Vroeger, lang, lang geleden, aan het eind van het grenen tijdperk, introduceerde Phillips de Compact Disc in Nederland. Om de claim dat een CD immuun was voor krassen legden ze ooit een beursvloer vol met cd's. De bezoekers mochten daar overheen lopen, want ze konden niet kapot. Dat bleek later niet helemaal waar te zijn. Of helemaal niet. Om een CD onleesbaar te maken hoefde je er niet overheen te lopen, lang genoeg in zo'n plastic doosje bewaren was genoeg om het schijfje niet meer te kunnen gebruiken. Een paar krasjes aan de bovenkant waren ook genoeg om de muziek te laten hangen.
Mijn collectie bestond destijds uit een stapeltje vinyl maar vooral uit meters cassettebandjes. Tegen de tijd dat CD-branders betaalbaar werden schafte ik ook een CD speler aan. Daarvoor was het voor mij te prijzig. Tegen die tijd kosten blanco CD's net zo veel als blanco cassette's. Al snel zakte die prijs naar een tiende er van. Massaal kopieerden we elkaars CD's en die van de Bibliotheek. Sommigen pakten het handig aan en zorgden dat ze er een leuke bijverdienste aan hadden. Ik wilde vooral naar veel nieuws luisteren en zorgen dat mensen om me heen al dat moois ook hoorden.
Gisteren heb ik ongeveer een Zomergasten aflevering lang de schijfjes, hoesjes en doosjes uit elkaar zitten pulken. Werd het in plaats van een paar meter wanddecoratie/stofnest opeens gescheiden afval. In praktijk draai ik al jaren zelden meer een CD. Vinyl en digitaal namen die rol over. Wel zo praktisch ook. Het gezever met kopiëren of scannen en printen van de hoesjes mis ik helemaal niet. Al kwamen er wel een hoop herinneringen boven tijdens de demontage. Een klein decennium aan persoonlijke muziekgeschiedenis kwam voorbij. Nog even op de foto en dan kan het bij het oud papier.
Een greep uit de collectie
En voorlopig heb ik genoeg onderzetters...
