De band zette in en de zanger lag al op de grond, te stuiptrekken op zijn rug. Coilguns speelde in Merleyn en ze stonden aan. De zanger sprong direct van het podium om bezoekers aan te klampen. Tamelijk fysiek en zeer intimiderend. Na twee nummers stond meer dan de helft van het publiek in het café. Zijn microfoonsnoer bleek -aha verrassing- lang genoeg om ook het einde van de bar te halen. Ook daar werd al snel contact gemaakt. Na de aankondiging van een nummer springt ie weer van het podium en komt op mij af, ziet mijn grote witte lens en draait acuut om. Toen ik hem daar later over sprak zei hij: "My personal freedom ends where yours starts! Frenzy and respect sometimes don't match, but if one is carefull enough the message will come through - or will most of the time."
Een paar dagen later op Sonic Whip speelde Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs. Hun zanger bleek een hondsdolle badmuts, of althans zo gedroeg hij zich. Halverwege het tweede nummer stormt hij naar voren en maakt aanstalten om over de monitor te stappen. Mijn tweede camera lag precies daar, voor me op het podium. In een reflex grijp ik die. Terwijl het gezicht van de zanger deed vermoeden dat hij zijn medicatie de hele week geweigerd had, kreeg ik een fractie van een seconde een blik van verstandhouding. Later die dag sprak ik hem en heel nuchter merkte hij op: "Als ik zomaar op een camera ga staan, hoeveel festivals denk je dat wij deze zomer nog spelen?".
Ik zie graag bands die op het podium flink buiten de lijntjes kleuren,
maar het wel zo leuk dat ze niet allemaal zo gestoord als GG Allin zijn.