Een paar dagen geleden mocht ik twee uur kijken en luisteren naar pubers die een wedstrijdje "zo ongeïnteresseerd mogelijk een gedicht voorlezen" hielden. Met afgezakte schouders tot aan hun heupen mompelden ze de strofes. Voor ze begonnen maakte het publiek, de rest van hun klassen, duidelijk wie er populair was. Voor ons was het de sport om te raden waarom. Bij een paar was dat heel duidelijk, anderen verdachten we van illegale handel in Red Bull of sigaretten vanuit de lockers. Een enkeling had duidelijk iets gedaan wat we ons niet voor wilden of konden stellen. De aandacht voor de gedichten die voorgedragen werden, was op de jury na, op zijn best 'afwezig' te noemen.
Nee, dan vandaag. Drie uur lang Turkse gedichten. Echt waar. Ruim drie uur.
Al met al 20 minuten min of meer Nederlands gesproken tussendoor. Afgewisseld met muzikale intermezzi. De soundcheck die in de planning stond voor 16.00 was niet van toepassing, bij gebrek aan musici. Die van 17.00 ook trouwens.
Rond half zeven moest alles tegelijk, de onaangekondigde cameraploegen kregen een geluidslijntje, de fotografe mocht keer op keer haar statief voor de nooduitgang of uit de ingang weg halen. Diverse organisatoren hadden hun eigen ideeën over wat er zoal nog diende te gebeuren. We hoefden ons niet te vervelen. Voor de liefhebbers van Turkse poëzie werd het uiteindelijk een prachtige avond.
En ik ga lekker nog een aflevering Homeland kijken. Ook mooi.
Staat er nou weer een foto bij die niets met de tekst van doen heeft?
Ja, inderdaad.
(en waar werd die foto gemaakt?)
(en waar werd die foto gemaakt?)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten