Knal

Zat ik er even naast. 

De hele dag hoorde ik voortdurend het vuurwerk knallen in de stad.

Niet gehinderd door een nieuwe wet, 

waarvan al bekend was dat die niet gehandhaafd zou worden, 

knalden kinderen en zwakbegaafden hun rotjes op straat.

Net voor ik ging koken ging er buiten een bom af, ik voelde de vloer trillen.

Het bleek het startsein. 

Vanaf zes uur mocht er legaal gestookt worden.

En dat gebeurde ook. 

Zo blijken er toch weer veel gezagsgetrouwen met slechte smaak te zijn.

Zaterdag

Woensdag

Zaagsel

Een minuut of vijf voor ze op moesten was er nog een lijst van dingen die afgevinkt moesten worden. En als de jongste denkt dat ze net nu moeilijk kan gaan doen is dat een vergissing. Moeders heeft de regie strak in handen. Vader de teugels. Alleen letterlijk, want met een kop kleiner en 30 kilo minder heeft ie fysiek niet zo veel in te brengen. Routineus trok ze de borstel door de klitten, en of de oudste dochter maar even op wilde schieten met hetzelfde te doen bij de kleinste Shetlander. Doek erbij, flesje glansspul. Met lange halen zette ze het paard werktuiglijk in de lak. De lol was er al lang van af. Dit was werk. Met haar gezin, twee paarden en twee pony's op pad met het wintercircus. Geen gezelschap, maar een bijeen gehuurde selectie acrobaten, clowns en slangenmeisjes. 

Twee keer vijf minuten moest ze met die vier knollen de piste in vanmiddag. Rondje, rondje andere kant op, knielen, twee rondjes, steigeren, twee rondjes en af, dan kan de man op het slappe koord zijn trucje komen doen. Nu nog een doek langs de paardenbek, restjes spuug wegpoetsen. Spul terug in een krat. Van een haakje pakt ze haar witte outfit. Trekt die aan en geeft mij, zonder oogcontact te maken, een teken dat de deur open kan, zodat ze met haar familie richting podium kan. Een paar minuten later kan alles weer de kou in, wachten op de tweede matinee vandaag.

Wij waren nog even zoet om die kuub zaagsel weer in de kist te krijgen

Strakke broeken en veel haar

Vandaag, precies dertig jaar geleden, had ik mijn verjaardagsfeestje. Iets voor mijn eigenlijke verjaardag. Daar was vast een praktische reden voor. Omdat ik 13 werd was er nog geen drankgelag, maar gingen we schaatsen in de kunstijsbaan in Den Bosch. Tegen de tijd dat we terug kwamen waren er twee muzikale hoogtepunten waar ik naar uit zag. Golden Earring had een uitgebreide Amerikaanse tour gedaan en vierde hun terugkeer in Nederland met een 'Back Home' concert. Op zich niet heel bijzonder, ware het niet dat die show simultaan op radio en tv door Veronica's Countdown uitgezonden werd. De eerste keer dat ik tv beeld zag en een stereo geluid hoorde. Eerder dat jaar lag ik met de ziekte van Pfeiffer plat en werd voor het eerst mijn muzikale interesse gewekt door "When the lady smiles" 

Op cassette de hele show opgenomen, want kijken en luisteren ging niet helemaal, omdat ik nog bezoek had. Dat bezoek was zo vriendelijk om vooraf, op mijn verzoek te lappen en een langspeelplaat te kopen. Ik wilde Dio's 'Last in line' en die kreeg ik. Onversneden heavy metal met veel haar en strakke broeken. Het was mijn derde lp, na Golden Earring en Deep Purple (die laatste had ik van Sinterklaas gehad...). Langzaam groeide mijn muziekcollectie en voorkeur. 

Strakke broeken en veel haar kwamen en gingen. 

De voorkeur bleef. 

Ik zet 'm zo nog eens op. 

Lekker hard.

Twee knollen vonden verse wortels onder water

De mooiste 14 platen van 2014

Terwijl het halve land bedolven is onder een pak sneeuw en de andere helft nog uit zit te buiken van de kerst, heb ik een lijstje gemaakt van mijn favoriete platen van dit jaar. Behalve de top 14 luisterde ik ook naar:

Aspherium – The fall of Therenia, Ben Miller Band – Any Way Shape Or Form, Buckethead – Ydrapoej, CSNY – 1974, Devin Townsend – Z2, Einstürzende Neubauten – Lament, Frank Zappa – Joe's camouflage, Luke Sital Singh – Greatest Lovers, Les Claypool's Duo De Twang - Four Foot Shack, Mary Gauthier – Love & Trouble, Mors Principium Est – Dawn of the 5^th Era, Neil Young – Storytone, Nihil – Verderf, Opeth – Pale Communion, Solstafir – Otta, Treha sektori – Severh Senhenh

Allemaal ook de moeite van het beluisteren waard, maar de volgende platen steken daar voor mij net weer boven uit. Allemaal met link naar een clip met muziek van de plaat. 

In alfabetische volgorde:

Ani Difranco – Allergic To Water

Video

Ani is er weer. Een vaste waarde in mijn muziekvoorkeur. Uiteindelijk komt het altijd neer op Frank, Fred en Ani (en Nomeansno natuurlijk). Ze blijft zich ontwikkelen en muzikaal aanpassen. Tot op zekere hoogte zijn haar platen flarden dagboek. Ik volg haar nu een jaar of 15 en vind het leuk om te zien dat ze veel beter in haar vel is komen te zitten in die tijd.

Blues Pills – Blues Pills

Video

Jonge muzikanten die klinken alsof ze hun plaat 40 jaar geleden opnamen. Enthousiaste bluesrock zonder dat het vervelend wordt. Geen patserige pensen met te dure gitaren, maar uitgelaten jonge honden. De zangeres zorgt dat de plaat anders klinkt dan de rest van de bluesbandjes.

Frank Zappa - Roxy By Proxy

Video

Een twijfelgeval, kan een plaat met concertopnamen uit 1973 in een beste platen van 2014 staan? Ja dat kan. Net als de rest kwam deze plaat in 2014 uit en is het muzikaal de moeite waard. Voor de doorgewinterde Zappa liefhebbers zijn de platen die de laatste jaren uitkomen een goudmijn aan extra informatie. Bandbezettingen die net tussen twee platen in zitten, daarmee ook het geluid wat anders tussen twee totaal verschillende producties in klinkt.

King Gizzard & the Lizard Wizard – Oddments

Video

Pas op het laatste moment in de lijst gekomen, want vorige week voor het eerst naar geluisterd. Sixties psychedelica met jaren 70 rock in een jaren 80 garagejasje. Fijne recht-voor-uit liedjes vol enthousiasme gebracht door een stel heel melige Australiërs.

Leonard Cohen – Popular problems

Video

Op zijn tachtigste verjaardag kwam deze plaat uit, iets wat tot nu tot alleen de Rolling Stones deden. Het aardige hier is dat het ook nog eens een goeie plaat is. Mooie nummers met humor en een dikke productie. Zo dik dat het me niet zou verbazen dat geluidstechnici dit nog jaren als soundcheckplaat gaan gebruiken. Natuurlijk is Mr Cohen's stem aan slijtage onderhevig, maar dat werd doeltreffend opgelost door een fijne zangeres de melodie te laten zingen en hem er wat onderdoor te laten gorgelen.

Machine Head – Bloodstone & Diamonds

Video

Machine Head was zo'n band die er ook altijd was. Op festivals, op t-shirts om me heen, maar nooit voor enige opwinding zorgde, bij mij. Teveel testosteron-metal, teveel echte-mannen-kijken-heel-boos-rock. Misschien doen ze nu iets anders, of ben ik veranderd, maar hun nieuwste plaat is fijne muziek voor in de auto, of tijdens het werk. Niet te moeilijk, gewoon lekker beuken.

Ne Oblivicaris – Citadel

Video

Metal wordt vaak als een stilstaand genre gezien. Het klopt dat de bekendste bands al een jaar of 25 dezelfde zijn. Gelukkig staat het muzikaal niet bepaald stil. Ergens in de jaren 80 was iedereen er van overtuigd dat het eigenlijk niet meer sneller, lomper, moeilijker en ruiger kon. Dat bleek onzin.

Op deze plaat staan stukken die klinken als vrij klassieke achtergrondtango, even later klinkt de plaat als het geluid van een bende motorrijders die een opstijgende straaljager in rijden.

Helaas vliegt de zang af en toe uit de kitsch-bocht, maar al met al toch een plaat die het vaker beluisteren verdient.

Passenger - Whispers

Video

Dacht ik een leuk plaatje ontdekt te hebben, mooie liedjes, slimme teksten, liep ik blijkbaar nogal achter. Tegen de tijd dat ik er het eerst naar luisterde had ie de HMH al uitverkocht. Evengoed is het een mooie plaat met fijne, menselijke, soms cynische teksten. En waarschijnlijk de meest feel-good-clip van het jaar.

Robert Ellis – The Lights From The Chemical Plant

Video

Klassieke Nashville country door een jonge gast. Ernstig goeie gitarist, fijne zanger. En anders dan de andere Nashville glibbers, gaan zijn teksten ook nog eens ergens over. Rustige, langzame liedjes afgewisseld met wat meet uptempo-country. Dit jaar stond ie in Merleyn, volgend jaar ongetwijfeld in een grotere zaal. En terecht.

Steel Panther – All You Can Eat

Video

Ook de derde van ze is goed, erg grappig en smeriger dan ooit. Ze weten de grenzen van de goede smaak zover achter zich te laten dat weerstand bieden zinloos is. Kijk en huiver. De mannen zullen ongetwijfeld zelf het hardst lachen om hun uit de hand gelopen grap.

Son Lux - 2014 - Alternate World EP

Video

Stond vorig jaar Lanterns van Son Lux ook in mijn favoriete platen lijst, dit jaar staat de remix/opnieuw-en-anders-versie daarvan in de lijst. Twee keer zag ik ze sindsdien spelen. Allebei de keren waren ze al weer verder ontwikkeld dan op het laatste wat ze uitbrachten. Vol concentratie werd er gemusiceerd. Eigen geluid, mooie nummers, ik zie al uit naar de volgende.

Tryptikon – Melana Chasmata

Video

Ome Tom is terug. Niet die van de negerhut, maar die vroeger in Celtic Frost zat. Niemand kan zo kenmerkend “Oeh” en “Hee” zeggen als hij. Een plaat om met 200 kilometer per uur mee van een snelweg een ravijn in te rijden, en het niet eens erg te vinden. Zwart, locht, groots. Een paar snelle nummers, maar vooral veel traag en diep. Heerlijk voor op de koptelefoon, goed gemixte herrie.

Vaudou Game – Apiafo

Video

Als fotograaf bezoek ik af en toe concerten die ik anders overgeslagen zou hebben. Dan loop je het risico verrast te worden. Dit was er zo een. In Merleyn speelde een retestrakke band met een Franstalige jonge James Brown op gitaar en zang. Fel, enthousiast, zwetend en een blik in zijn ogen om eng van te worden.

Wovenhand - Refractory Obdurate

Video

Na Het uiteenvallen van Sixteen Horsepower begon de zanger, David Eugene Edwards, al snel met Woven Hand. Ik miste daar helaas de lading, het zwartgallige. Het was mij net te netjes, te veel binnen de lijntjes. Tot deze plaat. Hier wordt mooi gespeeld maar ook weer ouderwets gehakt, met banjo's, gitaren en zware drums. In April in Roosje, er zijn nog kaartjes...

Klik, kijk, luister, deel en blijf mij tippen!

Nolite facere difficile est, difficile illud

Hedde ge de lotste ploat van Mors Principium Est al gehurt?
-Kweenie, is da Dawn of the 5^th Era?
Ja, da is 'm, wa veinde ge dur van?
-Ach, un bietje te soft vur mennen doen, 
doet men mar Aspherium mi The fall of Therania.

Ja, da's ok een schon ploatje.
 Vet hard wittenie!

Mar wak echt veul in de wage droai is Ne Oblivicaris mi hullie neie ploat Citadel.
Das ruig jonge, godverdomme! En hullie hebbe ok ne viool d'r be, 
is wir es wa anders dan altijd van die homosuele sintesaaisers.

Met al die hoogopgeleide metal bandjes, 
wordt het er voor de gemiddelde polderhardrocker.
niet gemakkelijker op.

Kips

Traditioneel verdween kindeke Jesus direct uit zijn kribbe.

Dit jaar nam een kleine leverworst zijn plaats in.

Bijna alle familieleden vonden dat leuk.

Pang

Terwijl mijn dagen aardig vol zaten,
bleef er weinig tekst over.
Daarom alleen twee foto's van een hond,
vóór en ná  het vuurwerk in de straat ontplofte.

Kouwe kootjes

Grijs en koud met een stevige wind.

Over een paar uur is het al weer donker op de kortste dag. 

Toch naar buiten. Even een frisse neus.

Camera mee. Dit keer naar Weurt, al even niet meer daar aan de Waal geweest. 

Blijken daar ook paarden te staan. Nog nieuwsgieriger dan die bij de Bisonbaai. 

Ik kwam in de buurt en direct kwamen er een stuk of vijf op me af. Geen idee wat hun plan was, doorgaans negeren, behalve de veulens, de wilde paarden me. Ik was hier duidelijk de attractie, die voorzichtig besnuffeld moest worden. Onder de belangstellenden zat een mini. Geen veulen, maar echt mini. Nog geen meter hoog bleef ie poseren. Iets triestigs had ie wel, met z'n tranende oog. Waar ik een muts en capuchon goed kon gebruiken in de snijdende wind, had ie schijnbaar nergens last van. 

Nog even met het idee gespeeld om te zien of ie "Rprrpprrprrpppr" wilde zeggen, 

maar koos er toch voor om met al mijn kootjes naar huis te gaan.

Onderschrift

Verzin zelf maar een onderschrift bij deze foto.

Deze foto heeft geen onderschrift nodig

Stoer

Terwijl de distelplant al lang dood is, 

blijven haar zaadbollen plakken.

Alsof het paard een beetje

in bloei staat.

Echt er van genieten doen ze niet.

Maar er moeilijk over gaan doen, 

och, daar zijn ze net te stoer voor.

Blijf af!

Bij de ingang van het pannenkoekenrestaurant 

stond een miniatuur in kerstsfeer angstaanjagend te piepen. 

Leuk voor de kleine bezoekers. 

Hebben ze wat om handen tijdens het wachten 

op de de overdosis stroop en poedersuiker.

Maar ze moeten wel overal met hun tengels van af blijven!

Rprpprrpprprrpr

Behalve hier en op mijn foto-website, publiceer ik ook foto's op Flickr. Zo nu en dan sturen bezoekers reacties op mijn plaatjes. Meestal is dat iets als “Superawesome” als het een Amerikaan is. Of “Great picture” van een Engelsman. Ook “schöne farben” en “Gave foto” zijn al voorbij gekomen. Afgelopen week kreeg ik een reactie op onderstaande foto die ik een beetje vreemd vond:
Apionid  said: I just want to reach out and do that rrprrprprprpprprpr thing with his fuzzy lips....
Ik maakte me lichte zorgen en antwoorde:
You said: Hi Apionid,  what do you want to do with her fuzzy lips exactly?
Waarop ik het volgende antwoord kreeg:
Apionid said: Hi, horses and their relatives have wonderful rubbery velvety lips and they tend to let them dangle loosely when they are relaxed. You can reach out with your hand and gently flubble their lower lip with your fingers, like playing a arpeggio on a piano. In return, they may start flapping their lips about themselves which makes an excellent prrprrprrpprpprpprpr sound and it is all remarkably satisfying. Alternatively, you'll get bitten, so you have to pick your candidate carefully.
Internet is leuk!

Een Duitse ezel die een luiaard nadeed

Twee keer volle bak en een klein feestje

Tijdens de voorbereidingen voor het concert van Dayna Kurtz kreeg ik een telefoontje of ik vanavond foto's wilde maken dan dEUS, een andere fotograaf was ziek geworden. Ja hoor, maar ik sta ook in de kleine zaal foto's te maken van twee andere bandjes. We vonden dat dit best gecombineerd kon worden. Zo gezegd, zo gedaan, maar eerst moest mevrouw Kurtz nog in het licht gezet worden. Mooie show in een uitverkocht huis, want wat aandacht op tv doet wonderen. Nuchtere tante met aardige introducties van haar liedjes:”There are a lot of perfectly nice christians in America. Unfortunatly there is also a lot of crazy, fucked up ones. Half our government is full of them”. Heldere taal. 
De show beviel haar en het publiek zo goed, dat het gewoon door ging. Inclusief samenzang met z'n allen. Ik begon 'm langzaam te knijpen, want waar ik dacht ruim de tijd te hebben tussen een concert wat om vier uur begon en en de volgende om acht, bleef er weinig speling over. Tegen kwart voor zeven liep de zaal leeg. Om dan binnen een uur af te breken, te eten en vooraan te staan in een uitverkochte grote zaal met camera in de aanslag werd krap. Gelukkig vonden mijn collega's het een goed idee dat ik mijn gedeelte vandaag op kon gaan ruimen en namen zij de rest voor hun rekening. Zo paste het allemaal precies. Toen dEUS pas om 20.45 begon had ik zelfs nog tijd genoeg voor koffie.

Waar de grote zaal uitpuilde met dertigers en veertigers die nog maar eens naar de helden van weleer kwamen kijken, stond in de kleine zaal Hoffmaestro voor 80 man de zaak af te breken, Met publiek wat gemiddeld de helft van de leeftijd had van de buren. 
Springend, dansend en zingend hadden ze er hun eigen feestje.

 Een collectie blauwe foto's was de oogst van de avond

Duister

Fijne datum. 
Net voor het aanmaken van een nieuwe map,
voor de foto's van vandaag tikte ik 13-12-14. 
Nog twee weken en de dagen worden weer langer.
Dan zijn we ook meteen van de herfst af.

Langzaam ontdooiende nasi

De koelkast ging een brommer na doen. Slecht idee. Brommers zijn in Nederland het treurigst mogelijke vervoersmiddel voor iedereen tussen de 18 en 75. En ze stinken. Die brommers dan. Het was vooral een slecht idee omdat het mijn koelkast was. In plaats van gezellig te zoemen, ratelde en knetterde de kast iedere dag iets luider. Voor ie ging ontploffen, of ik echt sacherijnig zou gaan worden, moest er een nieuwe komen. Eentje die niet alleen geen herrie maakt, maar ook minder mengsmering gebruikt.

Zo gezegd zo gedaan. Vandaag werd ie gebracht. 
De oude leeggehaald en de inhoud verdeeld in doos en koelbox. Tijdens het weglopen merkte de jongen die 'm mee naar binnen had getild op dat ik natuurlijk 6 tot 12 uur moet wachten voor ik 'm aan kan zetten. Oh ja. Er was iets. Met uitgewoonde huurmodellen op festivals moet dat eigenlijk ook.  Maar dan is het alleen eigenlijk. 
Toch maar even spieken op het web of het echt moet. De eerste link die ik aan klikte bleek een forum. Een korte samenvatting van wat ik las:

Ik heb een nieuwe koelkast gehaald, en direct aangesloten. Want hey, de pils moet wel koud blijven 
Maar nu lees ik net de gebruiksaanwijzing, en daar staat dat ie eerst 24u moet 'rusten' 
Is dat waar of niet? En zo ja, wat kan er dan mis gaan?

-ja, moet rusten, de koelvloeistof moet weer naar beneden zakken.

En als dat niet is gebeurd?
Praten we dan over tijdelijk verminderde prestaties, of over een affakkelend huis?

Pils die niet meer koud blijft. Zo erg is het allemaal niet en het hangt er ook een beetje vanaf in welke positie de koelkast is vervoerd (staand, liggend)...

Godver, pils die niet koud blijft, dat klinkt serieus!

Voor ik het onheil over mezelf af zou roepen besloot ik me maar netjes aan de spelregels te houden en de nieuwe kast rust te gunnen. Maar ondertussen zat ik wel met een aantal porties langzaam ontdooiende nasi, pompoensoep, rotibladen en kouseband. Kak.
Buiten is het wel koud maar vriezen ho maar.

Gelukkig mocht mijn eten logeren in een bevriende vrieskist. Daar hebben ze rest van de dag doorgebracht tussen rauw vlees en pizza's. Even schrikken, maar verder werden ze er niet warm of koud van. 
Net de stekker er in gedaan. Badend in koude led verlichting heette de kast mijn eten welkom. Na het logeerpartijtje moest het wel weer wennen.
Zacht zoemend wiegde de kast mijn voorraad in een diepe slaap.

Dus onder de -18 kan de kip het langst uit logeren, 
dan de vis en de pizza moet op tijd weer thuis zijn

Gezellig, oorlog!

Het familie-uitje bracht ons bij de eerste wereldoorlog. Of, althans, de versie daarvan door Hotel Modern. Een club waar ik al jaren over hoor, maar niet eerder zag. Door miniatuurtjes te filmen en projecteren met ter plekke gemaakte muziek en special effects, wisten ze een bijzonder geheel te maken. Soepel op elkaar ingespeeld met zo'n dertien jaar ervaring met deze voorstelling wisten ze het publiek te verbazen. Nou heb ik zelf ook wel eens iets aan een voorstelling geprutst en kan me levendig voorstellen hoeveel onderzoek het kost om zoveel mooie vondsten bij elkaar te krijgen.
Wat een luxe trouwens, om na de voorstelling een biertje te kunnen gaan drinken en niet de vrachtwagen vol te hoeven buffelen. Dat moest ik maar eens vaker doen!

Met een vettig lensje maakte ik na afloop een onduidelijk plaatje

Dromen in de sneeuw

Vandaag kwam Manon Ossevoort eindelijk met haar tractor op de Zuidpool aan. Ruim acht jaar geleden hebben we haar op Oerol uitgezwaaid. Van daar zou ze in een keer naar de Zuidpool rijden. Enkele praktische bezwaren zorgden er voor dat de reis wat langer duurde. Een paar Oerols geleden was ze even terug, om te vertellen over haar reis. Met een tomeloze energie kwamen de gekste verhalen voorbij. 
Ze schreef ook een fijn boek over de eerste helft van haar reis, het tweede moet nog komen. Mooi om te zien dat ze, ondanks alles, door eindeloos te knokken, haar droom heeft waargemaakt.

Mijn reis vandaag was minder ambitieus. Even bij de paarden kijken in de mist.
Geen idee of paarden ook dromen. En als ze dat wel doen, dan vast niet over een sneeuwpop vol met dromen maken op de Zuidpool. Misschien wel, nu het kouder en kaler wordt, over sappig gras en verse bloesem. Als het binnenkort sneeuwt, maak ik wel een sneeuwpop voor ze. 
Met een sappige wortel als neus.

Bloeiend gras

Volop in bloei. 

In December.

Trouwens zo'n beetje iedere maand.

De enige huisdieren die ik heb zijn een paar potten met een grote grassoort.

Al zo'n twintig jaar verrekt dat gras om dood te gaan.

Mijn pogingen mislukken iedere keer. Weken of maandenlang geen water?

Geen probleem. Dan gaat ie gewoon weer bloeien. 

Bloemetjes van ongeveer een centimeter die voor voortplanting moeten zorgen.

Zo heb ik toch bijna altijd een bloemetje in huis.

 En 's avonds gaan de bloemen weer dicht, bijkomen van een lange, droge dag

Visitepaard

Sommige dingen moet je gewoon aan vakmensen overlaten. 
Dan kost het wat, maar het scheelt ook een hoop gedoe.
Zo wilde ik een nieuw visitekaartje. 
Als fotograaf is het wel zo handig als er geen lichtontwerper / theatertechnicus op mijn kaartje staat. En ook aardig als m'n site met foto's wel vermeld wordt.

Een ontwerpje in elkaar hobbyen ging nog wel, al dacht een bevriend ontwerper daar anders over. Die gaf op zijn beurt een paar zinnige tips. Nieuw ontwerp. Online een drukker gevonden. Nieuw ontwerp gemaakt wat wel voldeed aan hun eisen. Geüpload en er dan achter komen dat de glanzende laag aan de fotokant maar 30% van de foto mag vullen. Jammer. Andere drukker zoeken. Uploaden. Er achter komen dat daar de eisen voor het document anders zijn. Nieuw ontwerp maken. Mooi. Bestellen. Een paar dagen later maak ik het pakketje open. Op het eerste gezicht zien de kaartjes er aardig uit. Jammer dat het papier veel te dun blijkt. 300 grams zegt blijkbaar niets over de dikte.

Vandaag, na de tip:"Je moet Sulfaatkarton hebben, da's dikker", opnieuw aan de slag. 
Het hele circus van een drukker vinden die voor de juiste voorwaarden het kan printen doorstaan. De prijzen voor 200 kaartjes variëren van 9 euro tot 120. Een goeie gevonden, alles ingevuld en geüpload, komt de geüploade foto er uit te zien als een tweedehands stencil. 
Dus nee, ik druk nog even niet op 'Bestellen'.
Ik zoek eerst een stuk beton om hard met mijn hoofd tegen aan te slaan.
Daarna ga ik die bevriende ontwerper maar eens bellen, misschien heeft ie wel een tip.

Deze mag op de achterkant van mijn visitepaard

Bakvissen

Het kan snel gaan. Sinds iemand met invloed verzon dat singer-songwriters cool zijn ging het hard. Als een paar jaar geleden zo'n harige droeftoeter met gitaar zijn treurnis kwam delen trok dat voornamelijk 40 plussers met buik en baard. Nu komen er opeens hele horden jonge meisjes op af. Sta ik opeens tot aan mijn knieën in de bakvissen. 
Goed voor het uitzicht en slecht voor de drankomzet.

In Roosje was er vanavond een mini-festival met zes singer-songwriters. Kwalitatief en in presentatie waren er grote verschillen. De een een spichtig meisje van zestien, wat haar liedjes in de microfoon fluisterde, de ander een ervaren schnabbelaar met een stel huurlingen als begeleidingsband.

Muzikaal bleef er weinig hangen, een paar opmerkingen die ik hoorde wel.
Meisje vraagt tijdens de soundcheck die vrij lang duurt in een lege zaal aan de geluidsvrouw: "Is dit nog de soundcheck of is mijn show al begonnen?".

Een andere bard vertelt een verhaal hoe hij jaren geleden in de studio van Jackson Brown een paar cassettebandjes vond met daarop alleen "Dylan" geschreven. Daarop stonden nooit uitgebrachte opnamen waaronder het mooiste liedje die hij van ome Bob kende. Een daar van ging ie meteen spelen. Het nummer was "Nobody 'cept you" Even Googelen leerde dat dit toch echt al op een 'best of' in 1991 uitgebracht werd, lang voor Baardmans die tapes vond. In 2000 bracht 16 Horsepower deze prachtige versie er van uit.

Tijdens het optreden van de tweede jongen op het grote podium trok hij zo nu en dan nogal gekke bekken. Een paar meiden achter me stonden wat te geiten over dat ie wel lekker was, maar die scheve bek niet zo geil was. Ik draai me om en zeg tegen dat meisje dat een hersenbloeding er toch behoorlijk in hakt. Zij herhaalt dit meteen naar haar vriendinnen en vraagt aan mij of dat echt waar is. 
"Nee hoor" zeg ik. 
Zij loopt rood aan van schaamte. 
"Maar daar mag je toch helemaal niet om lachen?" 
-Ik lach niet, dat doe jij toch? 
Het bleef nog lang onrustig in de stad.

In volgorde van opkomst:

Linksonder

Waar ik andere jaren te laat bij de Hema aankwam en ze alleen nog groene of rode hadden, was ik dit jaar op tijd met het aanschaffen van een agenda. Om het mezelf niet onnodig moeilijk te maken kocht ik er een van hetzelfde merk als vorig jaar. Jaren voldeed de pocketversie van de Hema, maar zonder vaste werkgever en meer afspraken dan ooit, was er behoefte aan iets meer ruimte. Omdat ik altijd hetzelfde soort boekje had, en ik een visueel ingesteld gewoontedier ben, ging het dit jaar een paar keer bijna mis.

In mijn oude kleine agenda's stond op de linkerpagina maandag, dinsdag, woensdag en op de rechterkant donderdag en vrijdag met daaronder op half formaat, zaterdag en zondag.
Een gemaakte afspraak herinnerde ik mij dan als 'linksonder', dus op woensdag.
In het model wat ik afgelopen jaar gebruikte staan links maandag tot en met donderdag en rechts vrijdag tot en met zondag met daaronder extra ruimte voor notities,
Een afspraak linksonder is nu dus een donderdag geworden.
Hallo misverstand! Dahaag gewoontedier! Help! Aaarggh!

Nu terug naar de Hema was ook geen optie, mijn linker- en rechterhersenhelft zouden zeker tot juni overhoop liggen. Dus opnieuw een boekje van de firma Paperblanks aangeschaft.
Helemaal vers en blanco. Ik ben nu al benieuwd wat er allemaal in komt te staan.
En of ik dan wel weet wanneer die afspraak linksonder eigenlijk was.

Van heel dichtbij heeft de kaft van mijn nieuwe agenda 

wel iets weg van een middeleeuws hekwerk, 

of van iets roze met glitters, 

helemaal mijn stijl dus...

Kogellagervent

De laatste 20 jaar woon ik naast een fietsenmaker. Ieder jaar rond kerst zet ie dezelfde versieringen voor het raam. Ieder jaar verbaas ik me over het gebrek aan smaak, maar vooral over wat het nou is. Ik gok op een kerstman met een tumor in zijn gezicht en een groene handschoen. Of een grote en een kleine groene zak.

Zoals ieder jaar is ie gewoon tussen de fietsen en het kogellagervet ingemikt.

De fietsenmaker is niet echt van de afdeling verzorgde etalages. Een jaar of wat geleden had ie nieuwe verlichting opgehangen, een paar halogeenspotjes. Daarna weer de fietsen teruggezet waar ze eerder stonden. Omdat ie heel dicht bij mijn huis zijn winkel heeft en ik graag hier wil blijven wonen, ben ik 'm gaan zeggen dat een van die lampjes het zadel van die fiets al helemaal weggeschroeid had. 

De sticker rechtsboven op de ruit vind ik ook wel aardig.

Tijdens het typen verscheen er een rood gegolfd streepje 

onder het woord 'kogellagervet'. 

Als spellingsuggestie kreeg ik 'kogellagervent'. 

Zal dat misschien zijn wat die verlichtte tuinslang in de etalage voorstelt?

Thuisbezorgd

De voordelen liggen natuurlijk voor de hand.

Als je dan toch een kind wil, bestel er gewoon een. 

Je kan zelf tijden lang er mee rond zeulen, 

maar gewoon met de pakketpost laten brengen is makkelijker. 

En verzending is gratis. 

Mocht je twijfels hebben kan je het altijd gratis retourneren 

of ruilen binnen 30 dagen, voor een ander model of kleur.

Ook een tegoedbon behoort tot de mogelijkheden. 

Vanwege de feestdagen nu een speciale actie: 

Bij aankoop van een baby krijgt u een knuffel naar keuze er gratis bij.

Ook iets voor U? 

Bestel snel en voor Sinterklaas wordt het nog bij u thuis bezorgd!

(een vriendin leek het wel wat, 

zij bestelde het model 

"wit meisje met grote voeten",

ze is er erg tevreden mee)

Duisternis

De rest van de show was te donker om ook maar te proberen een foto te maken.
Toen de stroboscopen aangingen zag ik mijn kans schoon.
Als zij gaan flitsen, kan ik het ook.
En kan je opeens zien wie er op het podium staat.

Zeven gitaren

In de schouwburg zijn twee zalen. Regelmatig staat in allebei de zalen een voorstelling.

Dan kan het ook gebeuren dat je eerst de ene en dan de andere kan gaan bouwen. 
Zo ook vandaag, eerst een groot gezelschap met twee trailers vol spul. Heel veel spul.

Daarna twee autootjes met ook veel spul, althans, zeven gitaren voor één gitarist, 
da's best veel spul, voor een man alleen. Zonder band. 
Uiteindelijk speelde hij zolang, dat we pas klaar waren met alles weer op te ruimen, 
tegen de tijd dat aan de andere kant de twee trailers weer vol zaten.
Konden we gezamenlijk weer afsluiten. 
Wel zo gezellig.

Zeven gitaren in zeven koffers

Opluchting

Als je veel voorstellingen ziet, zie je af en toe hele mooie dingen.
En heel veel middelmaat. De afgelopen week was het dag in dag uit middelmaat troef.
Dan is het een verademing om vaklui aan het werk te zien.
Ervaren, vriendelijke mensen die goed in hun vak zijn.
Jaga Jazzist was die verademing.

Met z'n achten op een bomvol podium, iedereen speelt meerdere instrumenten, 
iedereen vult de rest aan. Het was de eerste dag van de tour met veel nieuwe nummers.
Zowel publiek als band moesten even wennen, 
maar toen eenmaal de tenen diep genoeg in het koude water gestoken waren, 
kon er gedoken worden. Met volle slagen tegelijkertijd.
Prachtige, gelaagde complexe muziek waar het plezier vanaf spat.

Daar knapt een mens van op.

Broer, 

zus,

oudere broer