27-12-2014

De mooiste 14 platen van 2014

Terwijl het halve land bedolven is onder een pak sneeuw en de andere helft nog uit zit te buiken van de kerst, heb ik een lijstje gemaakt van mijn favoriete platen van dit jaar. Behalve de top 14 luisterde ik ook naar:

Aspherium – The fall of Therenia, Ben Miller Band – Any Way Shape Or Form, Buckethead – Ydrapoej, CSNY – 1974, Devin Townsend – Z2, Einstürzende Neubauten – Lament, Frank Zappa – Joe's camouflage, Luke Sital Singh – Greatest Lovers, Les Claypool's Duo De Twang - Four Foot Shack, Mary Gauthier – Love & Trouble, Mors Principium Est – Dawn of the 5th Era, Neil Young – Storytone, Nihil – Verderf, Opeth – Pale Communion, Solstafir – Otta, Treha sektori – Severh Senhenh

Allemaal ook de moeite van het beluisteren waard, maar de volgende platen steken daar voor mij net weer boven uit. Allemaal met link naar een clip met muziek van de plaat. 
In alfabetische volgorde:




Ani Difranco – Allergic To Water
Ani is er weer. Een vaste waarde in mijn muziekvoorkeur. Uiteindelijk komt het altijd neer op Frank, Fred en Ani (en Nomeansno natuurlijk). Ze blijft zich ontwikkelen en muzikaal aanpassen. Tot op zekere hoogte zijn haar platen flarden dagboek. Ik volg haar nu een jaar of 15 en vind het leuk om te zien dat ze veel beter in haar vel is komen te zitten in die tijd.

Blues Pills – Blues Pills
Jonge muzikanten die klinken alsof ze hun plaat 40 jaar geleden opnamen. Enthousiaste bluesrock zonder dat het vervelend wordt. Geen patserige pensen met te dure gitaren, maar uitgelaten jonge honden. De zangeres zorgt dat de plaat anders klinkt dan de rest van de bluesbandjes.

Frank Zappa - Roxy By Proxy
Een twijfelgeval, kan een plaat met concertopnamen uit 1973 in een beste platen van 2014 staan? Ja dat kan. Net als de rest kwam deze plaat in 2014 uit en is het muzikaal de moeite waard. Voor de doorgewinterde Zappa liefhebbers zijn de platen die de laatste jaren uitkomen een goudmijn aan extra informatie. Bandbezettingen die net tussen twee platen in zitten, daarmee ook het geluid wat anders tussen twee totaal verschillende producties in klinkt.

King Gizzard & the Lizard Wizard – Oddments
Pas op het laatste moment in de lijst gekomen, want vorige week voor het eerst naar geluisterd. Sixties psychedelica met jaren 70 rock in een jaren 80 garagejasje. Fijne recht-voor-uit liedjes vol enthousiasme gebracht door een stel heel melige Australiërs.

Leonard Cohen – Popular problems
Op zijn tachtigste verjaardag kwam deze plaat uit, iets wat tot nu tot alleen de Rolling Stones deden. Het aardige hier is dat het ook nog eens een goeie plaat is. Mooie nummers met humor en een dikke productie. Zo dik dat het me niet zou verbazen dat geluidstechnici dit nog jaren als soundcheckplaat gaan gebruiken. Natuurlijk is Mr Cohen's stem aan slijtage onderhevig, maar dat werd doeltreffend opgelost door een fijne zangeres de melodie te laten zingen en hem er wat onderdoor te laten gorgelen.

Machine Head – Bloodstone & Diamonds
Machine Head was zo'n band die er ook altijd was. Op festivals, op t-shirts om me heen, maar nooit voor enige opwinding zorgde, bij mij. Teveel testosteron-metal, teveel echte-mannen-kijken-heel-boos-rock. Misschien doen ze nu iets anders, of ben ik veranderd, maar hun nieuwste plaat is fijne muziek voor in de auto, of tijdens het werk. Niet te moeilijk, gewoon lekker beuken.

Ne Oblivicaris – Citadel
Metal wordt vaak als een stilstaand genre gezien. Het klopt dat de bekendste bands al een jaar of 25 dezelfde zijn. Gelukkig staat het muzikaal niet bepaald stil. Ergens in de jaren 80 was iedereen er van overtuigd dat het eigenlijk niet meer sneller, lomper, moeilijker en ruiger kon. Dat bleek onzin.
Op deze plaat staan stukken die klinken als vrij klassieke achtergrondtango, even later klinkt de plaat als het geluid van een bende motorrijders die een opstijgende straaljager in rijden.
Helaas vliegt de zang af en toe uit de kitsch-bocht, maar al met al toch een plaat die het vaker beluisteren verdient.

Passenger - Whispers
Dacht ik een leuk plaatje ontdekt te hebben, mooie liedjes, slimme teksten, liep ik blijkbaar nogal achter. Tegen de tijd dat ik er het eerst naar luisterde had ie de HMH al uitverkocht. Evengoed is het een mooie plaat met fijne, menselijke, soms cynische teksten. En waarschijnlijk de meest feel-good-clip van het jaar.

Robert Ellis – The Lights From The Chemical Plant
Klassieke Nashville country door een jonge gast. Ernstig goeie gitarist, fijne zanger. En anders dan de andere Nashville glibbers, gaan zijn teksten ook nog eens ergens over. Rustige, langzame liedjes afgewisseld met wat meet uptempo-country. Dit jaar stond ie in Merleyn, volgend jaar ongetwijfeld in een grotere zaal. En terecht.

Steel Panther – All You Can Eat
Ook de derde van ze is goed, erg grappig en smeriger dan ooit. Ze weten de grenzen van de goede smaak zover achter zich te laten dat weerstand bieden zinloos is. Kijk en huiver. De mannen zullen ongetwijfeld zelf het hardst lachen om hun uit de hand gelopen grap.

Son Lux - 2014 - Alternate World EP
Stond vorig jaar Lanterns van Son Lux ook in mijn favoriete platen lijst, dit jaar staat de remix/opnieuw-en-anders-versie daarvan in de lijst. Twee keer zag ik ze sindsdien spelen. Allebei de keren waren ze al weer verder ontwikkeld dan op het laatste wat ze uitbrachten. Vol concentratie werd er gemusiceerd. Eigen geluid, mooie nummers, ik zie al uit naar de volgende.

Tryptikon – Melana Chasmata
Ome Tom is terug. Niet die van de negerhut, maar die vroeger in Celtic Frost zat. Niemand kan zo kenmerkend “Oeh” en “Hee” zeggen als hij. Een plaat om met 200 kilometer per uur mee van een snelweg een ravijn in te rijden, en het niet eens erg te vinden. Zwart, locht, groots. Een paar snelle nummers, maar vooral veel traag en diep. Heerlijk voor op de koptelefoon, goed gemixte herrie.

Vaudou Game – Apiafo
Als fotograaf bezoek ik af en toe concerten die ik anders overgeslagen zou hebben. Dan loop je het risico verrast te worden. Dit was er zo een. In Merleyn speelde een retestrakke band met een Franstalige jonge James Brown op gitaar en zang. Fel, enthousiast, zwetend en een blik in zijn ogen om eng van te worden.

Wovenhand - Refractory Obdurate
Na Het uiteenvallen van Sixteen Horsepower begon de zanger, David Eugene Edwards, al snel met Woven Hand. Ik miste daar helaas de lading, het zwartgallige. Het was mij net te netjes, te veel binnen de lijntjes. Tot deze plaat. Hier wordt mooi gespeeld maar ook weer ouderwets gehakt, met banjo's, gitaren en zware drums. In April in Roosje, er zijn nog kaartjes...

Klik, kijk, luister, deel en blijf mij tippen!






Geen opmerkingen:

Een reactie posten