heten, misschien komt dat later nog, maar ik zie ze nu in een paar maanden allemaal wakker worden. In februari begon ik met een camera die wel kan inzoomen en sindsdien zijn bijna alle planten serieus gegroeid. Iedere week veranderd er zo veel. Ik blijf voorlopig wel kijken en plaatjes maken. Kom ik ook nog eens buiten.

Vlieg

Heeft de schaduw van een vlieg 

echt meer haar 

dan de vlieg zelf?

Even

Na genoeg file om mijn schema in de war te brengen nog even naar de apotheek. Even.

Zeventien mensen met mij moesten ook nog even. Omdat het regende stond het gros van de bezoekers mistroostig voor zich uit te druppen. Ter compensatie stond de kachel op 10. “Dan drogen de bezoekers wat sneller” zal een medewerker bedacht hebben. Op deze manier kreeg je een heel bijzondere atmosfeer binnen. De combinatie van natte kleren, hoestende en zwetende klanten, een paar doorlekkende bejaarden, een volgekakte babyluier in een wandelwagen en heel veel medicijnen. Niet echt ziekenhuislucht want de doordringende walm van desinfecterend schoonmaakmiddel mist. Meer iets in de geest van een verzorgingstehuis voor vermoeide honden, in Polen, in de zomer.

Ervaren bezoekers kwamen binnen met een zucht en een luid uitgesproken vraag wie er als laatste aan de beurt was. Zij kenden het klappen van de zweep. Andere sloten zwijgend aan. Al snel was het zo druk dat het hielp. De laatste bezoekers stonden in het bereik van het oog van de automatische deur en die bleef dus open en dicht gaan. Iedere keer een beetje buitenlucht naar binnen. En natte warme medicijnendamp naar buiten. Ik kwam er ondertussen achter waarom het Algemeen Dagblad niet de moeite van het lezen waard was.

“Se souwe soon systeem me bonnetjes of nummertjes motte hebbe hier”. Instemmend werd en geknikt. Een gedeelte van de wachtenden gedroeg zich als in een te drukke lift, volledig afwezig, blik op oneindig. Er waren er overigens bij waarvan ik me niet kan voorstellen dat ze ooit een andere blik hebben. Eentje begon direct na binnenkomst naar het thuisfront te bellen om uit te leggen hoe druk het was. En dat dit godverdegodver nog wel de rest van de middag zou gaan kosten. Afkeurende blikken haar kant op misten doel. Wegens een storing in het systeem konden een aantal gegevens van een klant voor me helaas niet gevonden worden, dus was een telefoontje naar een andere apotheek noodzakelijk. Natuurlijk. En alle tijd stond Hans me aan te grijnzen, of eigenlijk niet Hans zelf maar zijn foto op een poster. Waarop hij de betrouwbare apotheker speelt. Ik vond andere rollen die hij speelde in producties waar we samen mee op pad waren leuker. Maar deze schoof vast beter.

“Ik het der godverdegodver genoeg fan, ik blief nie wachte hier” De vrouw met telefoon verliet de ruimte weer. Een meisje voor mij verzuchte tegen haar buurvrouw dat zij die luxe niet had, want ze had een leuk weekend gepland en kon echt niet zonder. Zij was vrijwel direct aan de beurt en de apotheker vroeg of ze meteen genoeg voor een half jaar mee wilde nemen. Ja dat was wel handig, want dan hoefde ze de volgende maand niet weer zo lang te wachten.

Net voor sluitingstijd was ik aan de beurt. Mooi. Buiten bleek het gestopt te zijn met regenen. Ik haalde mijn fiets van het slot en kon het niet laten een foto te maken. De vitrine aan de muur waar vroeger openingstijden en telefoonnummers van andere apotheken te vinden waren, was sinds de nieuwe website waarschijnlijk overbodig geworden. Zo'n lege kast zag er blijkbaar niet uit. Daar hadden ze dus maar eens iets aan gedaan.

Dat helpt

Kom dan

Papa, papa, papa, 

kom dan hier, 

dan ga ik je pakken!

Chips

Een maand geleden schreef ik over een mysterieus bord in het Goffertpark.
Een anonieme lezer was zo vriendelijk een aanwijzing te geven. "Championchip".
Haha, daar hoefde ik niet voor te Googlen, die naam kende ik.
Vroeger, lang lang geleden, woonde ik tijdelijk, wegens verbouwing van ons huis, aan de Waalhaven.
En de overburen waren een bedrijf met die naam. Zij maken chips die je in je gymschoen kan doen.
(Maar zult u zeggen, je kan toch alle chips in een gymschoen doen, en da's meestal zonde van de chips. Dat klopt) Niet het soort chips waar je kan kiezen "paprika of gewoon". Chips die een signaal verzenden, of weerkaatsen en waarmee allerhande sportprestaties gemeten worden.

In het Goffertpark is een parcours om te lopen, en als je over de startstreep gaat met zo'n chip, dan komt dat in beeld op het bord. Na een rondje kun je zien hoe lang je er over deed.
Natuurlijk is er ook een site waar al die data weer te zien zijn. En je in plaats van zo'n duffe codenaam kan je je eigen naam, of nog beter, een naam die heel snel klinkt, linken aan je chip. Maar dan is het wel handig als je ook heel hard loopt, want iedereen kan je tijden erbij lezen. 

Zelf loop ik niet hard, hoogstens ooit voor de laatste trein.

Wandelend heb je alle tijd om om je heen te kijken, 

naar bloemetjes bijvoorbeeld.

Logisch

Ja als je het zo bekijkt

is het zo gek nog niet.

Duitse auto, 

Duitse Herder.

Best logisch eigenlijk.

Niet mooi maar wel hard

"EEN ONGELOOFLIJKE SENSATIE DIE U IN UW HELE LEVEN NOG NOOIT HEBT MEEGEMAAKT!"
"NIET 1D, NIET2D, NIET3D, MAAR 4D!"
"EEN ERVARING DIE U ENKEL EN ALLEEN IN DE ROLLERCOASTER 4D KUNT BELEVEN!"
"EN WE GAAN WEER DRAAIEN!"
"DE HAMBURGERS VAN DE STAND NAAST ONS ZIJN ONGELOOFLIJK LEKKER, GAAT U ZE VOORAL ZELF PROBEREN!"

De overburen op het festival hebben een caravan met een voorzetwandje en een kassacabine.
Daar worden de kaartjes verkocht en 'reclame' gemaakt voor de attractie.
Dit gaat met een geluidsinstallatie, die zoals het hoort op de kermis, erg hard staat, erg veel galm op de microfoon heeft, en erg gescheurde speakers heeft. Niet mooi maar wel hard, dus. Op de kermis draaien ze doorgaans een bandje of cd met vooraf opgenomen teksten. Hier niet, nee, dit is allemaal live en actueel. En heel vaak hetzelfde. Heel vaak. De hele dag. In 4D. Met een stem en accent alsof Emile Ratelband zelf heeft plaatsgenomen in de cabine. De hele dag Emile Ratelband, en dan hard, met galm, uit kleine speakertjes, de hele dag, dus.

"HET WAS EVEN STIL, MAAR HIER ZIJN WE WEER, WE ATEN EVEN EEN HAMBURGER VAN DE STAND NAAST ONS. ONGELOOFLIJK LEKKERE HAMBURGERS. ER ZIJN NOG KAARTEN TE KRIJGEN AAN DE KASSA VOOR DE ROLLERCOASTER 4D! NOU KRIJGEN, U KUNT ZE NATUURLIJK KOPEN VOOR SLECHTS DRIE EUROOTJES, OF TWEE VOOR ZES EUROOTJES!"

Tijdens onze voorstelling kun je door de ventilatiespleet de schoenen van het publiek zien

Volle bak

-Dus jouw werk is na de voorstelling het bloed opruimen?
Ja
-En de mensen die flauwvallen of dat dreigen te doen van de tribune weg te slepen?
Ja
-En als het koud is 's ochtends de testikels te ontdooien?
Ja
-En verder nog?
Och, ik bouw wat mee, rijd een busje en spreek het publiek toe.
-Toespreken?
Telefoon uit, bakkes houwen en doorschuiven want het is volle bak.
-?
Nou ja, daar komt het op neer, in de praktijk gebruik ik meer woorden, maar de strekking is duidelijk.
-Ja ja, mooi werk.
Ja he, zeker zo op een zonnig festival in Arnhem, en de komende drie dagen ook nog.
-Klinkt goed, dan kom ik ook kijken!
Ja joh, zeker doen!

Voor je het weet, is het gezellig

Terug naar de vaste wal

Trips naar de Wadden zijn altijd te kort.
Gister weer terug naar de vaste wal.
Gelukkig hadden we stralende zon op het dek.
Nog even gezwaaid naar het strand en de vogels
en voor je het weet ben je weer thuis.

Thuis meteen plannen gaan maken voor de volgende trip
en hoe we de wereld zo snel mogelijk aan onze voeten kunnen krijgen.
Waarschijnlijk ook iets met windmolentjes.

Waddenpaard

Terwijl half Nederland bakkend bij een bevrijdingsfeestje stond, 
wandelden we langs strand, duin en wad.
Een paar waddenpaarden genoten er ook van het uitzicht.

Een uur of wat later was de horizon verdwenen.

Synchroon met de zon ondergegaan.

Verkenningstocht

We zijn uitgenodigd om in september op Into the great wide open een bijdrage te leveren. 
En dat gaan we doen met 300 windmolentjes waar de bezoekers hun dromen en wensen op kunnen schrijven. Met 300 molentjes kun je een duin aardig opfleuren.

Om een mooie plek er voor te vinden zijn we dit weekend op verkenningstocht. 
Kunnen we meteen handen schudden met de organisatie. 
En ja, dat het dan voortdurend prachtig weer is, en we op terrassen terecht blijven komen, 
tja daar doe je niks aan. 

Daar moet je je dan maar bij neer leggen.

Luxe

Voor ons werd prima gezorgd

en voor de vogeltjes ook.