734 Hertz

Eerst gister. Nog een bandje. Of eigenlijk twee. Zo is het weken stil, zo is het iedere dag prijs. Deze speelden hard. Niks te maken met degelijke Americana, geen Isralische jazzimpovisaties. Maar hard en strak. Een hoog Nirvana gehalte, maar dan harder. Vriendelijke, voorkomende jongens trouwens. Net voor de show maakte ik een paar portretten van ze in de lift, allemaal netjes een hand, bedankje, keurig. Drie minuten later op het podium stonden ze knalhard te rocken. Springen, zweten, spugen. 
Tot zover de keurige jongens.

Vandaag een talkshow met een medisch helderziende natuurgeneeskundig therapeut. Althans, zo staat het op haar kaartje. Het onderwerp was Lyme, de ziekte. Ze hield een verhaal over de verspreiding en gevolgen van Lyme. Aanvankelijk vrij droog en technisch, maar naarmate het interview vorderde, werd het me niet makkelijk gemaakt. 80% van alle mensen heeft Lyme. (uhh?) Alles heeft een eigen frequentie en mensen functioneren het beste op 734 Hertz, vertelde ze. "Hertz als in toonhoogte en aantal trillingen per seconde?" vroeg de interviewster. -Nee, een ander soort. 
Sorry, een ander soort? Een natuurgeneeskundige soort Hertz? Hebben we dalijk ook een helderziende Kilogram of een linksdraaiende Meter? In een gezamenlijke sessie werden we aangespoord om verschillende frequenties te voelen. Daar werd geen geluid bij afgespeeld, (terwijl de frequenties die we moesten beleven toch allemaal binnen het makkelijk te horen spectrum vallen. Van 50 tot 800 Hertz. Luister hier zelf maar.) Nee, we mochten ons concentreren op eerst 733 en daarna 734 Hertz. "Wie voelde het verschil?" Diverse vingers gingen de lucht in. Ik hoop dat deze vingers normaal piano's stemmen, daar zullen ze dan hopelijk goed in zijn. Maar dat zal vast een ander soort Hertz betreffen.

Toen haar therapie ter sprake kwam en de korrels en oplossingen die ze verkocht, was ik klaar. "In de blauwe flesjes blijft het het langste goed, want dan kunnen de tachyonen er niet bij." (...) Alsof ik de wereld van de Heer Bommel binnen gestapt was. "Het losgetrilde inzicht" kwam mij voor de geest. Dagelijks tien minuten met kokosolie gorgelen en de bacteriën van je tong schrapen waren wel het minste wat je kon doen. (Oh?) 
Bij de afsluitende gezamenlijke meditatie moesten we allemaal een eigen ruimte van tweeënhalve meter voor ons zien (waarom tweeënhalf?) en die schoonmaken en opruimen. Daar kon Aartsengel Gabriel ons bij helpen? Wat? Wie? Die komt uit een heel ander sprookje. Nou moet je bijgeloven niet door elkaar gaan rommelen, dan word ik zeeziek. Mijn behoefte aan een dieet met veel wifi, gluten, televisie en onverdunde alcohol, groeide met iedere geregisseerde diepe in- en uitademing. "Laat een straal puur licht met een diameter van vijf centimeter door je kruin naar binnen". Wacht, dan pak ik er even een bioresonantie-trechter bij, om op mijn hoofd te zetten.