Met een zekere regelmaat besef ik me dat op de een of andere manier alles wat ik in mijn leven gedaan heb, heeft geleid tot wat ik op dit moment aan het doen ben. Een aantal van die momenten staan me nog helder voor de geest. Deze week kwamen er nieuwe herinneringen bij.
Vurro speelde in Merleyn. Met een koeienschedel op zijn hoofd speelde hij drums en toetsen tegelijk. Stampende rhythm and blues. Kijk maar hier
Ik kan me voorstellen dat hij ook af een toe heel even bij zichzelf denkt:
"What de fok ben ik nou aan het doen hier".
In een ziekenhuis mochten we twintig voorstellingen voor samen het voltallige personeel spelen. Zij waren door de directie verplicht om daarbij aanwezig te zijn. Zo gedroegen ze zich ook. Massaal te laat en met een stevige portie desinteresse namen ze zover mogelijk achterin plaats in het krappe zaaltje. Gelukkig gingen de meesten na een stevig applaus met een glimlach weer de deur uit.
De koffieautomaat in de gang naar het ziekenhuiszaaltje toe had dezelfde desinteresse. Blijkbaar is dat besmettelijk. Net als de verkoudheid die ik over hield aan het in de buurt hebben van zoveel medisch personeel. Nog nooit hoorde ik publiek zoveel hoesten. Dankzij de gebrekkige airco filterde ik persoonlijk met mijn longen de rondvliegende virussen en bacterien uit de warme lucht. En ja die koffieautomaat. Dat was duidelijk een gevaar voor de volksgezondheid met het zure, gloeiend hete spul wat er uit kwam.
Gek dat iedereen daar ziek is.
In een kelder onder een galerie was ik een dag bezig om in het kader van een dansfestival geluid en licht te maken bij een voorstelling. Of het nou dans of mime was, of misschien heel wat anders weet ik niet zeker. Traag bewogen grote vormen van goudkleurige nooddekens over de stenen vloer. Ik vertelde een van de spelers over mijn terugkerende verbazing over wat ik eigenlijk doe voor de kost en hij snapte het meteen. "You know, I actually get payed to do this". Ik complimenteerde de Franse makers met hun afwijkende voorstelling. "Yes, maybe it is a little different", zeiden ze. "No sorry, it's not a little different, it's just fucking weird". Antwoordde ik. Ze zagen dat duidelijk als een compliment en gniffelden nog even door omdat ik het woord 'fucking' gezegd had. Schatjes.
Vanmiddag zagen we Waardenberg en de Jong de laatste voorstelling spelen van de serie die ze voor het jarige Luxor maakte. Maar dan in Amsterdam. Mijn verwachtingen had ik aardig naar beneden bijgesteld, want met zo'n legendarisch verleden kan je haast alleen maar onderuit gaan. Bleek onterecht. Was een fijne show, net zo abstract, lomp, poëtisch en gevaarlijk als destijds. Ze quoten gelukkig met gemak uit hun eigen repertoire. Met zoveel invloed op de taal en teksten in mijn leven heel fijn om de mannen zelf nog eens "Daar heb zeker een wijf aan gezeten" te horen zeggen, terwijl ze in een hoogwerker boven het publiek een denkbeeldige ruit staan te wassen. (hier)
Toen meneer Waardenberg aan het eind in een sneu bloemetjesbadpak een demente vrouw na zat te doen op een tractorbinnenband, zal ie zich misschien ook wel heel kort hebben afgevraagd waar hij nou eigenlijk helemaal mee bezig was.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten