Thiemeloods

De laatste tijd dook de naam vaker op in agenda's over uitgaan in Nijmegen: De Thiemeloods. Voormalig opslag van de destijds aangrenzende drukkerij (inderdaad de Thiemedrukkerij), daarna opslag en werkplaats van een aannemersbedrijf. Die aannemer moest met de crisis ook oplossingen verzinnen en ruimde de loods op, vertimmerde het een en ander, richtte de zaak in en begon een zaal/caféruimte/vergaderruimte/cultureel podium/proeverij. Heb ik op een steenworp afstand van huis opeens een podium erbij. Moest ik maar eens gaan kijken. Vandaag werd ik er rondgeleid en kreeg ik het hele verhaal van de aannemer zelf te horen. Enthousiaste vent, trots op zijn plek en zichtbaar gelukkig met zijn keuze het roer om te gooien. Kom je om een portret te maken, ga je weg met een verhaal. Mooi werk.

Met zulke verschillende ruimtes ook terecht een gebouw om trots op te zijn

Drukte in de polder

Vanwege het hoge water staan de Konikspaarden niet op hun gebruikelijke plek. Een gedeelte van de kudde vond ik vanmiddag bij een van de wildoversteekplaatsen. De plek waar ze de dijk oversteken  van het ene naar het andere weiland. De dijk zelf is een glijbaan geworden. Door al het water en de paardenhoeven is het niet echt meer een gazonnetje. De kudde deed alsof er niets aan de hand was en graasde rustig door.

Tot de jongste besloot de weg over te steken. Een voor een slenterden ze er achter aan. Op het wegdek bleek nog wat platgetrapte en platgereden paardenkak te liggen, blijkbaar een lekkernij, want er werd uitgebreid aan gelikt. Ondertussen  durfden de automobilisten er niet langs en ontstond er een zondagmiddagfile in de zon op de dijk. 

De eerste toeristen kwamen al met telefoons en camera's aangelopen om dit vast te leggen. Een vrouw vond het allemaal te lang duren en begon met veel lawaai de paarden van de weg te sturen. En wie ik wel was dat ik dacht daar zomaar foto's van te kunnen maken. Knollen aan de kant, auto's er langs, knollen weer terug, likken aan de kak. Nieuwe auto's, nieuwe uitstappers. Doorgaans ben ik de enige die ze op de foto zet, vandaag kon ik aansluiten. 

Alsof  ze het er om deden besloot de helft van de paarden maar weer terug te gaan. Precies toen het weer helemaal vast stond kwam dezelfde schreeuwende vrouw weer uit haar autootje. Blijkbaar een snelle boodschap gedaan. Nu was ze echt niet meer te houden. Zowel de paarden, andere fotografen als ik hadden het nu gedaan. Bijna gillend maakte ze de dijk weer paardenvrij. Meewarig zagen de omstanders het aan. Respectievelijk graasden we verder, maakten we nog een foto en genoten we van het lage zonnetje.

Geiten

"Voor een stel introverte tieners met podiumangst staan ze best spontaan op het podium".
Gek hoe een zin binnen kan sluipen en blijven hangen. Het klopte ook helemaal.
Naar de grond kijkend speelden ze hun liedjes. Alsof het een vergissing was dat ze hier geboekt waren. Op de foto in de lift na het optreden was het van hetzelfde laken een pak.
Een afgeronde conservatorium studie was volgens de bio wat hen verbondt. Misschien zou een workshop "Spreken in het openbaar" of "Bewegen op een podium" een goeie investering zijn. Hun houding bleek wel aanstekelijk, het publiek stond er ook bij alsof ze net een klein beetje in de broek gepoept hadden. Een avond om nooit meer te vergeten.

Gelukkig kwam ik backstage Reverend Deadeye tegen. Hij had net het voorprogramma in de grote zaal verzorgd en stond nu aan een whsky te nippen. Een half jaar geleden sprak ik hem, op dezelfde plek, uitgebreid over zijn geitenboerderij in Denver, Colorado. Hij runde daar een dierenopvang en geitenkwekerij. Nu bleek zijn relatie gestrand, had ie de boerderij verlaten en plannen om naar Zwitserland te verhuizen. Vrienden had ie al daar, waarschijnlijk ook al werk op een boerderij, begon ie opnieuw.
Maar wel blijven touren? "Yeah man, see you in six months here again man".

Vaas

"Dus je giet de mal helemaal vol, wacht drie minuten, dan is de rand van je deeg voldoende gedroogd door het gips, dan giet je je mal weer leeg?" Inderdaad. Dan bak ik ze op 900 graden tot een biscuit. Laten afkoelen, glazuur over de binnenkant zodat ze waterdicht worden en dan afbakken op 1140 graden. Voor je het weet staan de schappen vol en stromen de bestellingen binnen.

Voor Nijmegen Cultuurstad maakte ik vandaag een serie foto's van Hella Duijs, 

die in de voormalige Honig fabriek haar vazen maakt.

Pas kwam ik ook een Hella tegen, maar dat was een band die muziek maakt waar vaasjes van stuk gaan. luister maar hier

Erg paars

Schizofreen weer vandaag. 

Een dikke stortbui en binnen vijf minuten stralende zon.

Even grijs, een pak hagel en windstil.

Wel mooi scherp licht tegen bijna zwarte wolken.

En de krokussen stonden heel erg paars te zijn.

Recht

Of ik mee wilde naar een avond met lezingen over dieren en een dierenfotograaf?
Tuurlijk. De avond begon met twee films zonder geluid. Een met slapende paarden en een met werkende paarden. Best vreemd om in een stille, volle collegezaal naar een slapend paard te zitten kijken. Maar ja, een paar dagen geleden zat ik nog te kijken naar iemand die zei de stem van een lang geleden overleden indiaan te laten klinken. Ik bedoel maar...

Het interessantst vond ik een lezing over dierenrechten. 
Nadat slaven jarenlang rechteloos door het leven gingen, kwam daar verandering in. Daarna volgden kleurlingen en vrouwen. Het zou niet meer dan logisch zijn om als volgende stap dieren ook rechten toe te kennen. 
Mensen zijn er door de tijden heen heel goed in geweest om zichzelf heel anders en beter te zien dan andere dieren. Omdat mensen taal hadden, kookten, veinsden, gereedschap gebruikten en gevoel hadden. Ondertussen heeft onderzoek geleerd dat dieren dat ook kunnen of hebben. Zo groot is het verschil niet. De democratie zou er heel anders uit gaan zien als niet alleen ieder mens een stem in de verkiezingen zou hebben, maar ieder dier ook een. Ze zijn immers met veel meer.

Waar ze op zouden stemmen is nog maar de vraag, omdat de belangen van dieren minstens zo ver uiteen lopen als die van de mens. Plankton zal vast anders stemmen dan de walvis, terwijl ze allebei gebaat zijn bij een schone zee. 
Voor dat de dierenrechten vastgelegd worden in de grondwet, wil ik graag een uitzondering maken voor teken. Die hoeven geen rechten. Ook niet een paar. Die moeten dood

En moeten lama's ook rechten krijgen?

Lama's moeten eerst maar een leren flossen, 

dan lullen we daarna verder

Niet vervelend

De afgelopen dagen maakte ik tussen andere klussen door deze foto's.

Een acteur tijdens een voorstelling, een man die later op de avond de stem van een indiaan uit lang vervlogen tijden tot leven deed komen, een hard roepend jongetje en een directeur die geïnterviewd wordt. En dat alles binnen 24 uur. Ik denk dat ik Het Grote Vervelen nog maar even uit moet stellen.

Goede opvoeding

Dat is wel een voordeel.

Een paar dagen fotograferen in een dierentuin

levert genoeg foto's op 

om nog dagen een blog te vullen.

Terwijl ik in krant en radio meer dan genoeg onderwerpen trof

om hier een stuk over te schrijven, 

laat ik het bij een paar foto's van beverratten.

En de opmerking dat dat verrassend slimme,

zachtaardige en voorzichtige dieren blijken te zijn.

Met van die leuke voorpootjes.

Heel voorzichtig pakten ze de wortels en stukjes brood van me aan.

Ik had een gretiger dier verwacht.

Waarschijnlijk zijn deze gewoon heel goed opgevoed. 

Oogcontact

Tussen de griep,  

het snot en de tranen door, 

was er heel even oogcontact.

Weekend

Het plan was eigenlijk om te doen alsof het weekend was.

Maar er lag nog het een en ander.

En ik wil nog zoveel.

Zeker als anderen dan ook nog iets willen, 

dan loopt zo'n dag toch weer zo vol.

Gelukkig heb ik leuk werk, 

mocht ik tussendoor ook in het bos wandelen 

en scheen de zon volop.

Het leek wel weekend!

Capibara's hebben altjid weekend,

of ze doen heel goed alsof.

Smullen

Bij het feestje waar ik gisteren de gasten portretteerde, 

was ook lekkere catering.

Kon ik tussen het flitsen door, ook wat lekkers snaaien.

Altijd fijn om het leuke met het aangename combineren.

De Zeeleeuw

Met veel plezier presenteer ik:

De Zeeleeuw

Back to the zoo

 Batterijen opgeladen, statieven ingeladen en weer naar de dierentuin.

Een afspraak met de zeeleeuwen stond, een halve afspraak met de beverratten.

Verder weer improviseren. Dat ging prima. 

Als opener even langs bij de mandrillen, waar rustig gevlooid werd.

Na de beverratten, (binnenkort ook te zien in dit theater) 

zat ik te kijken naar grote kakkerlakken op een berenschedel.

Even oog in oog met een Boa

Om de dag af te sluiten met een zeeleeuw.

Tussendoor nog viel dieren gezien (en geroken). Die komen hier ook binnenkort wel voorbij.

Vandaag nogal wat dierenverzorgers gesproken. Zonder uitzondering enthousiaste mensen met kennis van zaken en plezier in hun werk. Dat maakt deze klus extra leuk. Verder vind ik dieren van heel dichtbij bekijken heel fascinerend. Zeker als het zo snel achter elkaar gaat. 

Tegelijkertijd moesten ze ook nog op de foto. Dus iedere keer improviseren. Statiefje hier, eentje daar, test, iets dichterbij, diafragma wat verder op, flits een stop minder,  "Nee jij mag mijn lens niet proeven", sluitertijd toch naar 1/160, scherpstellen, "Kom maar". En natuurlijk draait de etter zich om, om niet meer naar de lens te kijken. Dus aan de andere kant gaan staan. Flits ook, andere ertussendoor wurmen, iets omhoog, scherpstellen, Iets omhoog.

Kijkt ie even mijn kant op. 

Ja. Heb. Mooi.

Achter het hek

Het had wat voeten in aarde, maar vandaag stond ik in de dierentuin foto's te maken. Aan de andere kant van het hek. Het weer speelde ook mee. Na dagen natte kledder en storm, was er nu de hele ochtend zon. Met de chef dierenverzorging op pad. Tussen de foto's door leerde ik het een en ander over de dieren.

Giraffen blijken heel nieuwsgierig en vinden het niet erg om geaaid te worden.

(Ik wil er een voor thuis, prachtige dieren met hun ogen zo groot als tennisballen)

Kamelen worden chagrijnig als ze geil zijn en niet mogen. En ze blijken enorme snijtanden te hebben. Bij ruzie bijten ze elkaar in de knie zodat de ander onderuit gaat, om vervolgens zichzelf op de ander te laten vallen. 700 Kilo chagrijn op je krijgen als je al een zere knie hebt, lijkt me geen lolletje.

Zebra's zijn schichtige schijterds. 

(Een verse drol lag prachtig in het lage zonlicht te dampen)

Uiteindelijk kwam de dapperste toch even een kijkje nemen.

Morgen weer. 

Ben benieuwd of de zeeleeuwen hun trucje ook voor mij willen doen.

Adelaarsogen

Dus jullie spelen verstoppertje?
En ik ben hem?
Okay, let the games commence!
wat dachten ze, dat ze zomaar onzichtbaar waren?
Dat ik het er bij zou laten en andere dieren lastig zou gaan vallen op regelmatige basis?
Mooi niet!

Mijn jarenlange training als spoorzoeker en bushmaster kwam vandaag goed van pas.
Terwijl in de stad een handvol dwazen carnaval imiteerden, 
speurde ik in de polder de horizon af.
Het kostte wat tijd, maar mijn adelaarsogen prikten door het struikgewas.
Een minimale beweging in een schaduw was voldoende.
Te pakken!

Dus ik bagger door de modder om bij ze te komen, 

kijken ze niet op of om. 

Helemaal niet verbaasd dat ik het 'verstoppertje' gewonnen had.

Nee, gewoon eerst de kat uit de boom kijken,

om dan snel een knuffel te komen halen. 

Daar, ja daar en daar ook, jaa daar!

Ispanak Firinda

Grieperig onderuit op de bank levert weinig blog-waardigs op.
Mijn uitzicht beperkt zich vooral tot de straat waar ik woon en het beeldscherm voor me.
Gelukkig biedt dat beeldscherm meer afwisseling dan het raam.
Al hoorde ik gisteravond, behoorlijk laat, wel wat afwijkends.

Omdat ik dicht bij het centrum van de stad woon, komt hier nogal wat uitgaanspubliek voorbij. Midden in de nacht lallen ze stomdronken de meest filosofische onderwerpen over straat. Gister hoorde ik ze ook lallen maar anders. In vrijwel accentloos Nederlands, op gedempte toon, zongen twee jongens of mannen een voor mij onbekend carnavalsnummer. Heel bijzonder om op een close-harmony-manier:
"Ja, ja, hie-ha-hoempa" te horen.

Op het scherm las ik dat het Turks restaurant hier op de hoek dicht gaat. Ruim veertig jaar na opening is het genoeg geweest. Geen opvolging gevonden. Nou was het eten niet heel bijzonder, maar de eigenaars wel uitzonderlijk vriendelijk. Altijd een glimlach, altijd hoffelijk. 
Ooit zat hij, man, eind in de zestig, uiterlijk van een klassieke gastarbeider, alleen voor een hele kleine televisie in het restaurant. Geluid op een bescheiden volume. Het was een warme zomeravond. Op straat was het opvallend stil. Ook in het restaurant was verder niemand. De festiviteiten waren weer eens volledig langs me heen gegaan. Ik bestelde de aubergineschotel om mee te nemen. En nee dank je, ik hoef geen soep van het huis, die is gemaakt met runderbouillon. "Maar is echt zonder vlees!". Nee, dank je.

Gebiologeerd zat de eigenaar, in zijn eentje, op een krukje, naar de voetbalwedstrijd te kijken. Het was een EK of WK en Nederland speelde. Hij had voor de gelegenheid een oranje voetbalshirt aan, duidelijk stammend uit de jaren zeventig, met bijbehorend oranje petje. Zo een waar Joop Zoetemelk ook mee reed. De wereld om hem heen was verdwenen. Binnensmonds mompelde hij aanmoedigingen. Armen gespannen voor zich. Hij nam nauwelijks ruimte in, maar was heel erg aanwezig. De verslaggever van de wedstrijd ontplofte bijna. De eigenaar knoeide wat van zijn thee op de tegels en depte het, zonder zijn ogen van het scherm te halen, met zijn zakdoek droog.
Ik wachtte op mijn Ispanak Firinda en keek naar hoe geslaagde integratie er uit zag. 

Bij gebrek aan restaurant- of carnavalsfoto, 

toch iets oranjes

Verstoppertje

Eindelijk zon.

En tijd.

Hop, 

in de auto, 

laarzen aan, 

ploegen door dikke drap.

Nog meer modder, 

maar geen knollen. 

Geen een.

Blijken ze verstoppertje te spelen

en ik ben hem.

Geen knol te zien