Zwarte snot

Terwijl die hier in Nijmegen nog moet beginnen, zit de zwaarste Vierdaagse van het jaar er al weer op. Het grootste dorpsfeest van Europa en het grootste motorcrossevenement ter wereld is afgelopen. Het was warm, zeg maar heet. En stoffig. Tientallen bezoekers kregen zo'n stoflongen dat ze spontaan Limburgs gingen praten. Bij verhuurbedrijven door het land zullen stagiaires nog maanden vloeken op de cross als ze alles aan het poetsen zijn. 

Pas mijn derde keer, maar het voelt al als thuiskomen. Omdat we radicaal verkeerd reden om bij de juiste backstage te komen zagen we weer hoe groot het festival is. Hoe op kruispunten verschillende festivalgebieden, tenten en opslagen gewezen worden. Hoeveel kilometer metalen rijplaten er liggen om te voorkomen dat vrachtwagens zich massaal vast rijden. Dat de opslag van spullen groter is dan de totale oppervlakte van veel andere festivals.  

Aangekomen bij de kroegenstraat stappen we uit en de hitte en de herrie dringen om voorrang. Dat was ik vergeten. Het geluid van twee concertpodia en drie feestkroegen waar overal het volume in het rood staat. En dan allemaal samen, tegelijk, door elkaar heen. Om het af te toppen komt er, nog veel harder, het geluid van de commentatoren van de crosswedstrijden over heen. Een tamelijk indrukwekkende geluidinstallatie hing in een hoogwerker boven de baan om het publiek te bereiken boven het geluid van de motoren uit. 
Oh, ja en dan de carbidknallen. Voor iedere race klonken er twee ontploffingen. Niet uit een melkbusje, maar uit gigantische giertanks. De grond trilt. De presentator vroeg het publiek "De vingers zeker tot het tweede kootje in de oren te steken". Goed advies.

Onze habitat werd gevormd door een zeer kleurrijk gezelschap, of op zijn minst de helft. De kroegenstraat bestaat voor driekwart uit metal- en rockpodia. En daarnaast Gaycafe De Kast. Ik hoef vast niet uit te leggen welke helft in het zwart gekleed gaat en wie dat dan ruimschoots compenseren. Het meest zinloos gezever liep naadloos over in persoonlijke gesprekken om na interruptie van deze of gene direct weer te ontsporen. Heerlijk. In dat enorme festival hadden we ons eigen kleine luidruchtige wereldje.

Af en toe ben ik even aan de andere kant van het hek geweest, genoeg om een aardige indruk te krijgen van het feest wat er gaande was, om weer terug te komen en wat flitsers neer te zetten om een serie foto's te maken. Bijzonder hoeveel eigen feestjes er naast elkaar plaats vinden en ieder daar zijn weg in vindt. 

Hier de portretten van dit weekend. (klik om te vergroten)

1

 2

 3

 4

 5

 6

 7

 8

 9

 10

 11

 12

 13

 14

 15

 16

 17

 18

 19

 20

 21

 22

 23

 24

 25

 26

 27

 28

 29

 30

 31

 32

 33

 34

 35

 36

 37

 38

 39

40

(wil je je foto opgestuurd krijgen, 
stuur me dan een mail op extrabelegenpost@gmail.com 
en vermeldt het nummer van de foto. 
(Het corresponderende nummer staat onder de foto))