Stau

-En, wat zijn de plannen?
Hoezo?
-Ben je nog in het theater?
Ja
-Ga je zo naar huis rijden?
Ja, hoezo?
-Vanwege sneeuw en file. Een half uur geleden vertrok een collega hier en nu staat ze bij Musis. Normaal toch al snel twee minuten rijden
Oh.
-Zullen we samen gaan eten en gaan rijden als iedereen weer thuis is?
Ja, gezellig!

Drie uur later reden we met een bloedgang van 50 kilometer per uur over de snelweg.
Daar was de file wel, maar de sneeuw nog niet weg. 
2300 km file in het land vanwege een paar centimeter sneeuw. 
Overal gedoe en geschuif.
Maar we aten heerlijk en hadden tijd genoeg voor koffie.

Men nam de tijd om naar buiten te kijken in plaats van lekker door te rijden

Goudmijntje

Echt steady was zijn manier van fietsen niet, het leek alsof er al een paar borreltjes in zaten. Op zich opmerkelijk vanwege het tijdstip. Zaterdagochtend half elf. Hij zag mij met camera over mijn auto heen hangen om de juiste hoek te vinden. Daarna zag ie mijn model staan. Zonder te twijfelen riep hij me toe, in onversneden Nijmeegs:
"Daar moe je suinig op sijn, da is een goudmijntje". 
Terwijl hij naar mijn model wees. 
De rest van de fotosessie is die opmerking nog wel een paar keer voorbij gekomen.

Om mijn slachtoffer model anoniem te houden 

zal ik alleen een foto van hem met bril laten zien.

Yungblud

Het waait, het is 2 graden en het regent bij vlagen hard.

En 's ochtends zitten ze er al. Zij zullen vanavond als eerste binnen zijn!

Zij zijn er bij. Via Twitter lekte uit dat de eerste 100 bezoekers op de foto mogen met / mogen praten met / misschien wel kunnen aanraken van / nóg een selfie maken met de idool van het seizoen. In dit geval Yungblud. 22, Engels, up and coming.

Dus de hele dag buiten. Rond een uur of drie kwam ik voorbij en ze stonden al helemaal de hoek om. Waarschijnlijk de eerste honderd. Capes, poncho's, zeiltjes, van alles om droog te blijven. En achteraf, aan de teringzooi te zien die ze achter lieten, kussens, dekens, chips, goedkope wijn en veel flesjes water. Op de foto hier boven zie je precies waar ze zaten, daar is de stoep nog droog.

Het voorprogramma wilde ook wel in de lift en maakte er meteen een feestje van.

De man van de avond bleek een enorme stuiterbal. 

Een beetje alsof ie net een kratje Red Bull met turbo-adhd-cocaïne had gesnoven.

De bakvissen vonden alles prachtig en waren de kou van vanmiddag al lang vergeten.

Na afloop kreeg ik ze nog even in de lift. De twee muzikanten gingen zonder iets te vragen op de vloer zitten. Ze kenden hun plek. Na drie keer flitsen zaten ze rustig met elkaar te kletsen. Ze wisten dat het niet om hen ging. Voor hen zat de klus vandaag er al weer op. 

Zij hoefden niet achteraf met nog honderd pubers op de foto. 

 Yungblud wel, die moest nog leuk doen met tieners, 

maar die wilde ook hier best even poseren. 

Dan ben ik de beroerdste niet en flits ik gezellig mee. 

Heng

Heng, heng, heng, Heeeng, heeng, Heeeeeng.
Wat nou weer?
Ik sta onder de douche en hoor een hele grote bromvlieg.
De buurman heeft een bladblazer waar ie wekelijks zijn stoepje mee leeg blaast. Als een gorilla met epilepsie knijpt ie onregelmatig in de gashendel. Geen idee waarom eigenaren van bladblazers hetzelfde met de benzinetoevoer omgaan als veel jonge bromfietsers die voor een stoplicht wachten.

Heng, heng, heng, Heeeng, heeng, Heeeeeng.
Staan ze met hun pleurisscooters te stinken. Inderdaad, de hele tijd gas geven en weer los, en weer gas. Als je motorblokje zo slecht afgesteld is dat ie afslaat als ie geen mengsmering krijgt, dan zou je ook een kleine constante hoeveelheid kunnen geven. Gewoon zachtjes knijpen. Maar nee. De minderbedeelden in het verkeer hebben een eigen techniek. Van 0 naar 100 en weer naar 0. En nog eens. Net als mannen met bladblazers. Ooit een vrouw met een bladblazer gezien? Ik niet.

Heng, heng, heng, Heeeng, heeng, Heeeeeng.
Ging het door. De buurman zal het niet zijn, die deed dat gisterochtend. En twee dagen geleden duurde het drie kwartier voor de mannen van de gemeentereiniging er genoeg van hadden. Toen stond er een met een zichtbare afstand tot de arbeidsmarkt ín het plantsoentje de zeiknatte bladeren proberen weg te blazen.
Zeiknat blad tussen taaie struikjes laat zich niet zomaar wegblazen.
Onze held dacht daar anders over. Of nou ja, hij maakte zijn uren.

Heng, heng, heng, Heeeng, heeng, Heeeeeng.
Ging hij te keer, terwijl aan de andere kant van de straat zijn collega hetzelfde werk ook vruchteloos verpestte. Na een 45 minuten hadden ze er waarschijnlijk genoeg van. De bezemwagen kwam langs om het verplaatste blad, wat niet aan de geparkeerde auto´s ernaast vastgeplakt was, bijeen te vegen.

Heng, heng, heng, Heeeng, heeng, Heeeeeng.
Ik kijk na mijn douchebeurt vanochtend naar buiten en ik zie gele hesjes. Godver! We zijn hier toch niet in Parijs. Pleurt op! Ik zet mijn bril op en zie dat het gele hesjes van de gemeentereiniging zijn. Voor de verandering staan ze met z´n tweeën in hetzelfde perkje als twee dagen geleden te blazen. Krijgt het zuur! In de regen moesten de natte blaadjes nu blijkbaar echt weg. Na een half uur hield het op. 
Ik zag geen verschil met gisteren, maar ik heb dan ook geen geel hesje.
En al helemaal geen brommer.

Heng, heng, heng, Heeeng, heeng, Heeeeeng.

Bingo!

Bingo!
Twee avonden op een rij prijs.
Gister Jack Wouterse, vandaag Condor Gruppe. 
Acht man sterk op een heel klein podium zaten ze elkaar nergens in de weg.
Iedereen krijgt de ruimte, iedereen speelt. Het gaat niet om ego's, of over techniek.
Het gaat om muziek. En die vloeit makkelijk van Spaghetti western naar stoner en van mambo naar sixties jazz. Om regelmatig aan te meren bij Moondog. Moondog was eind jaren 60 een blinde straatmuzikant en dichter in New York. Getooid in een mantel en helm met horens stond hij op straat. Soms gedichten vertellend, soms musicerend. 
Hij schreef prachtige muziek, luister HIER. In hun uitvoering klinkt dat ZO.
Vanavond was het de eerste keer dat ik daar wat live van hoorde. En hoe.
Wat een luxe is het toch om op vijf minuten fietsafstand dit soort concerten te kunnen zien.

Opgeladen

Met meer energie naar buiten komen dan je er in ging. Kent u die uitdrukking?
Het omgekeerde was waar voor het restaurant vanavond. Een Mexicaan in Tiel die geplaagd door personeelstekort er een zootje van wist te maken. Het eten was niet vies, eerder volstrekt smakeloos. net als de inrichting. Ik vond het bij binnenkomst juist grappig dat het er niet als een standaard Mexicaans restaurant uit zag. Helaas bleek dat ook op te gaan voor het eten, dat zag er ook niet Mexicaans uit en smaakte er zeker niet naar. Bij het afrekenen zei ik daar wat wat. "Oh, misschien komt dat omdat wij alles zoutloos bereiden". Iets wat je volgens mij vooraf zou kunnen melden. In een onder gesubsidieerd bejaardentehuis zou het niet misstaan hebben.

Daarna door naar het lokale theater, waar Jack Wouterse liet zien hoe het ook kan. In ruim 100 minuten solo kwam alles voorbij. Een dijk van een acteur. Een goed verhaal, mooie karakters, een scala aan emoties en veel verbeelding. Alles deed ie zelf: spel, tekst, regie, eindregie, muziek, dramaturgie, kostuums, kap&grime, decor, licht, techniek, chauffeur, fotografie, productie, publiciteit, producent en overall ondersteuning. Het soort voorstelling om van te smullen en waar geen extra zout bij nodig was. Kwamen we toch weer opgeladen naar buiten.

నూతన సంవత్సర శుభాకాంక్షలు

Ik wens alle extrabelegen lezers een 

onregelmatig, onnozel en onbeperkt 2019!