Gezellig met de maten de straat op

De afgelopen dagen zijn er tientallen doden en honderden gewonden gevallen bij protesten tegen een YouTube filmpje 'Innocence of Muslims'. (Ik plaats geen link hier, voor ik het weet staat dat in de Telegraaf.) Diep beledigd zijn ze, massaal, want hun profeet wordt getoond en belachelijk gemaakt. En dus reden genoeg om te doen alsof hun favoriete voetbalclub verloren heeft. 
Gezellig met de maten de straat op, en alles naar de kloten helpen.

Vanwege een filmpje, wat nog heel knullig gemaakt is ook, en lelijk.

Een paar weken geleden kwam ik ook op YouTube een discussie tegen tussen twee mannen van Monty Python, een bisschop en een andere aartsconservatief. 

De film 'Life of Brian' is dan net uit, en wekt in bepaalde kringen erg veel weerstand. 

Ook daar mensen die diep beledigd zijn, omdat hun voetbalclub verloren heeft, 
omdat er in die film een persiflage gemaakt wordt op een sprookje van 2000 jaar geleden. 

Nu, 33 jaar na de première, is het in een aantal Britse gemeentes nog steeds verboden de film te vertonen. Zelfs in de gemeente waar de actrice die toen Judith Iskariot speelde, nu zelf burgemeester is. 
(Dit was overigens niet haar idee, al kon ze er wel om lachen)

Kan er in een film iets voorkomen waardoor ik word beledigd en gekrenkt? Ik kan het me niet voorstellen. Er zijn wel dingen die ik liever niet zie, maar persoonlijk geraakt worden door een film? Ik zou dan mijn relativeringsvermogen uit moeten zetten én ergens in moeten gaan geloven. Ik geloof dat ik van lekkere pizza houd, en dat de laatste van Calexico een goede plaat is, maar als iemand een film gaat maken waar die dingen belachelijk gemaakt worden, zie ik me niet direct mede liefhebbers opbellen, om op het Keizer Karel Plein de planten uit de perken te gaan trekken.

Voor mij klinkt het ook wel heel ouderwets, je gekwetst voelen door een film of tekst.

Na zoveel jaar popcultuur waar alles en iedereen op de hak is genomen blijft er toch niets schokkends meer over? Hoogstens dom, weerzinwekkend, lafhartig en kinderachtig, maar daar hebben we de Telegraaf en de andere roddelbladen voor.