Comfort zone

Best vaak voel ik me een buitenstaander. De aard van mijn werk brengt dat ook wel mee. Bij de meeste voorstellingen waar ik aan mee werk val ik niet binnen de doelgroep en bekijk ik het van een afstand. Al is het maar omdat ik me ook niet kan veroorloven om er te veel in op te gaan, want de kans dat ik dan mijn cues mis is te groot. Als fotograaf kom ik ook op plekken waar ik anders nooit geweest was. Soms is dat heel leuk, soms voel ik me erg een buitenstaander. Dat maakt het overigens niet makkelijker om goede foto's te maken. Enige betrokkenheid met het onderwerp helpt wel. Als bezoeker voel ik me vaak zelfs een buitenstaander. Alsof ik geen gewoon publiek ben, maar met voorkennis binnenkom. Helemaal niet handig of leuk, maar gevolg van een flinke portie beroepsdeformatie.

Afgelopen zaterdagochtend stond ik op een plek waar ik echt een buitenstaander was. Op de Loco Arena op de Zwarte Cross. Dat is een podium midden op de crossbaan. Letterlijk midden, want de motoren reden om ons heen en alleen tussen de races door konden we er op en er af. Sweaty Disco was net klaar met draaien en de muziek was nu nóg beroerder. Echt waar. De allerplatste nineties hits, maar dan op een achterlijk volume. de motoren kon ik nauwelijks boven de muziek uit horen. De zon scheen, ik had heel weinig geslapen, om me heen reden verbouwde auto's en motoren. Om ons heen zaten duizenden mensen te kijken en bier te drinken om 12 uur. Veel verder uit mijn comfort zone kom ik haast niet.

En ik vond het prachtig. Ik voelde me helemaal goed.  De input was zo overweldigend dat er helemaal geen afstand meer mogelijk was. Verzet was zinloos. Met veel plezier maakte ik foto's van alles wat er om me heen gebeurde. Met veel plezier schudde ik handen met allerlei types die voorbij kwamen. 
Lulde ik mee met iedereen die in mijn oor kwam schreeuwen. 
Onverwacht voelde ik me op de meest onmogelijke plek helemaal thuis.